รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 300

คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์

หลังอาหารเช้า ไมค์เล่าเรื่องการตายของจางหยุนให้เด็กทั้งสองคนฟัง

“ลุงรู้ว่าพวกเธอจะต้องเสียใจมาก ลุงเองก็เสียใจเหมือนกัน แต่คุณยายของพวกเธอจากไปไม่กลับมาแล้ว และลุงหวังว่าเธอจะเข้มแข็ง เพราะตอนนี้แม่ของเธอเสียใจมาก ถ้าพวกเธออ่อนแอ แม่ก็จะยิ่งเสียใจ”

ไมค์กอดเด็ก ๆ ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง หลังจากพูดจบ เขาก็จูบที่หัวเด็ก ๆ ทั้งสองคน

รุ่ยลาทำใจไม่ได้

เธอน้ำตาไหล ปากเล็ก ๆ ของเธอขยับไม่หยุด เธอพูดเสียงแผ่วเบา “หนูต้องการคุณยาย...หนูจะไปหาคุณยาย...ฮือฮือฮือ...”

ดวงตาของเสี่ยวหานก็ชื้นเช่นกัน แต่เขาเข้มแข็งมาก

เขาไม่เพียงแค่ไม่ร้องไห้เท่านั้น เขายังกอดน้องสาวแล้วพูดว่า “รุ่ยลาอย่าร้องไห้ พี่จะอยู่กับเธอเอง”

“หนูไม่อยากเสียคุณยายไป...ถ้าไม่มีคุณยายเราจะทำยังไง?” รุ่ยลารู้สึกเหมือนฟ้ากำลังจะถล่ม

ทุก ๆ วัน คุณยายของเธอจะพาเธอไปส่งโรงเรียน ทำอาหารอร่อย ๆ และพาพวกเขาออกไปเที่ยวเล่น

“รุ่ยลา ไม่ต้องกลัว ถึงไม่มีคุณยายเราก็อยู่ได้สบายมาก...เดี๋ยวแม่ก็กลับมา อย่าร้องไห้ให้แม่เห็นได้ไหม?” ไมค์เกลี้ยกล่อม “ไว้ลุงจะพาไปเที่ยว พาไปกินของอร่อย ๆ กัน...”

“หนูต้องการคุณยาย...คนที่ตายไปแล้วเขาไปอยู่ที่ไหนคะ? หนูจะไปพาคุณยายกลับมา...” รุ่ยลาขยี้ตา มือของเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา

ไมค์เห็นเธอเศร้าจึงตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ

อย่างไรความเจ็บปวดระยะยาวนั้นแย่กว่าความเจ็บปวดระยะสั้น

“คนที่ตายแล้วจะหายไป คุณยายของเธอจะไม่กลับมาแล้ว เธอหายไปจากโลกที่เราอาศัยอยู่”

หลังจากได้ยิน รุ่ยลาก็กอดพี่ชายพลางร้องไห้ดังขึ้น

ไมค์วางมือบนหน้าผาก หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็โทรหาเว่ยเจิน

“ไมค์ เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้าง?” หลังจากเว่ยเจินถาม เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของรุ่ยลา

ไมค์ “ไม่ค่อยดี คุณก็รู้ว่าพวกเขาสนิทกับคุณป้ามาก ฉินอันอันอยู่ที่ไหน?”

เว่ยเจินเหลือบมองฉินอันอันแล้วตอบ “ตอนนี้เราอยู่ที่สุสานแล้ว คุณป้าถูกฝังเรียบร้อย แต่อันอันยังไม่ได้นอนทั้งคืน ผมกังวลว่าเธอจะไม่ไหว”

ฟู่สือถิงกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้บัญชาการ เขากำลังฟังผู้บัญชาการวิเคราะห์เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์

“อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ผ่านมาเกิดจากการเมาแล้วขับ ครอบครัวของคนขับยากจนมาก เกรงว่าเขาไม่มีเงินชดเชยให้คุณฉิน” ผู้บัญชาการกล่าว

เงินชดเชย? ฉินอันอันไม่ได้สนใจเรื่องเงินเลย

“คนขับรถที่เป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุเป็นผีพนัน พวกคุณมองข้ามเรื่องนี้ไปหรือเปล่า?” ฟู่สือถิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาเป็นหนี้การพนันมากกว่าหนึ่งล้านบาท ภรรยาของเขาหนีไปพร้อมกับลูก ๆ นานแล้ว และพ่อแม่ของเขาก็ถูกเจ้าหนี้ลักพาตัวไป แล้วจู่ ๆ เขาก็ถูกปล่อยตัวเมื่อไม่นานนี้”

ผู้บัญชาการตกตะลึงและถอนหายใจ “สือถิง เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นได้แค่คืนเดียว แต่คุณก็รู้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

ฟู่สือถิง “ผู้ตายคือแม่ยายของผม ผมปล่อยให้เธอตายฟรีไม่ได้”

ผู้บัญชาการพยักหน้า “คุณหมายถึง นี่เป็นการฆาตกรรมเหรอ?”

“เป็นเรื่องที่เห็นได้ชัด” ฟู่สือถิงพูดอย่างหนักแน่น “มีคนจ้างวานฆ่าเธอ”

ผู้บัญชาการขมวดคิ้ว “โชคดีที่คนขับยังไม่ตาย รอเขาหายจากอาการบาดเจ็บแล้วเราจะสอบปากคำเขาอย่างละเอียด”

“กลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายคนขับที่ก่อเหตุก่อนน่ะสิ”