รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 301

“ผมจะเพิ่มกำลังคนส่งไปเฝ้าที่โรงพยาบาลยี่สิบสี่ชั่วโมงทันทีครับ” ผู้บัญชาการพูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ได้ยินว่าแฟนของคุณตั้งครรภ์แล้ว ยินดีด้วยนะครับ!”

“ผมไม่ชอบเด็ก” ฟู่สือถิงสีหน้าบึ้งตึงเป็นอย่างมากและน้ำเสียงเขาเย็นลงเช่นกัน “ถ้ามีคดีนี้ความคืบหน้า แจ้งให้ผมทราบทันที”

ผู้บัญชาการพยักหน้า “ได้ครับ คุณฉินเป็นอย่างไรบ้าง? เมื่อวานอาการของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าวันนี้เธอเป็นยังไง?”

ดวงตาฟู่สือถิงมืดลงกะทันหัน ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

เขาลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้ายาวเดินออกไป

เขาไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้

เมื่อคืนนี้เขาเดินไปถึงด้านนอกประตูห้องผ่าตัด แต่เพราะโทรศัพท์จากแม่ของเขา สุดท้ายจึงไม่ได้ผลักประตูบานนั้นเข้าไป

เรื่องที่เสิ่นอวี๋ตั้งท้อง มันกลายเป็นอุปสรรคในใจเขา

ไม่ต้องพูดถึงฉินอันอันหรอก แม้แต่กับตัวเอง เขาก็ไม่อาจสู้หน้าตัวเองได้

ในห้องผู้ป่วย

ฉินอันอันค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปช่วงบ่าย

ก่อนที่ความโศกเศร้าจะเข้าทะลวงเข้ามาในใจ เสียงของเสี่ยวหานก็ดังลอดมาก่อน

“แม่ครับ ต่อจากนี้แม่อยากให้ผมเรียนที่ไหน ผมก็จะไปเรียนที่นั่นครับ”

จากนั้นเสียงนิ่มนวลและแหบแห้งของรุ่ยลาก็ดังขึ้น “แม่ขา ต่อจากนี้หนูจะเชื่อฟังแม่มาก ๆ แม่ต้องดีขึ้นเร็ว ๆ นะคะ ได้ไหม?”

รุ่ยลาเอาแต่ร้องไห้

ดังนั้นดวงตาของเด็กน้อยจึงแดงก่ำ เสียงก็แหบแห้ง

ขนตาของฉินอันอันสั่นกระพือเล็กน้อย ใจอ่อนจนกลายเป็นโคลน

เธอลุกขึ้นนั่งแล้วจับมือเล็ก ๆ ของเด็กทั้งสองคนไว้ทันที

“แม่ไม่เป็นไร…แม่แค่ง่วงเกินไป ก็เลยหลับเท่านั้น” พูดแล้ว เธอก็ลุกจากเตียง “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

เธอเพิ่งจะทรงตัวได้ ไมค์ก็เดินก้าวยาว ๆ เข้ามากอดเธอ

“เขาไปหาอันอันเหรอคะ?” น้ำเสียงของอิ๋นอิ๋นสูงขึ้นเล็กน้อย “ฉันอยากให้เขาอยู่กับอันอัน”

ป้าจางถอนใจ “เขาไม่ได้อยู่กับอันอันหรอกค่ะ”

“เพราะอะไรคะ?” ดวงตาที่เป็นประกายสดใส แจ่มชัด ของอิ๋นอิ๋นสับสนอีกแล้ว

ป้าจางเจ็บปวดใจอย่างมาก

คิดถึงฉินอันอันที่ต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียแม่ คิดถึงฟู่สือถิงที่เฝ้าอยู่นอกประตูบ้านเธอ อยากเจอแต่ก็ทำไม่ได้…

“เพราะว่าโรคของคุณ คุณหมอเสิ่นสามารถรักษาโรคของคุณให้หายได้ แต่คุณหมอบังคับให้คุณผู้ชายคบกับเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่รักษาโรคให้คุณ เพื่อรักษาโรคของคุณ คุณผู้ชายจึงทำได้เพียงอยู่กับคุณหมอเสิ่นเท่านั้น” ป้าจางพูดอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป “อิ๋นอิ๋น คุณเข้าใจที่ป้าพูดหรือเปล่าคะ?”

อิ๋นอิ๋นส่ายหน้าอย่างงุนงง “พูดอีกรอบสิคะ”

ป้าจางถอนใจแล้วพูดซ้ำอีกรอบ

ครั้งนี้อิ๋นอิ๋นน่าจะเข้าใจแล้ว

“ฉันจะไม่รักษาโรคอีก” ดวงตาของเธอส่องประกาย มือกำแน่น พูดพึมพำซ้ำอีกว่า “ฉันจะไม่รักษาโรคอีกแล้ว…”