รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 314

รุ่ยลาและเสี่ยวหานวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว มองผ่านระบบเข้าออกประตูและมองเห็นใบหน้าของชายที่ยืนอยู่นอกประตูอย่างชัดเจน

“แม่คะ! พ่อจอมวายร้ายมาแล้ว!” รุ่ยลาวิ่งไปหาฉินอันอันทางด้านนั้นด้วยความกลัวและตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว

ฉินอันอันวางผ้ากันเปื้อนลงแล้วอุ้มลูกสาวขึ้น

“อย่ากลัวไปเลยลูกรัก ลูกกับพี่ชายเข้าห้องไปก่อนนะ” ฉินอันอันส่งสายตาไปยังเสี่ยวหาน

เสี่ยวหานเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เต็มใจ และอยู่ในห้องกับน้องสาว

ฉินอันอันออกมาจากห้องเด็ก เดินผ่านห้องนั่งเล่นแล้วเปิดประตูใหญ่

ฟู่สือถิงยืนอยู่นอกประตู

ดวงอาทิตย์ที่กำลังตกสาดแสงระเรื่อมาจากด้านหลังเขา ทำให้ใบหน้าของเขามีมิติและลึกซึ้งมากขึ้น

“อิ๋นอิ๋นหายไป พี่เลี้ยงเด็กที่ดูแลเธอบอกว่าเธอพลัดหลงในเขตหมู่บ้านของคุณ” ฟู่สือถิงอธิบายจุดประสงค์การมาของเขา “ผมค้นบ้านเจ้าของคนอื่น ๆ แล้ว แต่ไม่พบเธอ”

“ดังนั้นคุณเลยอยากจะค้นบ้านของฉันงั้นเหรอ?” ฉินอันอันมองเขาอย่างเหยียดหยามเบา ๆ

ฟู่สือถิงสบตากับดวงตาเย็นชาของเธอ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ผมมาตามหาคน ไม่ได้มารื้อค้นบ้านใคร”

“ถ้าอิ๋นอิ๋นไม่อยู่ที่บ้านของฉัน คุณจะทำยังไง?” ฉินอันอันผลักประตูเปิดออกและรอคำตอบของเขา

“คุณอยากให้ผมทำยังไงล่ะ?” เขาก้าวขึ้นมาก้าวหนึ่ง ตัวเขาขยับเข้ามาใกล้เธอ

ความกดดันที่มาจากเขา ทำให้รู้สึกร้อนขึ้นมา!

เธอก้าวถอยหลังทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว “ถ้าหากอิ๋นอิ๋นไม่อยู่ที่บ้านฉัน คุณต้องสัญญาว่าจากนี้ไปจะไม่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านของฉันอีก!”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางของเขาก็เปิดออก แต่กลับไม่ตอบคำถามของเธอ

“อิ๋นอิ๋น! รีบออกมาเร็ว! พี่ชายมารับเธอกลับบ้านแล้ว!” เขาตะโกนใส่ห้องนั่งเล่นอันว่างเปล่าที่อยู่ด้านหลังฉินอันอัน

ถ้าหากอิ๋นอิ๋นอยู่ที่นี่ เมื่อเธอได้ยินเสียงของเขาจะต้องออกมาแน่นอน

“อิ๋นอิ๋น! เธอได้ยินเสียงพี่ชายหรือเปล่า? พี่ชายมารับเธอแล้ว!” เพราะไม่มีเสียงตอบรับ ดังนั้นเขาจึงตะโกนอีกครั้ง

ฉินอันอันได้ยินเขาพูดว่า ‘พี่ชาย’ อย่างสนิทสนมมาก

ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพี่ชายของอิ๋นอิ๋นจริง ๆ!

แต่เมื่อคิดถึงเด็กที่เขาขอให้เธอทำแท้งคนนั้น เขาก็อดกลั้นไว้

“ครั้งก่อน อิ๋นอิ๋นหายไป คุณกังวลใจจนแทบบ้า! ครั้งนี้ทำไมถึงว่างมาทะเลาะกับฉัน?” ฉินอันอันเยาะเย้ยเขา

“คิดว่าจะมีคนใจดีพาเธอไปส่งโรงพยาบาลอีกครั้งหรือเปล่า?”

ฟู่สือถิงยอมรับคำเย้ยหยันของเธอแล้วอธิบายอย่างอดทน “เธอมีสติปัญญาค่อนข้างต่ำตอนที่หลงทางครั้งก่อน ครั้งนี้สติปัญญาของเธอสูงขึ้นนิดหน่อยแล้ว”

“โอ้…ถ้าเธอมีสติปัญญาสูงขึ้นอีกนิดล่ะคะ?” ฉินอันอันเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ “คุณจะใส่ใจเธอมากขึ้น หรือไม่ใส่ใจขนาดนั้นแล้ว?”

“ฉินอันอัน คุณไม่จำเป็นต้องทำตัวบ้า ๆ แบบนี้หรอก” ดวงตาสีดำสนิทของฟู่สือถิงมีอารมณ์ที่ถูกอดกลั้นเอาไว้ “ในสายตาของคุณ เธอเป็นแค่คนโง่!”

ดูเหมือนว่าเธอจะไปแตะจุดอ่อนเขาเข้าแล้ว

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนเป็นมืดมนและน่ากลัว

เขาไม่ได้ค้นหาต่อ แต่กำหมัดแน่นแล้วก้าวเท้ายาว ๆ เดินจากไป

หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ฉินอันอันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วปรับอารมณ์ของตัวเอง

เขาหาอิ๋นอิ๋นไม่เจอแล้วทำไมต้องยกเรื่องเก่าของเธอขึ้นมาพูดด้วย?