รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 315

คำพูดของเธอในตอนนั้นเป็นเพราะว่าเธอโกรธมาก หรือว่าเขาคิดที่จะเคียดแค้นไปตลอดชีวิต?

หลังอาหารเย็นเธอโทรหาไมค์แล้วเริ่มทำความสะอาดห้องครัว

“ฉินอันอัน วันนี้ฉันกลับดึกหน่อยนะ!” น้ำเสียงของไมค์จริงจังและตั้งใจ “คืนนี้ฉันไม่ได้ไปเที่ยวบาร์ มีธุระจริง ๆ …เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ! ไว้ฉันจะเล่าให้เธอฟังพรุ่งนี้นะ”

ฉินอันอัน “อื้ม ไม่ใช่เรื่องใหญ่ใช่ไหม? จู่ ๆ นายจริงจังแบบนี้ ฉันไม่ค่อยชินเลย”

ไมค์ยิ้ม “ฉันกลัวเธอจะติเพราะว่าฉันเอาแต่เที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกไงล่ะ เธอไม่ต้องเก็บอาหารเผื่อให้ฉันนะ”

“ตกลง”

หลังจากวางสายแล้ว ฉินอันอันก็มองบ้านที่ว่างเปล่า อดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่

สาเหตุที่เธอไม่ยอมจ้างพี่เลี้ยง เพราะเธอต้องการทำทุกสิ่งที่แม่ทำเป็นประจำด้วยตัวเอง

แล้วถือโอกาสคาดเดาว่าแม่คิดอะไร ในตอนที่แม่ทำเรื่องเหล่านี้

ยิ่งคิด ในใจก็ยิ่งโทษตัวเอง

หลังจากที่เธอตั้งท้อง แม่ดูแลเธอมาตลอด

พอเด็ก ๆ เกิดมา แม่ก็ยิ่งช่วยดูแลเด็กทั้งสองคนอย่างสุดความสามารถ

นับแต่นั้นมาแม่ไม่เคยมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเลยสักวัน

แต่ก่อนเธอไม่เคยคิดว่าชีวิตแบบนี้มีอะไรผิดปกติ จนกระทั่งแม่จากไปแล้ว ถึงได้พบว่าพลังงานทั้งหมดของตัวเองแทบจะวางไว้บนเรื่องงานและลูก ๆ เกือบทั้งหมด

“แม่คะ! พี่ชายรังแกหนู!” จู่ ๆ รุ่ยลาก็วิ่งออกมาด้วยใบหน้าเสียใจ

ฉินอันอันรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ “ทำไมพี่ชายถึงรังแกหนูล่ะ?”

“พี่บอกว่าหนูเขียนการบ้านไม่ดีค่ะ แล้วบอกว่าถ้าหนูยังเขียนได้ไม่ดีอีก เขาจะฉีกสมุดการบ้านหนู!” รุ่ยลาร้องเรียนอย่างโกรธเคือง

ฉินอันอันจูงมือลูกสาวกลับไปที่ห้องแล้วดูการบ้านของเธอ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เสี่ยวหานจะคิ้วขมวดและหน้าตาบูดบึ้ง

รุ่ยลาเขียนการบ้านไม่ดีจริง ๆ

“รุ่ยลา แม่จะสอนหนูทำนะลูก พวกเราต้องใช้ยางลบมาลบบรรทัดพวกนี้ออกก่อนนะ” ฉินอันอันจูงมือลูกสาวมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือและสอนเธออย่างอดทน

หลังจากนั้นฉินอันอันกดเบอร์ของเว่ยเจินเพื่อขอความช่วยเหลือ

เช้าวันต่อมา

เสี่ยวหานและรุ่ยลาตื่นขึ้นมาและพบว่าแม่ไม่อยู่บ้านและไม่ได้เตรียมอาหารเช้าให้พวกเขาล่วงหน้า

ถึงแม้โรงเรียนอนุบาลจะมีอาหารเช้าให้ แต่เสี่ยวหานก็ไม่คุ้นชินกับมัน

ดังนั้นฉินอันอันจะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ล่วงหน้า

“พี่คะ แม่ไปที่ไหนเหรอคะ?” ใบหน้ารุ่ยลาสับสน “แม่ไม่อยู่บ้าน พวกเราไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วใช่ไหม?”

เสี่ยวหานแสดงพลังความเป็นพี่ชายและพูดสอนว่า “แม่ไม่อยู่ พี่จะส่งเธอไปโรงเรียนเอง”

“ถ้างั้นพี่บอกหน่อยได้ไหมว่าแม่ไปไหน?” รุ่ยลาดูกังวล “แม่คงไม่ได้คิดว่าพวกเราเป็นภาระก็เลยหนีไปคนเดียวหรอกใช่ไหมคะ?”

เสี่ยวหานกดปุ่มบนนาฬิกาข้อมือของเขา จากนั้นไม่นานเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉินอันอันดังมาจากห้องนอนใหญ่

“แม่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แสดงว่าแม่รีบออกไป” เสี่ยวหานอธิบายอย่างชัดเจนและเป็นระเบียบแล้ว ก็ก้าวเท้าไปทางห้องนอนใหญ่ เพื่อตรวจสอบว่าคนที่โทรหาแม่คนสุดท้ายคือใคร