รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 349

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ฟู่สือถิงพลันบีบนิ้วที่จับโทรศัพท์แน่น

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็มาถึงโรงพยาบาล

“คุณฟู่ ฉันขอโทษ ลูกของคุณไม่รอด” หมอพูด “คุณเสิ่นเสียใจมากจนหมดสติไป”

แม่เฒ่าฟู่อยู่ข้าง ๆ เธอ สำลักสะอื้นจนพูดไม่ออก

พ่อของเสิ่นอวี๋ถือถุงสีดำอยู่ในมือด้วยใบหน้าซีดเผือด

ในถุงบรรจุทารกที่ตายแล้วซึ่งเกิดจากเสิ่นอวี๋

“ฟู่สือถิง ถ้าคุณไม่สามารถมีหลานให้ผมได้ก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้คุณปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนฆ่าหลานชายของผม มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ?!” พ่อของเสิ่นอวี๋่ตะโกนน้ำเสียงเคร่งขรึม

ฟู่สือถิงเหลือบมองถุงดำแล้วพูด “เอาเด็กมาให้ผม”

การที่เด็กคนนี้เสียชีวิตตั้งแต่ก่อนกำหนด ทำให้ในใจของเขารู้สึกสับสนมาก

เขาไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกเลยแม้แต่น้อย

แต่เมื่อคิดว่านี่เป็นฝีมือของฉินอันอัน ความโกรธก็ปะทุขึ้นในใจของเขาทันที

ในขณะที่โกรธ จิตใต้สำนึกของเขาก็บอกให้เอาเด็กไปตรวจดีเอ็นเอ

“หึหึ! คุณจะเอาเด็กไปทำอะไร? คุณเอาชีวิตเขากลับมาได้เหรอ?!” พ่อของเสิ่นอวี๋กำถุงแน่นและพูดคำหยาบคาย “คุณไม่สมควรที่จะเป็นพ่อคนเลย! การที่ลูกสาวของผมรักคุณเป็นสิ่งที่โง่ที่สุดที่เธอเคยทำมาในชีวิต! คุณทำร้ายเธอ! และคุณก็ทำร้ายลูกของตัวเองด้วย! แม้ว่าเด็กคนนี้จะกลายเป็นผี เขาก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

พ่อของเสิ่นอวี๋ตื่นตระหนกเกินไป

ยิ่งพูดมากเท่าไรก็ยิ่งฟังดูแย่ลงเท่านั้น

บอดี้การ์ดไม่อยากฟังและต้องการพาเขาออกไป

ทั้งสองจึงฉุดกระชากกันไปมา

ในเวลานี้ก็มีเสียงพยาบาลดังมาจากห้องผู้ป่วย

“หมอจาง คนไข้หมายเลขสามสิบแปดมีเลือดออกมาก!” พยาบาลวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยพลางเรียกหมอเข้ามาตรวจสอบสถานการณ์

ฟู่สือถิงเหลือบมองเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เสิ่นอวี๋นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเธอซีดไร้สีสัน และดูเหมือนคนตายไปแล้ว

หัวใจของเขารัดเกร็ง พลันเดินเข้าไปข้างใน

หลังจากตรวจสอบปริมาณเลือดออกของเสิ่นอวี๋แล้ว หมอก็วัดความดันโลหิตของเธอแล้วพูดว่า “คนไข้เสียเลือดมากเกินไป! เราต้องห้ามเลือดให้เร็วที่สุด!”

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ดูซึม ๆ ไปนะ” ไมค์เดินเข้ามาหาเธอแล้วยกมือขึ้นแตะหน้าผากเธอ “ไม่มีไข้? ใครมายุ่งกับเธออีก?”

ฉินอันอันเหลือบมองไมค์ และรู้สึกไม่สบายใจ “เมื่อเช้าเสิ่นอวี๋เรียกฉันไปหา และวางกับดักฉัน ฉันติดกับดักเธอเข้าให้แล้ว”

หลังจากที่เธอพูดจบ โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นชื่อของฟู่สือถิงบนหน้าจอ หัวใจของเธอก็บีบรัดขึ้นทันที

ทันทีที่เธอรับสาย ฟู่สือถิงก็พูด “ฉินอันอัน จะให้ผมไปหาคุณ หรือคุณจะมาที่โรงพยาบาล?”

น้ำเสียงของเขาดูนิ่งสงบ แต่ภายใต้ความสงบนี้กลับมีอารมณ์ที่เลวร้ายซ่อนอยู่

เธอไม่อยากให้เขามา และเธอก็ไม่อยากไปหาเขาที่โรงพยาบาลด้วย

จริง ๆ แล้วเธอไม่อยากเจอเขาเลยด้วยซ้ำ!

“ฉันไม่ได้ผลักเสิ่นอวี๋ ตอนนั้นฉันกำลังจะกลับแล้ว แต่เธอไม่ยอมปล่อยให้ฉันไป ฉันก็เลยสะบัดแขนเธอออก...ฉันแค่สะบัดแขนเธอออก ไม่ได้ผลักเธอเลย! ตัวเธอเองนั่นแหละที่ล้มไปเอง!” แก้มของฉินอันอันแดงก่ำพลางปกป้องตัวเอง

“คุณหมายถึงนอกจากเสิ่นอวี๋แล้ว แม่ของผมและคนรับใช้ในตระกูลต่างก็ใส่ร้ายคุณเหรอ?” เสียงของฟู่สือถิงเย็นชาและน่ากลัวเหมือนหลุดออกมาจากสระน้ำเย็น

ฉินอันอันยิ้มเยาะในใจ เมื่อพูดอีกครั้ง เธอก็เสียสติไปแล้ว “ฉันผลักแล้วไงล่ะ? คุณต้องการแก้แค้นให้เธอรึเปล่า?!”