รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 382

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฟู่สือถิงได้รับโทรศัพท์จากฟู่ฮั่นพี่ชายคนโตของเขา

“สือถิง! รีบมาโรงพยาบาลเร็วเข้า! แม่หกล้มที่บ้าน ตอนนี้อาการไม่ดีเลย!”

นิ้วของฟู่สือถิงที่จับโทรศัพท์บีบแน่นขึ้นทันที

เขาเดินออกจากออฟฟิศแล้วมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์

โจวจื่ออี้เห็นเขามีสีหน้าเคร่งเครียด ในใจพลันเกิดเสียงสัญญาณเตือน

‘เกิดอะไรขึ้น?’

“ประธานต้องการเลื่อนประชุมที่กำลังจะมาถึงหรือไม่ครับ?”

“ให้รองประธานไปแทน ส่งรายงานการประชุมหลังประชุมเสร็จให้ฉัน” ฟู่สือถิงพูดด้วยเสียงราบเรียบก่อนจะเข้าไปในลิฟต์เฉพาะของประธาน

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิด!

โจวจื่ออี้รู้สึกไม่สบายใจ

ปกติฟู่สือถิงไม่ค่อยแสดงความกังวลใจแบบนี้ในบริษัท

ที่โรงพยาบาล

แม่เฒ่าฟู่ฟู่ถูกเข็ญเข้าห้องฉุกเฉิน

เมื่อฟู่สือถิงมาถึง ประตูห้องฉุกเฉินก็ยังคงปิดอยู่

“เกิดอะไรขึ้น?” เขามองฟู่ฮั่นด้วยสีหน้าดุร้าย

“ตอนนั้นฉันไม่อยู่บ้าน...เย่เฉินบอกว่าเขาได้ยินแม่ของเรากรีดร้อง เขาจึงรีบวิ่งออกจากห้องไปดู เห็นแม่ของเรากลิ้งลงมาที่หน้าบันได…”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้วแน่นขึ้น “เธอตกลงมาจากชั้นสองเหรอ? เธอขึ้นไปทำอะไรบนชั้นสอง?!”

แม่เฒ่าฟู่แก่แล้ว ขาและเท้าไม่ค่อยดี ดังนั้นเธอจึงอาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่ง

ฟู่ฮั่นสีหน้าเสียใจ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน! ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่บ้าน...ถึงแม่ของเราจะไม่ได้อยู่บนชั้นสอง แต่ปกติเธอมักจะไม่อยู่นิ่ง ชอบเดินเล่นไปทั่วบ้าน...”

“พี่เลี้ยงอยู่ไหน?! พี่เลี้ยงไม่ได้ดูแลเธอเหรอ?!” ฟู่สือถิงขึ้นเสียงถามอย่างเย็นชา

แม่เฒ่าฟู่เป็นโรคความดันสูง ล้มไม่ได้เด็ดขาด!

“ฉันรีบไปโรงพยาบาลหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเย่เฉิน ฉันไม่มีเวลาถามพี่เลี้ยงหรอก!” ดวงตาของฟู่ฮั่นเป็นสีแดง “เย่เฉิน มาบอกอาของเธอสิ!”

ดวงตาของฟู่เย่เฉินแดงและบวมราวกับว่าเขาร้องไห้

“คุณอา ผมกำลังนอนอยู่ในบ้าน พอได้ยินเสียงคุณย่าร้อง ผมจึงรีบวิ่งออกจากห้องไปดู เห็นคุณย่านอนอยู่บนพื้น… พี่เลี้ยงก็ตกใจและร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ผม...ผมก็ไม่ได้ถามอะไรพี่เลี้ยงมาก ได้แต่รีบโทรไปที่เบอร์หนึงสองศูนย์...”

ร่างกายของฟู่สือถิงแข็งทื่อ ทั้งสองมือกำแน่น

ราวกับว่าเขามีลางสังหรณ์ จู่ ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกหนักอึ้งและเศร้า

ความรู้สึกอันเลวร้ายนี้เหมือนกับไวรัสที่แพร่กระจายไปยังอวัยวะภายในของเขา ทำให้เขาหายใจไม่ออก

สักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกทั้งสองด้าน

หมอและพยาบาลออกมา

“หัวใจของผู้ป่วยหยุดเต้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เราพยายามช่วยชีวิตแล้วแต่ทำไม่ได้ ขออภัยด้วยนะครับ”

ทันใดนั้น เสียงร้องของฟู่ฮั่นและภรรยาของเขาก็ดังไปทั่วทางเดิน

ฟู่สือถิงก้าวเท้าหนักเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ใบหน้าของแม่ไม่มีเลือด ดวงตาของเธอเบิกกว้างราวกับว่าไม่อาจจากไปได้อย่างสงบสุข

เขายกมือขึ้นพยายามปิดตาให้แม่หลับตา

แต่ทำยังไงตาเธอก็ไม่ยอมหลับ

เขาจับมือที่เย็นเฉียบของแม่ ลูกกระเดือกขยับ และเสียงของเขาแหบห้าว “แม่ครับ แม่มีอะไรจะบอกผมใช่ไหมครับ?”

ไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมา