รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 414

คฤหาสน์ในป่าลึก

หลังจากไมค์จอดรถแล้วเขาก็เดินตรงไปที่ประตู

บอดี้การ์ดหยุดเขาไว้

“ผมมารับฉินอันอัน!” ไมค์พูด “เจ้านายของคุณตายแล้ว บางทีคุณควรพิจารณาว่าต่อไปนี้จะมีใครจ่ายค่าจ้างให้คุณหรือเปล่า?”

บอดี้การ์ดตกตะลึง

อีกฝั่งของบันได แม่บ้านช่วยพยุงฉินอันอันลงไปชั้นล่าง

เธอต้องการไปจากที่นี่

ฟู่สือถิงเสียชีวิตแล้ว เธออยากเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อไมค์เห็นฉินอันอัน เขาก็ผลักบอดี้การ์ดและวิ่งเข้าไปหาเธอทันที

“ฉินอันอัน! ฉันมารับเธอกลับบ้าน!” ไมค์พยุงร่างฉินอันอันจากมือแม่บ้าน

หลังจากช่วยเธอขึ้นรถแล้ว ไมค์ก็เหลือบไปเห็นขาของเธอ

เธอสวมกางเกงนอนที่หลวมมาก จึงทำให้มองไม่เห็นแผลของเธอ

“เมื่อกี้เธอเดินกะเผลกอยู่ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแผลของเธอใกล้หายแล้ว” ไมค์ขมวดคิ้วแล้วสตาร์ทรถ “ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลก่อนจะเข้าบ้าน”

ฉินอันอันคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ที่หน้าอกด้วยมือทั้งสองข้าง ในใจรู้สึกว่างเปล่า

“ฉินอันอัน ทนายของเขา...คงจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เธอใช่ไหม?” หลังจากที่รถขับออกไป ไมค์ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนถาม

จริง ๆ แล้วไมค์เองก็ไม่ชอบฟู่สือถิง

เพราะฟู่สือถิงทำไม่ดีกับฉินอันอันและลูกทั้งสองคน

ตอนนี้เขาตายแล้ว แม้จะเสียใจ แต่ไมค์ก็ไม่อยากให้การตายของเขาทำให้ฉินอันอันเดือดร้อน

“ฉันไม่รู้” ฉินอันอันรู้สึกหดหู่

กฎหมายจะลงโทษเธอหรือไม่นั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอสนใจตอนนี้

“โอ้...ระหว่างเธอกับเขา...เกิดอะไรขึ้น” ไมค์ลดระดับเสียงลง

เพราะเรื่องนี้หนักหน่วงเกินไป

“ฉันไม่รู้” เธอปวดหัวหนักมาก ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขา เธอก็รู้สึกหดหู่ใจจนหายใจไม่ออก

“เธอนอนไม่หลับทั้งคืนเลยเหรอ?” ไมค์เห็นว่าตาของเธอแดงและบวม “เธอหลับตาพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ไม่ว่ายังไง เธอก็มีลูกอีกสองคนที่ต้องดูแล ฉันจะจ้างทนายที่ดีที่สุดให้ เรื่องอื่นไม่ต้องไปสนใจหรอก”

ทำไมอยู่ ๆ เขาถึงตาย?

“พี่คะ เขาตายแล้วจริง ๆ เหรอ? พี่อย่าโกหกหนูนะ” จู่ ๆ ดวงตาของรุ่ยลาก็แดงก่ำ เหมือนจะร้องไห้

เสี่ยวหานพยักหน้า

“ฮือฮือฮือ...เขาตายแล้ว...จะไม่มีใครมารังแกแม่อีกต่อไปแล้ว...แต่ทำไม...หนูรู้สึกเสียใจนะ?” รุ่ยลายกมือขึ้นปาดน้ำตา “พี่คะ หนูควรจะเสียใจไม่ใช่เหรอคะ?”

เสี่ยวหาน “เธออยากเสียใจก็เสียใจเถอะ”

“แล้วพี่เสียใจไหม?” รุ่ยลาปาดน้ำตาแล้วมองพี่ชายด้วยดวงตาที่มีประกายหยดน้ำ

รอยฟกช้ำบนคอของเสี่ยวหานยังไม่หาย

แม้ว่าเขาจะเสียใจ เขาก็ไม่แสดงออกมา

“ฉันไม่เสียใจ”

“โอ้...งั้น...เขาตายแล้ว เราควรไปที่หลุมศพของเขาไหม?” จู่ ๆ รุ่ยลาก็นึกถึงคำถามนี้

หลังจากที่ยายของพวกเขาเสียชีวิต แม่ของพวกเขามักจะพาพวกเขาไปเยี่ยมหลุมศพของเธอ