รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 453

ฉินอันอันตะโกนเรียกเขา “ฟู่สือถิง ถ้าฉันคืนลูกให้คุณ ในอนาคตคุณเลิกมาหาฉันได้ไหม เหมือนที่เราตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้”

เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเขา

เสียงฝีเท้าของเขาหยุดชะงัก เขาเปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา “เอาลูกมาคืนให้ก่อนแล้วค่อยมาตกลงกัน”

หลังจากพูดจบเขาก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

“สือถิง นายโอเคไหม?” เซิ่งเป่ยยืนอยู่นอกประตู

ฉินอันอันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอกประตู

ไม่สามารถระงับและกำจัดอารมณ์หดหู่นี้ออกไปได้

หลังจากที่เสียงฝีเท้าด้านนอกประตูค่อย ๆ หายไป เธอก็ล้มลงบนเตียง

หลังจากเงียบไปไม่กี่นาที เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดวิดีโอคอลหาไมค์

ไมค์รับสายทันที “ฉินอันอัน เธอกินข้าวรึยัง?”

ไมค์กำลังเล่นกับลูกทั้งสองคน

ฉินอันอันเห็นร่างหนึ่งเคลื่อนไหวตะคุ่ม ๆ อยู่ในห้องครัว

แต่ไมค์ก็รีบปรับกล้องแพลนไปที่เด็กสองคน

“กินแล้ว…” ฉินอันอันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเห็นเด็กทั้งสอง “เสี่ยวหาน รุ่ยลา พวกหนูกำลังเล่นอะไรอยู่?”

“ต่อจิ๊กซอว์ค่ะ! หนูกำลังดูพี่ชายเล่น… เพราะเขาไม่ยอมให้หนูเล่นด้วย เขาบอกว่าหนูมีแต่จะทำให้มันยากกว่าเดิม” รุ่ยลาเม้มปาก “แม่คะ วันนี้ลุงโจวเป็นคนทำอาหารให้เราทานด้วยล่ะ”

ไมค์พูดด้วยความตกใจ “รุ่ยลา ลุงบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าบอกแม่เรื่องนี้ สัญญากับลุงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

รุ่ยลาดูไร้เดียงสา “แต่หนูบอกแม่ไปแล้วนี่! แม่ไม่โกรธหรอก”

ฉินอันอัน “ไมค์ นายลืมไปแล้วเหรอว่ามีการจัดเวรยามที่หน้าบ้านของเรา เมื่อเย็นฉันเห็นรถของโจวจื่ออี้จอดอยู่ในบ้าน”

ไมค์พูดไม่ออก

รุ่ยลาหัวเราะเสียงดัง “คุณลุงคนบื้อ!”

“เธอพักร้อนอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้มีเวลาดูกล้องวงจรปิดที่บ้านได้?” ไมค์งง “ตอนนี้เธอนอนบนเตียงอยู่เหรอ? กำลังทำอะไรของเธอ?! ถ้าเธอจะแค่นอน แล้วจะถ่อไปนอนไกลถึงที่นู่นทำไมไม่ทราบ?”

ฉินอันอันฟังคำทัดทานของเขาพลางพูดอย่างจนใจ “มีใครบางคนมาที่นี่ ฉันก็เลยมาหลบในห้อง”

“ใครบางคน?” มีเสียง 'ติ๊ง' ในหัวของไมค์ เขาจึงไขความหมายของคำพูดเธอได้ “ฟู่สือถิงก็ไปด้วยหรือ? ให้ตายเถอะ! เธอบอกว่าเขาไม่ไปไม่ใช่เหรอ?”

ฉินอันอัน “อย่าพูดถึงเขาเลย”

ต่อหน้าคนอื่นเธอมีเหตุผลและนิ่งสงบมาก

แต่พอได้เผชิญหน้ากับเขาเท่านั้น เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนละคน

เพียงแค่เขาพูดอะไรบางอย่างที่ไม่เป็นไปตามที่เธอต้องการ เธอก็จะทำให้เขาไม่มีความสุขยิ่งกว่าอย่างแน่นอน

“พี่โจว วันนี้ฉันไม่ได้ทะเลาะกับเขา” ฉินอันอันพูดเนิบ ๆ “วันนี้คุณคงลำบากแย่ที่ต้องทำอาหารให้เด็ก ๆ”

โจวจื่ออี้ตอบ “อ้อ ไม่เป็นไร... พอดีบอดี้การ์ดของคุณลาหยุด ไมค์เลยโทรหาผม”

ฉินอันอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บอดี้การ์ดไม่ได้ขออนุญาตลาจากฉันเลยนะ! ไมค์คงกุเรื่องขึ้นมาแน่!”

โจวจื่ออี้พูดไม่ออก

ไมค์ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ‘อย่าเปิดเผยกันโต้ง ๆ ขนาดนั้นได้ไหม?’

ฉินอันอันยิ้มและวางสายไป

ทันใดนั้นที่ประตูก็มีเสียงปลดล็อคดังขึ้น

วินาทีต่อมา ประตูก็ถูกเปิดออก…