รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 459

“คุณมาทำอะไรที่นี่? มาหาอะไรสนุก ๆ ดูเหรอ?” ไมค์ล้อเขา

เขาเพิกเฉยต่อคำล้อเล่นของไมค์ และก้าวไปยังที่นั่งว่างข้างฉินอันอันแล้วนั่งลง

ขนตาของฉินอันอันสั่นเล็กน้อย เธอพูดว่า “นี่คือที่นั่งของจิ้นซือเหนียน”

“นี่คือที่นั่งของผม!” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดุดัน “ไม่ต้องห่วง เขาจะได้นั่งโต๊ะนี้ด้วย”

ฉินอันอันเข้าใจ

เขาคงขอให้เฮ่อจุ่นจือเปลี่ยนที่นั่ง

หลังจากที่เขานั่งลง อิ๋นอิ๋นก็เข้ามานั่งข้าง ๆ เขาด้วย

เมื่อเห็นว่าฉินอันอันรู้สึกไม่สบายใจ ไมค์จึงลุกขึ้นและวางแผนที่จะเปลี่ยนที่นั่งกับเธอทันที

ทำให้ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร อิ๋นอิ๋นก็ชิงพูดก่อน “ไมค์ ฉันขอเปลี่ยนที่นั่งกับคุณได้ไหมคะ?”

ไมค์และเสี่ยวหานนั่งติดกัน และอิ๋นอิ๋นต้องการนั่งกับเสี่ยวหาน

ไมค์ไม่รู้วิธีปฏิเสธอิ๋นอิ๋น

และอิ๋นอิ๋นก็ไม่ให้โอกาสไมค์ได้ปฏิเสธเลย

เธอเดินตรงไปหาไมค์

ไมค์จำต้องแลกที่นั่งกับเธอ

ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่าไมค์จะเปลี่ยนที่นั่งกับฉินอันอันหรือไม่ ฟู่สือถิงก็จะนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอ

ไมค์รวบรวมความกล้าแล้วพูดกับฟู่สือถิง “งั้นผมขอเปลี่ยนที่นั่งกับคุณ คุณจะว่ายังไง?”

ฟู่ซื่อถิง “ผมไม่เปลี่ยน”

ไมค์จ้องเขา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงเวลาเที่ยงวัน

พิธีแต่งงานของเฮ่อจุ่นจือและหลีเสี่ยวเถียนได้เริ่มขึ้น

ฟู่สือถิงไม่สนใจเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มองไปที่เวที

ฉินอันอันถือโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปบนเวที

สักพักพิธีก็สิ้นสุดลงแล้วก็ถึงเวลาโยนช่อดอกไม้

หลีเสี่ยวเถียนเหลือบมองฉินอันอัน จากนั้นก็หันหลังโยนช่อดอกไม้ไปที่เธอ!

‘โห’!

ช่อดอกไม้ถูกคว้าไว้โดยฟู่สือถิง

แขกในงานทั้งหมดส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ!

เธอมองเขาด้วยความตกใจ “ฉันไม่กิน คุณเอาออกไปเลย”

หากเขาไม่เอามันออกไป เธออาจจะอาเจียนออกมาเป็นผักสีเขียวสองคำที่เธอเพิ่งกินไป

ดูเหมือนเขาจะตั้งใจพลางสั่งอย่างเย็นชา “กินซะ!”

ฉินอันอันมีอาการปวดหัว

ตอนนี้รุ่ยลาที่อยู่ในชุดเสื้อแจ็คเก็ตบุผ้าฝ้ายตัวน้อยที่แสนเอาใจใส่ ยื่นมือออกไปดึงชามของฉินอันอันมาไว้ข้างหน้าเธอ และแทะซี่โครงในชามนั้นแทน

“แม่เปลี่ยนที่นั่งกับหนูสิ! หนูไม่กลัวคนชั่วตัวยักษ์คนนี้หรอก!”

“ลูกรัก ไม่ต้องหรอก แม่ก็ไม่กลัวเขาเหมือนกัน” ฉินอันอันวางตะเกียบลงและปฏิเสธที่จะกิน

หลังจากนั้นไม่นาน จิ้นซือเหนียนก็แสดงเสร็จและเดินลงจากเวที

ไมค์ทักเขาทันทีว่า “คุณเปลี่ยนที่นั่งกับอันอันสิ แล้วผมจะเปลี่ยนที่นั่งกับคุณ”

ด้วยวิธีนี้ ฉินอันอันและฟู่สือถิงจึงถูกแยกออกจากกัน

และจิ้นซือเหนียนก็นั่งคั่นกล่างระหว่างพวกเขา

หลังจากที่จิ้นซือเหนียนรู้สึกถึงบรรยากาศอันมาคุที่โต๊ะอาหาร เขาก็มองไปยังฟู่สือถิง “สวัสดีครับคุณฟู่”

สีหน้าของฟู่สือถิงเคร่งขรึม ดวงตาคมปลาบของเขาที่เหมือนเหยี่ยวกำลังมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินอันอัน เขาพูดอย่างชัดเจนทีละคำ “ฉินอันอัน คุณท้องเหรอ?!”