รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 464

ร่างกายของเธอตึงเครียดทันที

เนื่องจากเธอหันหลังให้เขา เธอจึงไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเขาได้ ยิ่งไม่รู้ว่าเขาทำอะไร

เธอกำลังดิ้นรนอยู่ในใจว่าเธอควรทำอย่างไรหากเขาทำรุ่มร่ามใส่

แต่เขากลับนอนนิ่งไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย

ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้เธอมากจนดูเหมือนเธอจะรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจอันทรงพลังของอีกฝ่าย

เมื่อลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ แขนยาวของเขาก็โอบรอบเอวของเธอทันที

เช่นเดียวกับเมื่อก่อนตอนที่พวกเขารักใคร่กันอย่างลึกซึ้ง เขาเคยโอบเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้

เธอเบิกตากว้าง นึกถึงอดีตด้วยความงุนงง

หลังจากไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ดวงตาของเธอก็เปียกโชก และชายที่อยู่ข้างหลังเธอหลับไปแล้ว

เธอค่อย ๆ ผลักแขนของเขาออกแล้วผุดขึ้นนั่ง

เมื่อมองดูใบหน้าที่กำลังหลับไหลของเขา เธอก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอันเยือกเย็นตรงหางตาของตัวเอง

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เลื่อนไปมองตรงบริเวณหัวใจของเขา

เธออยากเห็นอาการบาดเจ็บที่หน้าอกของเขา

เธอเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขา

หลังจากปลดกระดุมเม็ดแรกแล้ว เขาก็ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงผลักแขนของเธอออกไปด้วยฝ่ามือใหญ่โต!

เธอมองเขาอย่างเหม่อลอย

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาหลับไปแล้ว!

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ใครกำลังแตะต้องเขาอยู่ แล้วทำไมเขาถึงได้ตื่นตัวขนาดนี้?

นี่เขาตื่นตัวไม่ให้คนมาแตะอยู่ตลอดเลยเหรอ?

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมเขาถึงมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเสิ่นอวี๋ล่ะ?

คิดได้ดังนั้น อารมณ์ของเธอก็แย่มาก

เธอไม่มีผู้ชายคนอื่นนอกจากเขา

เธอเห็นบาดแผลของเขาที่เผยออกมาสัมผัสกับอากาศ

บาดแผลอันน่าสยดสยองนี้ดูเหมือนจะแยกเขี้ยวและกางกรงเล็บออกมาเยาะเย้ยเธอ

เธอเหยียดนิ้วออกแล้วสัมผัสมัน

ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย เขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ด้วยมือใหญ่โตของเขา “ไม่ต้องแตะหรอก มันไม่เจ็บแล้ว”

เธอดึงมือออกจากฝ่ามืออุ่น ๆ ของเขา แล้วตะโกนด้วยความโกรธว่า “คนบ้า! ถ้าตอนนั้นคุณตายไป แม้บรรดาญาติ เพื่อนฝูง และลูกน้องของคุณจะไม่มาหาเรื่องฉัน แต่พวกเขาก็คงคิดว่าฉันเป็นคนฆ่าคุณ! ฉันก็คงจะต้องแบกรับความอัปยศนี้ตลอดไป!”

เขามองเข้าไปในดวงตาแดงก่ำของเธอ ริมฝีปากบางของเธอเม้มแน่น

เหตุผลที่เขาหุนหันพลันแล่นในตอนนั้นก็เพราะเขาถูกกระตุ้นอย่างหนัก

เขารักเธอมากแต่เธอกลับอยากจะฆ่าเขา

เขารู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่นั้นไร้ความหมาย ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะตายและเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์

“คุณอยากโทษฉันที่อยากฆ่าคุณงั้นเหรอ?” แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่เธอก็เดาได้แล้วว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ “ฉันจะคิดอะไรมันก็เรื่องของฉัน ตราบใดที่ฉันไม่ได้ทำ อย่างนั้นก็ไม่นับ!”