รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 510

ฟู่สือถิงล้างเท้าให้เธออย่างไม่รีบร้อนและเช็ดด้วยกระดาษชำระ

แก้มของเธอแดง เธอพยายามดึงเท้ากลับหลายครั้ง แต่เขารั้งไว้

อาการจั๊กจี้ที่เกิดจากการรถูกนิ้วของเขาสัมผัสผิวหนังเท้าของเธอลุกลามไปถึงหัวใจ

“คุณคิดว่าเที่ยวบินพรุ่งนี้จะถูกยกเลิกหรือเปล่า?” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ

“คุณอย่าพูดเป็นลางสิ!” ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านแล้ว

เขาหยิบกะละมังเข้าไปเติมน้ำในห้องน้ำ พอกลับมาเขาก็เห็นว่าใบหน้าของเธอหม่นหมอง

“เที่ยวบินถูกยกเลิกเหรอ?” เขาเดา

“อืม” เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ “มีผลไม้กับขนมอยู่ในถุง คุณไปกินเถอะ!”

แม้ว่าเขาจะหิวแต่เห็นเธอเป็นแบบนี้เขาก็กินไม่ลง

เธอถือกาต้มน้ำออกมาและวางแผนจะต้มน้ำ

เขาหยิบกาต้มน้ำจากมือของเธอแล้วพูดว่า “คุณไปนอนพักผ่อนเถอะ”

เธอเดินไปที่เตียงและนั่งลงด้วยความสิ้นหวัง ตอนนี้สมองของเธอเต็มไปด้วยเรื่องของเสี่ยวหาน

ตั้งแต่เสี่ยวหานเกิดจนถึงปัจจุบัน เว้นแต่การร้องไห้เป็นครั้งคราวเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ก่อนที่เขาจะอายุได้หนึ่งขวบ หลังจากที่เขาอายุได้หนึ่งขวบ เขาก็ไม่ค่อยร้องไห้อีกเลย

เธอนึกไม่ถึงว่าเสี่ยวหานจะร้องไห้

เสี่ยวหานยินดีที่จะอยู่ในชั้นเรียนอัจฉริยะ เพราะไม่มีกฎเกณฑ์เยอะเท่ากับชั้นเรียนธรรมดา

สิ่งที่จะได้เรียนรู้ในชั้นเรียนอัจฉริยะนั้นลึกซึ้งกว่า และนักเรียนทุกคนก็เป็นเด็กอัจฉริยะ

อัจฉริยะแตกต่างจากคนทั่วไปในเรื่องนิสัย เน้นที่ตนเองมากกว่า และไม่ใส่ใจผู้อื่น

เสี่ยวหานจึงตัดสินใจเรียนต่อที่นั่นตั้งแต่วันแรกของการทดลองเรียน

เธอมีความสุขมากที่เสี่ยวหานได้เจอสถานที่ที่เหมาะสม แต่กลับเพิกเฉยต่อความกดดันจากสภาพแวดล้อมเสี่ยวหานได้รับ

“คุณกังวลเรื่องเสี่ยวหานหรือเปล่า?” หลังจากเสียบกาต้มน้ำแล้ว ดวงตาของเขาก็จ้องไปที่ใบหน้าของเธอ “คุณไม่ต้องกังวลนะ เขาจะปรับตัวรับความดันด้วยตัวของเขาเอง”

เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไง?”

เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เธอตั้งท้องเสี่ยวหาน เธออยู่กับเขาจนกระทั่งใกล้จะคลอดแล้วจึงจากไป

ทำไมเขาไม่สังเกตว่าเธอท้อง? หรือตอนที่เธอท้องพุงเธอไม่ป่องหรอกเหรอ?

ฉินอันอันไม่รู้ว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวหานเป็นลูกของเขา ดังนั้นจึงไม่คิดมากเรื่องคำถามที่เขาถาม

“ห้าถึงหกเดือน!”

เธอตั้งใจกินน้อยลงเมื่อตั้งท้องลูกคนแรก ดังนั้นน้ำหนักของเธอจึงถูกควบคุมไว้อย่างดี

แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ควบคุมอาหาร เธอเดาว่าพุงของเธออาจจะนูนขึ้นในช่วงห้าหรือหกเดือน

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปียกโชก เขาถอนหายใจ “ฉินอันอัน คุณพูดถูก ผมมันเป็นคนโง่ที่สุดในโลก”

“ฉันเคยพูดแบบนั้นด้วยเหรอ?” เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงทำท่าทางแบบนี้

“คุณเคยพูด” เขาจมอยู่กับดวงตาที่ใสเป็นน้ำของเธอและหันศีรษะไปทางอื่น “ผมไม่เคยเต็มใจที่จะยอมรับว่าสิ่งที่ผมเลือกนั้นผิด และนี่เป็นความผิดพลาดของผมเอง”

“ทุกคนทำผิดพลาดได้” เธอมองใบหน้าของเขาพลางพูดด้วยน้พเสียงทุ้มต่ำ