รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 512

“ใช่! ยังไงเธอต้องพิจารณาเขาต่อไปจนกว่าเด็กจะเกิด” ทันใดนั้นไมค์ก็เบิกบาน “ฉันล่ะสงสัยว่าความเป็นผู้ชายแสนดีของเขาจะอยู่ได้นานขนาดนั้นเชียว”

ฉินอันอันมองเขาที่มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นแล้วเอ่ยว่า “พรุ่งนี้เขาจะมาทำอาหารที่บ้านของพวกเรา”

“เอ๋?” ไมค์สงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป “เขาทำอาหารได้งั้นเหรอ? เธอแน่ใจเหรอว่าเขามาทำอาหารไม่ไช่วางยาพิษ?”

ฉินอันอันไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี เพราะว่านี่คือเรื่องที่ฟู่สือถิงร้องขออย่างจริงจัง

เขาทำให้มื้อเย็นในวันที่หนึ่งมิถุนายนต้องพังลง เขาอยากชดเชย

เขาคิดว่าการทำอาหารเย็นด้วยตนเองถึงจะสามารถแสดงถึงคำขอโทษของเขาได้

หลังจากที่รถมาถึงบ้าน รุ่ยลากอดเธออย่างมีความสุข

เพื่อเป็นการฉลองการกลับมาของเธอในวันนี้ รุ่ยลาจึงหยุดเรียนเป็นการเฉพาะ

“ลูกรัก แม่คิดถึงหนูมากเลย!” ฉินอันอันอุ้มรุ่ยลาขึ้นโดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์

“ฉินอันอันระวังหน่อย!” ไมค์เตือนเธอ “เธอลืมว่าเป็นช่วงที่ต้องป้องกันการแท้งบุตรไปแล้วเหรอ?”

ฉินอันอันวางลูกสาวลงทันที “รุ่ยลา หนูคิดถึงแม่หรือเปล่า?”

“คิดถึงค่ะ! หนูคิดถึงแม่มากทุกวันเลย” รุ่ยลาพูดพร้อมกับเม้มปากเล็ก ๆ ของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ “แม่คะ แม่อย่าจากพวกเราไปไหนอีกได้ไหมคะ?”

“ลูกรักอย่าร้องไห้! แม่จะไม่มีวันจากไปโดยไม่ลาแบบนี้อีกแล้ว” ฉินอันอันรู้สึกผิดอย่างมาก “เดี๋ยวพวกเราไปรับพี่ชายด้วยกันดีไหม?”

“อื้ม! แม่คะ สองวันก่อนพี่ชายร้องไห้ด้วยล่ะค่ะ” รุ่ยลาเม้มริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธออย่างเจ็บปวดใจ “ถ้าพี่ชายโง่แบบหนู ก็คงไม่ต้องกลุ้มใจแบบนี้ ฮือ ๆ!”

ฉินอันอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ลูกรัก หนูไม่ได้โง่!”

“หนูขอให้ลุงไมค์ส่งหนูไปชั้นเรียนอัจฉริยะ ลุงไมค์บอกหนูว่าไม่มีใครต้องการหนูหรอก” รุ่ยลามีสีหน้าน้อยใจ

“ลูกรัก หนูอยากไปเรียนชั้นเรียนอัจฉริยะจริง ๆ เหรอ?”

“อื้ม! พี่ชายถูกรังแก หนูจะไปช่วยพี่ชายแก้แค้น!” รุ่ยลากำหมัดเล็ก ๆ ของเธอขึ้น มีแสงเอาจริงเอาจังในดวงตา

เธออรู้สึกประทับใจในความสัมพันธ์อันดีระหว่างพี่ชายและน้องสาว แต่ความสามารถในการแยกแยะถูกผิดของลูกสาวจำเป็นต้องได้รับการปรับปรุง

ในช่วงบ่าย ฉินอันอันพาลูกสาวไปมหาวิทยาลัยปักกิ่งเพื่อรับเสี่ยวหาน

ประตูโรงเรียนเปิดออก นักเรียนเดินออกมาจากด้านในอย่างต่อเนื่อง

เสี่ยวหาน “ฉันไม่ต้องการให้นายยอมแพ้!”

รุ่ยลาเห็นพี่ชายโกรธก็รีบพูดว่า “พี่ชายของหนูไม่ต้องการให้พี่อ่อนข้อให้! พี่ไม่ต้องยอมแพ้พี่ชาย พี่ชายของหนูเก่งที่สุด!”

ฉินอันอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอเดินเข้าไปจับเด็กทั้งสองเอาไว้

“แม่” เสี่ยวหานมองเห็นเธอ สีหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ในที่สุดแม่ก็กลับมาแล้ว”

“ค่ะ”

หลังจากขึ้นรถแล้ว ฉินอันอันจึงขับรถออกไป

“เสี่ยวหาน ในใจของแม่ ลูกกับน้องคือคนที่สำคัญที่สุดของแม่ตลอดกาล ดังนั้นแม่หวังว่าเวลาที่ลูกไม่มีความสุขจะต้องคิดถึงแม่กับน้องให้มาก ๆ ได้ไหม?”

“อื้ม” อารมณ์ของเสี่ยวหานก่อนหน้านี้ดีขึ้นแล้ว

“ลูกรักของแม่ แม่มีเรื่องอยากคุยกับพวกลูกนะ” ฉินอันอันกระแอม รู้สึกไม่สบายใจ “วันเด็กครั้งก่อน เพราะว่าเหตุผลบางอย่างฟู่สือถิงเลยมาตามที่นัดไว้ไม่ได้ เขารู้สึกเสียใจมาก ดังนั้นจึงตัดสินใจมาทำอาหารเย็นให้พวกเราทานที่บ้านของพวกเราวันพรุ่งนี้นะ”

สีหน้าท่าทางของเด็กทั้งสองหยุดนิ่งราวกับถูกมนต์สะกด