รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 551

แน่นอนว่าเขาเลือกฉินอันอัน เขาไม่อยากทอดทิ้งลูก แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ลูกของพวกเขากำลังจะมีอายุครบสี่เดือน หากไม่เกิดอุบัติเหตุครั้งนี้ ก็จะมองเห็นหน้าเด็กได้ชัดเจนในการตรวจครรภ์ครั้งต่อไป!

“เอาล่ะ คุณผู้ชาย คุณช่วยเซ็นชื่อในใบรับทราบและยินยอมรับการรักษาด้วย” คุณหมอหยิบเอกสารหนึ่งแผ่นแล้วยื่นให้เขา “ต้องการฉีดยาชาในการผ่าตัดเอากระสุนออกให้คนไข้หรือไม่? ยาชาอาจส่งผลกระทบต่อทารกในครรภ์อย่างมาก ถ้าคุณต้องการเก็บลูกไว้ พวกเราจะไม่ฉีดยาชาให้คนไข้”

“มันจะไม่เจ็บปวดมากเหรอ?!” ฟู่สือถิงย่อมอยากเก็บเด็กไว้ แต่เมื่อคิดถึงการผ่าตัดโดยไม่ใช้ยาชา ฉินอันอันจะต้องเจ็บปวดจนตายแน่นอน!

“ใช่ เจ็บปวดมาก แต่จะผ่านไปได้” หมอกล่าว

“ตอนนี้เธออ่อนแอมากแล้ว ผมไม่ยากให้เธอต้องได้รับความเจ็บปวดอีก” ฟู่สือถิงรู้สึกหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ จนรู้สึกเจ็บตอนที่หายใจ “โปรดให้ยาชากับเธอเถอะครับ”

“ตกลง” หมอหยิบใบรับทราบและยินยอมรับการรักษาที่เขาเซ็นชื่อจากมือเขาแล้วหันกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป

ฟู่สือถิงปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ถึงแม้ต้องสละชีวิตเด็ก แต่ยังดีที่ฉินอันอันปลอดภัย

ถ้าเธอเป็นอะไรไป ลูกของพวกเขาก็ไม่รอดเช่นกัน

ดังนั้นสถานการณ์ตอนนี้ สำหรับเขา มันคือผลลัพธ์ที่ดีมาก ๆ แล้ว

......

ประเทศเอ

หวังหว่านจือถือหนังสือพิมพ์มาให้เสิ่นอวี๋

“อิ๋นหวังตายแล้ว”

เสิ่นอวี๋เหลือบมองหนังสือพิมพ์แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันได้รับข่าวนี้เมื่อคืนแล้ว น่าเสียดายจริง ๆ….เดิมทีฉันนึกว่าเขาจะฆ่าฉินอันอันได้!”

หวังหว่านจือรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ฟู่สือถิงยังคงแข็งแกร่ง แม้แต่อิ๋นหวังก็ยังพ่ายแพ้ในมือเขา”

“นั่นมันไม่ใช่ผลงานของฟู่สือถิงคนเดียว” เสิ่นอวี๋กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “แต่ว่าเพื่อช่วยชีวิตฉินอันอันครั้งนี้ได้ยินว่าหมดไปเยอะมาก”

“โอ้?” หวังหว่านจือกล่าวอย่างอยากรู้ “เขาจ่ายไปประมาณเท่าไหร่ล่ะ?”

ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน สมองของเธอก็ว่างเปล่า

กระทั่งเธอสายตาของเธอสะดุดเข้ากับสายน้ำเกลือ เธอจึงเอื้อมมือไปดึงออกโดยสัญชาตญาณ

เธอจำได้ว่าตัวเองตั้งท้อง ใช้ยาอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

“อันอัน คุณกำลังทำอะไร?” ป้าหงเห็นเธอตื่นขึ้นมาแล้วก็รีบยับยั้งการกระทำของเธอทันที “ตอนนี้คุณป่วย จำเป็นต้องให้น้ำเกลือ อันอัน คุณอย่าเพิ่งขยับนะ ดิฉันจะไปตามคุณหมอ!”

ป้าหงไปหาหมอทันที ไม่นานคุณหมอก็มา

“คุณฉิน คุณถูกยิงที่แขนและได้รับการผ่าตัด คุณอยู่ที่โรงพยาบาลวันนี้เป็นวันที่สี่แล้ว” คุณหมออธิบายอย่างใจเย็น

ดวงตาของเธอสับสันเล็กน้อย “ฉันอยู่โรงพยาบาลสี่วันแล้ว? แล้วยังผ่าตัดด้วยงั้นเหรอ? พวกคุณใช้ยาอะไรกับฉัน? ฉันตั้งท้องอยู่ ใช้ยาตามใจไม่ได้…”

คุณหมอ “สามีของคุณยินยอมให้ใช้ยากับคุณ เกรงว่าพวกคุณอาจจะต้องทำแท้งเด็กออกไป”