ความทรงจำในใจของเธอขาดหายเป็นช่วงๆ เธอจำได้ราง ๆ ว่าหลีเสี่ยวเถียนส่งข้อความถึงเธอว่ามีเรื่องเซอร์ไพรส์และขอให้เธอรีบมา
แต่หลังจากที่เธอมาถึง เธอก็ไม่เห็นหลีเสี่ยวเถียน
หลังจากนั้นเธอก็เวียนหัวมากและเผลอหลับไป
ห้องที่เธออยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องที่เธอเข้ามาตอนบ่าย
ใครพาเธอย้ายห้อง?
เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วรีบออกจากห้องส่วนตัว
หลังจากออกจากโรงแรมเธอก็โทรหาเฮ่อจุ่นจือ
“อันอัน โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเถียนหล่น ถ้ามีคนโทรมาหรือส่งข้อความมาขอยืมเงิน คุณต้องให้นะ!” เฮ่อจุ่นจือกล่าว
“โอ้... เธอทำโทรศัพท์หายตั้งแต่เมื่อไหร่?” ร่างของฉินอันอันชา
“ประมาณบ่ายสามโมง” เฮ่อจุ่นจือกล่าว “คุณไม่ได้รับข้อความยเลยเหรอ?”
ฉินอันอันสูดหายใจแล้วพูดว่า “ตอนนี้เสี่ยวเถียนอยู่กับคุณหรือเปล่า? ฉันอยากคุยกับเธอ”
“ได้สิ เธออยู่ชั้นบน ผมจะไปหาเธอ”
หลังจากนั้นไม่นาน เฮ่อจุ่นจือก็ยื่นโทรศัพท์ให้หลีเสี่ยวเถียน
“อันอัน! ฮือ ๆ โทรศัพท์ฉันโดนขโมย! โจรนั่นเลวมาก! ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว แต่ตำรวจบอกคงเอาคืนได้ยาก ฉันยุ่งอยู่กับเรื่องนี้ทั้งบ่ายแล้ว ข้อมูลส่วนตัวในโทรศัพท์ของฉัน…” หลีเสี่ยวเถียนบ่น
“โทรศัพท์ของเธออยู่ที่ฉัน” เสียงของฉินอันอันเย็นชา “มีคนใช้โทรศัพท์มือถือของเธอส่งข้อความมาหาฉันในช่วงบ่ายและหลอกให้ฉันมาที่โรงแรมซีซาร์”
หลีเสี่ยวเถียน “หา?! ทำไมโจรถึงหลอกให้เธอไปที่โรงแรมล่ะ? อันอัน เธอโอเคไหม? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!”
“ฉันไม่เป็นไร” ฉินอันอันยังคงเวียนศีรษะเล็กน้อย “ฉันมาถึงโรงแรมแล้ว แต่ไม่พบใครเลย ฉันน่าจะถูกวางยาสลบและหลับไป นอกจากตอนนี้เวียนหัวนิดหน่อยแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”
“อันอัน รีบไปตรวจที่โรงพยาบาลด่วนเลย! ฉันว่าพฤติกรรมของโจรคนนี้มันแปลก ๆ!”
“เธอเป็นแม่ของลูกฉัน ฉันควรให้เงินเธอสิ” เขาสัมผัสได้ว่าเซิ่งเป่ยดูผิดปกติจึงถามอีกครั้งว่า “นายเป็นอะไรกันแน่?”
“ในเมื่อนายยืนกรานที่จะถาม งั้นฉันจะบอกความจริงกับนายก็ได้!” เซิ่งเป่ยค่อย ๆ สูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเขา “ฉันเกลียดฉินอันอัน ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่นายจะทุ่มเทให้! เธอมีลูกให้ได้ แล้วยังไง? ผู้หญิงคนอื่นก็มีลูกให้นายได้ ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้มาก่อน! ยิ่งนายตามใจเธอมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งได้ใจเท่านั้น! นายคิดว่ามันดีแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
เซิ่งเป่ยรู้สึกดีขึ้นเมื่อเขาได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจ
แต่ที่โต๊ะทำงาน สีหน้าของฟู่สือถิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและมืดมน!
ปากกาในมือของเขาตกลงบนโต๊ะ
เขาก้าวออกจากเก้าอี้แล้วคว้าคอเสื้อของเซิ่งเป่ย “นายพูดอีกครั้งสิ!”
“ต่อไปฉันจะไม่ช่วยนายจ่ายเงินให้ฉินอันอันแล้ว! นายต้องเปลี่ยนประธานฝ่ายการเงินหรือไม่ก็ตัดความสัมพันธ์กับฉินอันอันเสีย!” ลูกกระเดือกของเซิ่งเป่ยกลืนน้ำลายและพูดทีละคำ “เมื่อไหร่ที่เธอคลอดลูกออกมา นายก็ทิ้งเธอซะ!”
“เซิงเป่ย นายอย่าบังคับฉัน! ฉันไม่มีทางตัดความสัมพันธ์กับฉินอันอันเด็ดขาด!”
“ถ้านายไม่ยอมตัดเธอ นายก็เป็นคนโง่!” เซิ่งเป่ยสาปแช่งด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนี้จะทำลายชีวิตนาย!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รอวันหย่า คุณสามีร้าย
ทนความโง่ของนางเอกไม่ไหว ทำไมต้องให้เสิ่นอวี๋ได้หน้า ไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลย ถ้าไม่อยากเปิดเผยตัว ก็ส่งข้อความผ่านเว่ยเจินได้นี่ว่าผ่าตัดเสร็จแล้ว ต้องดูแลอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วที่นังเสิ่นแท้ง ก็บอกให้ตรวจดีเอ็นเอสิ เพคาะตัวเองก็สงสัยว่าทำไมมันถึงจงใจให้แท้ง ตอนหลังมารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ยังจะเก็บเงียบ ไม่บอกพระเอก ด้วยเหตุผลประสาท ๆ ว่าไม่อยากให้รู้สึกแย่ เอิ่ม แล้วปล่อยให้ถูกหลอกว่าเป็นคนรักษาน้องจนหายดี หลอกว่ามีลูกด้วย แบบนี้คือ ดีกว่าเหรอ งงกับตรรกะ...
ยังไงก็ให้อภัยไม่ได้ที่บังคับให้ทำแท้ง ต่อให้นางเอกยื้อลูกเอาไว้ได้ก็เหอะ ทำไมชอบเขียนให้นางเอกอภัยให้คนแบบนี้ นี่เป็นการใช้ความรุนแรงและการฆ่าคนชัด ๆ...
ตามหลายเรื่องอัพเดทไม่จบซักเรื่อง😂😂...
หยุดอัพเดท..หลายเรื่องมาก😂😂...
กำลังสนุก โดนเทอีกแล้ว😂😂😂...
รออยู่นะคะ...
อยากได้วันละ5ตอนเหมือนเดิมได้ไหมคะ🤩😍🥰...
แอดมิน..ให้อ่านวันละ1ตอน😁😁😁...
ข้ามไป 4 ตอน238-241...
สนุกมากค่ะ...