รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 693

“อร่อยจริงๆ ไม่หวานเกินไป ฉันกินได้เยอะเลย” ฉินอันอันชมและกัดอีกคำ “อิ๋นอิ๋น ตอนนี้เธอเริ่มเก่งขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ต่อไปเธออยากเรียนรู้อะไรอีกบ้าง?”

“ฉันอยากเรียนขับรถ แต่พี่ไม่ยอมให้ฉันเรียน” อิ๋นอิ๋นขมวดคิ้วและขอร้อง “อันอัน ช่วยขอร้องพี่หน่อยได้ไหม?”

ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นมองเว่ยเจิน “คุณสองคนมาเพื่อคุยเรื่องนี้เหรอ?”

เว่ยเจินส่ายหน้า “อิ๋นอิ๋นเอาเค้กมาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ เรื่องเรียนขับรถขับรถ ก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน”

ฉินอันอันมองอิ๋นอิ๋น “อิ๋นอิ๋น ทำไมเธอถึงอยากเรียนขับรถล่ะ? เธอไม่กลัวอันตรายเหรอ?”

“พวกเธอขับรถเป็นกันหมดเลย ฉันก็เลยอยากเรียนเหมือนกัน ถ้าฉันไม่ขับรถไปในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน มันก็ไม่เป็นอันตรายหรอก” อิ๋นอิ๋นทำมีสีหน้าน่าสงสารและขอร้องเธอด้วยสายตาอ้อนวอน

จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของฉินอันอันดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากฟู่สือถิง

เธอเปิดหน้าจอให้อิ๋นอิ๋นดูและพูดตามใจเธอ “ฉันจะลองคุยกับเขาดูนะ ถ้าเขาไม่เห็นด้วย ฉันก็ทำอะไรไม่ได้”

อิ๋นอิ๋นยิ้มและพยักหน้า

ฉินอันอันรับโทรศัพท์และกดเปิดลำโพง

เสียงของฟู่สือถิงดังขึ้นมาทันที “อันอัน คุณกินข้าวหรือยัง?”

“ยัง... เสี่ยวเถียนบอกว่าจะมาหาฉัน ฉันกำลังรอเธออยู่” เธอกระแอมแล้วพูดว่า “อิ๋นอิ๋นอยากเรียนขับรถ ทำไมคุณไม่ให้เธอลองดูล่ะคะ แค่กำชับเธอให้ดีว่าอย่าขับไปไหนมาไหนคนเดียวก็พอแล้ว”

“เธออยู่ที่บ้านคุณเหรอ?” เสียงของฟู่สือถิงจริงจังขึ้นเล็กน้อย

“อืม เธอทำเค้กมาให้ฉันกิน” เธอหยิบเค้กชิ้นหนึ่งมาใส่ปาก “รสชาติอร่อยมาก ไว้คุณกลับมาก็มาลองชิมดูนะ”

“พรุ่งนี้ผมจะกลับประเทศ รอผมกลับก่อนแล้วค่อยว่ากัน” น้ำเสียงของเขาแสดงให้เห็นว่าไม่ต้องการตกลงที่จะให้อิ๋นอิ๋นเรียนขับรถ

“ได้ค่ะ” ฉินอันอันกำลังจะวางสายโทรศัพท์

“ตอนนี้ที่นั่นเวลาบ่ายโมงครึ่งแล้ว คุณกินข้าวเที่ยงก่อนเถอะ” เขาเตือน

‘คงไม่เกิดอุบัติเหตุหรอกมั้ง?’

เธอโทรหาเฮ่อจุ่นจือโดยไม่ลังเล

“เฮ่อจุ่นจือ ฉันติดต่อเสี่ยวเถียนไม่ได้ เธอบอกว่าจะมาหาฉันตั้งแต่ประมาณสิบเอ็ดโมง แต่ตอนนี้ยังไม่มา โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องด้วย” ฉินอันอันเล่าเหตุการณ์ให้เฮ่อจุ่นจือฟัง

เฮ่อจุ่นจือพูดด้วยความตกใจ “เธอไม่เคยปิดเครื่องโทรศัพท์เลยนะ! เธอคงไม่ได้ทำโทรศัพท์หายอีกแล้วหรอกใช่ไหม?”

ฉินอันอันพูดอย่างใจเย็น “ฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเหมือนกัน ถึงเธอจะทำมือถือหาย เธอน่าจะมาถึงบ้านฉันแล้ว”

“เธอนัดกันตอนสิบเอ็ดโมงเหรอ?”

“ใช่ เหตุผลที่ฉันส่งข้อความหานายเพราะฉันติดต่อเธอไม่ได้ เมื่อกี้พี่เว่ยกับอิ๋นอิ๋นมาหาฉัน ฉันก็ลืมไปเลย เมื่อกี้ฉันโทรไปหาเธอใหม่อีกครั้งก็ยังโทรไม่ติด”

เฮ่อจุ่นจือขมวดคิ้วแน่น และมีลางสังหรณ์ไม่ดี “ผมจะโทรไปถามที่บ้านดู”