รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 692

“ทำไมปิดเครื่องล่ะ?” เธอกระซิบแล้วเดินออกไปนอกคฤหาสน์

“อันอัน คุณจะออกไปข้างนอกเหรอคะ?” แม่บ้านเห็นเธอออกไปแล้วจึงเดินตามเธอไปทันที

“เสี่ยวเถียนบอกว่าจะมาหา แต่เธอยังไม่มาเลย ต่อให้รถจะติด ตอนนี้ก็น่าจะมาถึงได้แล้ว” เธอเดินออกไปมองนอกประตูลานบ้าน

แม่บ้านพูดปลอบ “บางทีเธออาจจะแวะซื้อของขวัญอยู่ก็ได้นะคะ! ทุกครั้งที่เธอมาหา เธอจะเอาของขวัญมาให้ตลอด เธอก็ให้ความสำคัญกับมันมาก”

คำพูดปลอบใจของแม่บ้านทำให้เธอผ่อนคลายเล็กน้อย

“อันอัน ข้างนอกลมแรง เข้าข้างในกันดีกว่าค่ะ!” แม่บ้านกลัวเธอจะเป็นหวัด “คุณฟู่กำชับกับดิฉันว่าต้องดูแลคุณอย่างดี อย่าปล่อยให้คุณป่วย”

ฉินอันอัน “ฉันอยู่แต่บ้านทุกวัน เหมือนดอกไม้ในเรือนกระจก ทำให้ฉันมีแนวโน้มที่จะป่วยง่ายกว่าเดิมอีก”

“แต่ก็ไม่ควรออกไปตากลมข้างนอกค่ะ!” พี่แม่บ้านพาเธอเข้าไปในบ้าน “ช่วงฤดูเปลี่ยนแปลง เป็นช่วงที่ป่วยง่ายที่สุดค่ะ”

“มื้อเที่ยงเสร็จหรือยังคะ?” เธอถาม

“เสร็จแล้วค่ะ คุณไปทานข้าวก่อนเถอะ! ยังไม่รู้เลยว่าเสี่ยวเถียนจะมาถึงเมื่อไหร่!”

“ฉันจะรออีกหน่อย” ฉินอันอันสงสัย “ปกติเธอไม่ปิดโทรศัพท์เลย”

“แบตเตอรี่อาจจะหมดตอนที่ออกมาก็ได้ค่ะ!”

“แต่การชาร์จแบตตอนนี้สะดวกมากนะคะ ในเมืองมีที่ชาร์จเต็มไปหมด” ฉินอันอันกล่าว “ฉันจะรออีกครึ่งชั่วโมง ถ้าเธอไม่มา ฉันจะไปหาเธอ”

“ถ้าเธออยู่ข้างนอก คุณจะตามหาเธอยังไงคะ? คุณควรรออยู่ที่บ้านอย่างใจเย็นนะคะ รอสักพัก ถ้าเธอยังไม่มาก็โทรหาสามีของเธอ แล้วบอกให้เขาตามหาเธอ!” แม่บ้านพูด “หรือไม่ก็เรียกคนขับรถให้ไปหาแทนก็ได้”

ฉินอันอันรู้ว่าแม่บ้านไม่อยากให้เธอออกไปข้างนอกเพราะแรงกดดันจากฟู่สือถิง

ยิ่งพวกเขาดูแลเธออย่างเข้มงวดมากเท่าไร เธอยิ่งรู้สึกอึดอัดเท่านั้น

“อันอัน ดิฉันจะไปเอาซุปมาให้คุณนะคะ! วันนี้ดิฉันทำซุปกระดูกหมูใส่ข้าวโพดให้ค่ะ” แม่บ้านไปที่ห้องครัวและตักซุปเสิร์ฟเธอ

เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วโทรหาหลีเสี่ยวเถียนต่อ

เธอประหลาดใจมากที่เห็นทั้งสองคน

“พี่เว่ย อิ๋นอิ๋น ทำไมคุณสองคนไม่บอกฉันเลยว่าจะมา?” ฉินอันอันเดินเข้าไปทักทายเขา

“อันอัน! ฉันทำเค้กมาให้เธอด้วย!” อิ๋นอิ๋นถือเค้กชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งแล้วโชว์ให้เธอดู “เว่ยเจินสอนฉันทำ”

“อิ๋นอิ๋น เธอสุดยอดมาก เธอทำสวยกว่าร้านขายเค้กข้างนอกเสียอีก!” ฉินอันอันหยิบเค้กขึ้นมาและชมอย่างจริงใจ

“เธอลองชิมดูสิว่ารสชาติเป็นยังไง” อิ๋นอิ๋นจับมือเธอด้วยสีหน้าตื่นเต้น “แต่เว่ยเจินบอกว่าเธอกินเค้กเยอะไม่ได้ ฉันก็เลยทำชิ้นเล็กมาให้”

“อืม เธอเป็นคนทำมันก็ต้องอร่อยอยู่แล้ว”

เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่น ฉินอันอันก็เปิดเค้กแล้วหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ มาชิม

“เป็นยังไงบ้าง?” อิ๋นอิ๋นมองเธออย่างมีความหวัง