รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 707

“โดนทำร้าย” ขณะที่พูดถังเชี่ยนก็ร้องไห้เสียงดัง

“อ้อ โดนฟู่สือถิงทำร้ายล่ะสิ?”

“นอกจากเขาแล้ว ยังมีใครกล้าทำอะไรฉันได้ล่ะ?” ถังเชี่ยนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อไม่ให้น้ำตาไหล “พี่คิดว่าฉันมันโง่ใช่ไหม? ถ้าฉันไม่กลับไปหาเขา วันนี้ฉันก็ไม่ต้องอัปยศอดสูแบบนี้”

“เสียใจทีหลังแล้วมีประโยชน์อะไร? มีแต่จะทำให้คนดูถูกเธอ” ถังเฉียวเซินมองดูเวลาแล้วพูดว่า “ตอนนี้เธอกลับไปก่อน ถ้าไม่อยากกลับก็พักโรงแรมแถวนั้น ฉันจะซื้อตั๋วกลับไปหาเธอเดี๋ยวนี้”

“พี่ชาย ฉันอยากยอมแพ้แล้ว” ถังเชี่ยนเหนื่อยล้าทั้งใจและกาย “คืนนี้เขาเกือบฆ่าฉัน ฉันไม่อยากเสียสละอะไรให้เขาอีกต่อไปแล้ว แม้แต่น้ำตาสักหยด…เขาก็ไม่คู่ควร”

ถังฉียวเซินเหน็บแนม “เธอพูดแบบนี้มาตั้งกี่รอบแล้ว ถ้าเธอไม่เอาชีวิตไปไว้ในมือเขา เธอจะไม่มีวันตัดใจได้”

“ครั้งนี้พูดจริง… เขามีลูกชายแล้ว เขาไม่ต้องการฉันแล้วจริง ๆ”

“ถังเชี่ยน เธอพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน” น้ำเสียงของถังเฉียวเซินที่อยู่ปลายสายเย็นลง “ฉันเพิ่งได้ข่าวที่สำคัญมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ ไว้ฉันกลับไปแล้วคุยกัน”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากที่ฉินอันอันนอนหลับอย่างเต็มอิ่ม ความเจ็บปวดก็ลดลงไปมาก

หลังจากฉีดยาตอนเช้าแล้ว ฟู่สือถิงประคองเธอลงจากเตียงช้า ๆ

“ถ้าเจ็บก็ไม่ต้องรีบลุก” เมื่อเขาเห็นขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกปวดใจมาก

“ลุกจากเตียงไวก็ฟื้นตัวได้ไวค่ะ ดูเหมือนโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ที่บ้าน คุณให้ใครเอามาให้ฉันหน่อย” เธอต้องการออกจากโรงพยาบาลไปเยี่ยมหลีเสี่ยวเถียนโดยเร็วที่สุด “เสี่ยวเถียนฟื้นหรือยังคะ? เธอเป็นยังไงบ้าง? ฉันอยากคุยกับเธอ”

ฟู่สือถิงที่ประคองเธออยู่ หลังจากคิดในระยะเวลาสั้น ๆ ก็พูดว่า “สภาพจิตใจของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงยังไงเธอไม่เคยเจอกับความรู้สึกผิดมาก่อน อันอัน คุณให้เวลาเธอสักหน่อย คุณหมอบอกว่าตอนนี้เธอไม่เหมาะที่จะได้รับการกระตุ้นความรู้สึกใด ๆ จำเป็นต้องพักฟื้น”

“ฉันแค่อยากคุยเธอ ฉันไม่กระตุ้นความรู้สึกเธอแน่นอนค่ะ” อันอันชะงักฝีเท้าแล้วเงยหน้ามองเขา “เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสใช่ไหม? ฟู่สือถิง คุณมองฉันสิ! คุณอย่าโกหกฉัน!”

เมื่อวานเธอคลอดลูก ร่างกายจึงอ่อนแอเป็นพิเศษบวกกับเจ็บแผลมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ซักไซ้คำถามนี้

“ต้องรออีกสักระยะหนึ่งร่างกายเธอถึงจะฟื้นตัว เธอมีปัญหาสภาพจิตใจเป็นหลัก ผมไม่ได้หลอกคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมโทรหาแม่ของหลีเสี่ยวเถียนแล้วคุณถามแม่ของเธอก็ได้” ฟู่สือถิงปลอบใจเธอ

“คุณป้า วางใจเถอะค่ะ ขอเพียงเสี่ยวเถียนไม่เลิกคบฉัน ฉันกับเธอเราจะเป็นพี่น้องกันตลอดชีวิต”

หลังจากพูดสายจบแล้ว เธอรู้สึกสะเทือนใจ

เธอกลับไปนอนลงบนเตียง ดวงตาเหม่อลอยและความคิดสับสนวุ่นวาย

โทรศัพท์ของฟู่สือถิงดังขึ้น เขาเปิดโทรศัพท์ เห็นภาพของลูกที่คุณหมอส่งมา

“อันอัน คุณดูลูกชายของเราสิ” หลังจากฟู่สือถิงมองดูรูปผ่าน ๆ ก็ส่งโทรศัพท์ให้เธอ

เธอรับโทรศัพท์มาแล้วมองดูเจ้าหนูตัวเล็กในรูปอย่างละเอียด ในที่สุดก็มีแสงส่องสว่างขึ้นในดวงตาเธอ

เขานั่งดูรูปอยู่ที่ขอบเตียงกับเธอ

“ทำไมมีผื่นแดงบนหน้าลูก?” เขาขมวดคิ้วแล้วขยายรูปให้ใหญ่ขึ้น “เมื่อคืนตอนผมไปเยี่ยมเขายังไม่มีเลย”