รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 725

เธอขับรถออกจากโรงพยาบาล

น้ำตาขุ่นมัวจนมองไม่เห็น เธออดไม่ไหวที่จะร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง

ก่อนที่จะปล่อยตัวเองร้องไห้อย่างเต็มที่ เธอหยุดรถข้างทาง

ถ้าเธอรู้ตั้งแต่ต้นว่าการคลอดก่อนกำหนดจะทำให้จื่อชิวมีผลร้ายแรงขนาดนี้ เธอจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดี ไม่ให้ตัวเองเศร้าขนาดนั้น

การเห็นจื่อชิวที่ยังเล็กอยู่ แต่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ทำให้เธอเจ็บปวดเกินจะทน

ถ้าเธอสามารถเจ็บแทนลูกได้ เธอยินดีที่จะทำทุกอย่าง!

......

ที่คฤหาสน์สไตล์ยุโรป หวังหว่านจือถือแก้วไวน์แดงที่สั่นไหวตามการเคลื่อนไหวของข้อมือเธอ

มืออีกข้างหนึ่งของเธอกำลังถือโทรศัพท์และคุยสาย

“ถังเชี่ยน คุณชนะแล้ว” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความยินดี “ลูกชายของฉินอันอันกำลังจะตาย ถ้าไม่ได้

คลอดก่อนกำหนด ลูกชายของเธออาจจะมีชีวิตรอด”

ถังเชี่ยนได้ยินเรื่องนี้จากถังเฉียวเซินแล้วเมื่อตอนเที่ยง

แต่ตอนเที่ยงถังเฉียวเซินพูดถึงเรื่องนี้ แค่บอกว่าเด็กป่วยหนักไม่ได้บอกว่ากำลังจะตาย

“กำลังจะตายจริง ๆ เหรอ?” ถังเชี่ยนถามด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้น

“ใช่ กรุ๊ปเลือดของลูกชายเธอเป็นกรุ๊ปเลือดที่หาได้ยากมากในประเทศนี้ การหาเลือดที่เหมาะสมเป็นเรื่องยากมาก!” หวังหว่านจือพูดด้วยความดีใจ “สวรรค์คงไม่ชอบเธอเลยให้เธอได้รับผลแบบนี้! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ดี! เห็นเธอทรมานขนาดนี้ ฉันก็ไม่รู้สึกทุกข์เท่าไหร่แล้ว!” ถังเชี่ยนพูดด้วยความโล่งอก

“ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง? ได้ยินว่าคุณไปต่างประเทศ” หวังหว่านจือถาม

“ฉันมาต่างประเทศเพื่อพักผ่อน แต่ฉันกับฟู่สือถิงทะเลาะกันจนแตกหัก เขาอยากฆ่าฉัน” ถังเชี่ยนเย้ยหยัน “แต่เสียดาย เขาฆ่าฉันไม่ได้”

“ทำไม? คุณจะหนีไปตลอดชีวิตเหรอ?”

ตอนนี้จื่อชิวมีปัญหา เธอให้เบอร์โทรกับธนาคารเลือดหลายแห่ง ดังนั้นเธอจึงรับสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเล

“สวัสดีครับ คุณคือคุณฉินใช่ไหมครับ? มีพัสดุของคุณหนึ่งชิ้นครับ ให้ผมฝากไว้ที่สถานีรับพัสดุหรือส่งไปที่บ้านคุณดีครับ?”

ฉินอันอันงงเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า “ส่งไปที่บ้านค่ะ มีคนอยู่ที่บ้าน”

ช่วงนี้เธอไม่ได้ซื้อของออนไลน์ ไม่รู้ว่าใครส่งพัสดุมาให้

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เธอปรับอารมณ์และเหยียบคันเร่ง

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอกลับถึงบ้าน

เมื่อเธอลงจากรถ บาดแผลที่ท้องก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง ตอนที่เธอร้องไห้ในรถเมื่อครู่นี้ เพราะร้องไห้อย่างหนัก บาดแผลอาจจะเปิดอีก

เธอเข้าไปในห้องนั่งเล่น เตรียมจัดทำแผล

ป้าจางเดินออกมา ชี้ไปที่พัสดุบนพื้น กล่าวว่า “อันอัน นี่คือพัสดุของคุณ ไม่รู้ว่าข้างในคืออะไร หนักมากค่ะ”