ราชาเทพเสินโจว นิยาย บท 10

หยางยี่น้ำตาเริ่มคลอ มองดูทหารของหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่ที่เร่าร้อน พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นทหารของเขา เป็นทหารกองหน้าของตำหนักเทพสงคราม ดาบที่อยู่บนไหล่ของพวกเขา เป็นตราสัญลักษณ์ของพวกเขา และเป็นเหรียญเกียรติยศของพวกเขาอีกด้วย

ทุกสมรภูมิต้องมีหน่วยกองพิทักษ์เฟิร์สการ์ด ส่วนหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่เป็นจิตวิหารของกองทัพ

หน่วยกองพิทักษ์เฟิร์สการ์ดและหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่ ต่างก็เป็นหน่วยกล้าตายที่จะพุ่งเข้าสมรภูมิอันตรายเป็นหน่วยแรก！

ก่อนหน้านี้ ที่เขาได้เห็นลูกน้องมากมายที่ฐานทัพ No.9 หยางยี่ก็อัดอั้นความตื้นตันไม่ไหวแล้ว แล้วตอนนี้ ได้เห็นหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่มารวมตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง เขาสัมผัสถึงความฮึกเหิมที่ปะทุขึ้นในใจ

วินาทีต่อมาเขาหายใจเข้าเบาๆ ตะโกนด้วยเสียงที่ดังสนั่นกึกก้องว่า“ตำหนักเทพสงคราม！”

หน่วยกองพิทักษ์เสินอู่ทั้งหนึ่งพันคน ที่อยู่ใต้บัญชาการของจ้าวไห่ได้ตะโกนออกมา“สู้ตาย！”

“เหอะ……”

หยางยี่หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

มองเห็นจ้าวไห่ที่วิ่งมาด้วยความตื่นเต้น หยางยี่ยื่นมือตบเข้าที่หน้า

จ้าวไห่ถูกตีจนไม่รู้ต้องทำอะไร ยืนงงอยู่กับที่

หยางยี่ต่อว่าด้วยรอยยิ้ม“เรียกคนมามากขนาดนี้ สงครามข้ามเขตรึไง！”

จ้าวไห่ถึงได้เข้าใจ บนหน้าก็มีรอยยิ้มโผล่ออกมา จากนั้นจึงรีบยืนตรง“รับทราบ กระผมทำผิดแล้ว！”

หยางยี่ไม่ได้พูดอะไรมาก สะบัดมือไปหนึ่งที จ้าวไห่ก็เข้าใจทันที กลับไปพาทหารทั้งหนึ่งพันคนขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็หันตัวรอรถ หยางยี่พาทหารหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่ทั้งหนึ่งพันคน ออกจากจงจิงในพริบตา

และเวลาเดียวกัน บนโลกโซเซียลมีคลิปวิดีโอปรากฏขึ้นมากมาย เป็นคลิปของหยางยี่และทหารหน่วยกองพิทักษ์เสินอู่หนึ่งพันคนที่รวมตัวกัน ณ โรงพยาบาล No. 4เขตหงส์ไฟเมืองจงจิง

ในวันนี้ มีเฮลิคอปเตอร์มาถึงยอดหุบเขาหิมะ เพียงประกาศคำว่าราชาเทพปรากฏตัวขึ้นแล้ว ทันทีใดนั้นหิมะที่สะสมมานับพันปีก็ได้ถล่มลงมา จากนั้นก็มีคนที่ร่างกายสูงใหญ่ถึงสามเมตรปล่อยผมยุ่งเหยิงเดินออกมาจากกองหิมะ

ในวันนี้ มีวัยรุ่นที่สวมสุดสูทเรียบร้อยลงไปที่ห้องใต้ดิน18ชั้น พูดประโยคที่ว่า ราชาเทพปรากฏตัว เพื่อเรียกหญิงรูปงามที่หลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้น เธอผิวขาวดั่งหิมะ ดวงตาทั้งสองสีแดงโกเมน

ในวันนี้ มีผู้อาวุโสคนหนึ่งที่อยู่ชานเมืองหัวเราะเฮฮาเสียงดัง จากนั้นออกเมืองไปคนเดียว และสังหารศัตรูต่างแดนไปเจ็ดพันคนเพื่อเป็นการยินดี……

การปรากฏตัวของหยางยี่ หรือจะบอกว่าการปรากฏตัวของราชาเทพ ในวันนี้ ทำให้ทุกอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลง

และแล้วในเวลาเดียวกันก็มีคนกระจายข่าวในเว็บมืด หัวกะโหลกของราชาเทพ สามารถแลกหัวเมืองได้แปดร้อยแห่ง！

หยางยี่ไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของตัวเองจะทำให้เกิดการเคลื่อนไหวมากขนาดนี้ หรือจะบอกว่า เขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้

……

บ้านพักคนชราเมืองจงจิงที่ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาขจีและลำธารสีคราม ใกล้ขุนเขาเคียงแม่น้ำเสียงนกและกลิ่นดอกไม้ ตอนนี้ บนที่ราบพื้นหญ้ามีผู้อาวุโสคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าลินินนั่งชิลอยู่บนฟูกที่ทำจากหญ้า กำลังประลองหมากรุกกับตัวเองอยู่

ในเวลานี้เองก็มีผู้หญิงรูปงามวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาจากทางไกล

เธอมองดูผู้อาวุโสคนนี้ด้วยรอยยิ้ม เมื่อเดินมาถึงก็ยืนคอยอยู่ข้างๆ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆ เห็นผู้อาวุโสที่คิดไตร่ตรองว่าควรเดินหมากขั้นต่อไปยังไงดี เมื่อวางหมากบนสนามหมากแล้ว เธอถึงได้เปิดปากพูดว่า“ราชาเทพปรากฏตัวขึ้นที่เมืองจงจิง”

ผู้อาวุโสที่ยกแก้วน้ำชาขึ้นก็หยุดชะงัก จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจ“ไม่เป็นไร น่าจะแค่ทางผ่านเมืองจงจิงก็เท่านั้น บุคคลแบบนั้น ส่วนมากก็อยู่ที่ชานเมืองทั้งนั้น ไม่ต้องไปสนใจ”

ผู้หญิงหัวเราะออกมา น้ำเสียงก็ธรรมชาติขึ้นมาก“พูดก็พูดแบบนั้น แต่เมื่อสามปีก่อนราชาเทพเข้ารบกับราชาของศัตรูต่างแดนทั้งสี่ด้วยตัวคนเดียว ศึกครั้งนั้นมีผลไปทั่วแผ่นดิน ขึ้นชื่อว่าราชาเทพ ก็นับว่าสมคำร่ำลือ”

ราชาที่อ่อนเยาว์ที่สุด ราชาในหมู่ราชาทั้งหลาย ราชาเทพเสินโจว…… และ ฉายาอีกมากมาย แต่น่าเสียดาย ได้ยินมาว่าหลังจากศึกครั้งนั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเกือบตาย จึงได้หายตัวไปสามปี

ได้ยินผู้หญิงพูดแบบนี้ คิ้วของผู้อาวุโสก็เริ่มขมวดขึ้น พึมพำว่า“หายไปสามปี ทำไมถึงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่เมืองจงจิงล่ะ?”

ผู้หญิงหัวเราะพร้อมพูดว่า“เรื่องแบบนี้พวกเราจะไปเข้าใจได้ยังไง ที่ดิฉันคิดก็คือ ถ้าหากสามารถเข้าไปรู้จักสักหน่อย บางทีอาจจะมีประโยชน์ต่อพวกเราตระกูลเสิ่นก็เป็นไปได้ เพราะยังไงก็เป็นถึงราชาที่อ่อนเยาว์ที่สุด”

จะเป็นเขาได้ยังไง เขาทำไม่ได้หรอก

เมื่อคิดถึงค่ายาที่ต้องจ่าย ความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงก็ได้โผล่ขึ้นมาในหัวใจ

ช่วยไม่ได้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง ถ้าหากมีใครสามารถออกเงินมากขนาดนี้อีกได้ ก็คงมีแต่พ่อที่เย็นชาไร้น้ำใจของเธอเท่านั้น

เปิดโทรศัพท์ มองดูสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบๆสาย เสิ่นเสวี่ยไม่ได้สนใจ โทรไปที่เบอร์ของพ่อ

เสียงตู๊ดตู๊ดสองเสียงผ่านไป ก็มีคนรับสาย

เสียงที่แหบแห้งดังขึ้น“แกอยู่ไหน? ทำไมไม่รับสาย?”

เสิ่นเสวี่ยขมิบปาก พูดว่า“ฉันต้องการเงินที่มากกว่านี้ สิบล้าน”

เสียงแหบแห้งพูดว่า“ได้ มาหาฉัน ฉันจะให้แก”

เสิ่นเสวี่ยกัดฟันพูด“ฉันต้องการให้โอนมาที่บัญชีของฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ห้าล้านก่อนหน้านี้คงระงับไปแล้วล่ะสิ พวกคุณหลอกฉัน！”

อีกฝ่ายเงียบไปชั่วขณะ แล้วพูดว่า“นั่นก็เพราะก่อนหน้านี้แกหายตัวไป ครั้งนี้จะโอนเข้าบัญชีของแก เพราะงั้นกลับมาเดี๋ยวนี้”

เสิ่นเสวี่ยชะงัก ตาก็แดง เธอก็แค่ลองพูดดู คิดไม่ถึงว่าพ่อจะระงับเงินห้าล้านนั้นจริงๆ

เธอกัดฟันไว้แน่น แต่เมื่อคิดถึงลูกสาวที่ยังนอนอยู่ในห้องผู้ป่วย เธอกัดฟันแล้วพูด“ได้ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

ลุกขึ้น เสิ่นเสวี่ยหยิบเสื้อออกประตูไป แต่พึ่งออกประตู ก็เห็นโจวหยุนพาชายรูปร่างกำยำหกเจ็ดคนมาขวางอยู่ที่หน้าประตู

มองเห็นเสิ่นเสวี่ย บนหน้าโจวหยุนก็มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายแสดงออกมา“เฮเฮ มาดูกันสิว่าครั้งนี้แกจะหนีไปไหนได้อีก！นังร่าน！”