ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1003

เซย์นมองสาวสองคนนี้ด้วยสายตารังเกียจ “อย่างน้อยก็ให้เกียรติเจย์บี้ของเธอมั่งได้ไหม? ที่เธอด่าอยู่นั่นเมียเขานะ เลิกมีอคติสักทีเถอะ”

แองเจลีนกับโจเซฟินพากันเงียบกริบ

อันที่จริงภรรยาของเจย์นั้นไม่เพียงแค่สวยน่ารักแต่ยังดูอ่อนโยนไร้พิษภัยอีกด้วย หล่อนเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายคนไหนก็ต้องชอบ

พวกเธอแค่รู้สึกหวาดหวั่นเลยจ้องสนใจแต่จุดอ่อนของเจ้าหล่อนเสียใหญ่โต

พอเห็นว่าทั้งสองสาวเลิกทำตัวมีปัญหาแล้ว เซย์นก็เตือนพวกเธออย่างเคร่งขรึมว่า “ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปตรวจตาที่โรงพยาบาล แล้วเราก็จะตรวจหูเธอด้วย”

แองเจลีนพูด “แต่หูฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่”

ตั้งแต่เมื่อหมอบอกเซย์นเรื่องสาเหตุและอาการของภาวะโซมาติก (โรคทางจิตเวชชนิดหนึ่งซึ่งผู้ป่วยมีอาการทางกายจริง) เขาก็กังวลเกี่ยวกับสุขภาพของแองเจลีนมาตลอด

เพราะมีประสบการณ์เลวร้ายจากอาการภาวะโซมาติกของนายท่านเซเวียร์ เซย์นก็วิตกว่าอาการป่วยของน้องสาวอาจจะแพร่ไปส่วนอื่นของร่างกายได้

“ฉันเรียกเธอตั้งหลายหน แต่เธอก็ไม่ได้ยิน อย่างน้อยก็ไปตรวจดูหน่อยหน่อยฉันจะได้สบายใจ” เซย์นพูด

แองเจลีนถอนใจอย่างไม่เห็นด้วย

เซย์นหันไปมองโจเซฟิน “คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่เป็นเพื่อนน้องสาว”

นิ้วมือของโจเซฟินที่ซุกอยู่ในแขนเสื้อกำแน่น เธอแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจพร้อมบอก “ฉันก็จะค้างด้วย”

เซย์นรู้สึกแปลกใจ “เธอไม่จำเป็นต้องอยู่หรอก มีเรื่องอะไรที่ยุ่งอยู่ก็ไปทำเถอะ”

ก่อนที่โจเซฟินจะทันตอบอะไร เซย์นก็พูดต่อ “ถึงไอ้เรื่องที่เธอทำอยู่มันจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรนักหนาก็เถอะ เธอก็แค่แสดงละครน้ำเน่าที่ดูไปก็เปลืองสมอง”

พอโดนเซย์นพูดจาดูถูกงานที่เธอรัก โจเซฟินยกมือเท้าเอวพร้อมด่าเหมือนพวกแม่ค้าขายปลาในตลาด “นายหมายความว่ายังไงที่ว่าไม่มีประโยชน์น่ะ? นักแสดงอย่างเราก็ใช้ความสามารถหาเงินมานะ เราไม่ได้ไปปล้นจี้ใครมาสักหน่อย”

ทันใดนั้นสีหน้าดูถูกปนรังเกียจของเขาก็เปลี่ยนเป็นชื่นชม “โอ้ แม่ดาราหนัง ช่วยเซ็นรูปให้กระผมสักสองสามใบได้ไหมครับ?”

โจเซฟินหยิบรูปปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าก่อนส่งให้เซย์น เธอพูดพร้อมยิ้มกริ่ม “เลือกมาหนึ่งใบสิ แล้วฉันจะเซ็นให้”

เซย์นไม่เลือกเลยสักรูป เขาพลิกดูผ่าน ๆ แล้วส่งทั้งปึกคืนให้เธอก่อนกล่าวอย่างหน้าไม่อายว่า “ทำไมไม่ให้ฉันหมดนี่ล่ะ?”

“พี่จะเอารูปพร้อมลายเซ็นเธอมากมายไปทำอะไร?” แองเจลีนงง

เซย์นพูดอย่างหน้าไม่อาย “ก็เอาไปขายไง สิบสองรูปก็… เท่ากับเงินเดือนฉันทั้งปีแล้ว ทีนี้ปีหน้าฉันก็ไม่ต้องทำงานเลย”

โจเซฟินยัดรูปทั้งปึกเข้ากระเป๋าอย่างฉุนเฉียวก่อนจ้องเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “ทำไมนายนิสัยเสียแบบนี้?”

เซย์นกล่าว “เอาน่า ทำไมไม่คิดว่าเป็นเหมือนคนรวยช่วยคนจนล่ะ?”