ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1026

หลังเกรย์สันกลับไป มาริลินก็เริ่มบ่นไม่หยุด “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนยึดถือคุณธรรมศักดิ์ศรีคุณก็เลยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น แต่ว่าคุณไม่เห็นเหรอ ว่าเราอยู่กันยังไง? ตอนนี้เราไม่มีเงินสักแดง ผักที่เรากินกันวันนี้ก็เป็นของเหลือจากตลาดเกษตรกร เราต้องอยู่อย่างงี้กันได้ยังไง?”

มีแววของโทสะฉายแวบในแววตาของเจย์ “แล้วคุณก็เอาผักแบบนั้นมารับแขกเนี่ยนะ?”

น้ำเสียงเยียบเย็นของเขาทำให้มาริลินตัวสั่นด้วยความกลัว เธอร้องไห้ออกมาพร้อมบอก “ไม่มีแม่บ้านคนไหนจะทำอาหารดี ๆ ได้หรอกถ้าไม่มีวัตถุดิบหรือผัก แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”

เจย์คำราม “แค่ขนมปังก็พอจะกินอิ่มได้แล้ว”

เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังแล้วผลุนผลันจากไป

เขาขังตัวเองอยู่ในห้องและปรายตามองกองหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์บนโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ตั้งใจ

เสียงใสแว่วเข้ามาในหัวเขา ‘คุณเบ็น พวกนี้เป็นหนังสือโปรดของแม่หนูเลย!’

พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบกันมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยกหนังสือโปรดของเธอให้เขา ผู้หญิงที่เหมือนภาพฝันและความโด่งดังเช่นนั้นคือคนที่เขาชื่นชมอย่างแท้จริง

เขาหยิบหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์ขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดผ่านอย่างช้า ๆ

มาริลินนั่งอึ้งงันอยู่ในห้องนั่งเล่น

ปกติเบ็นแทบไม่โมโหใส่เธอเลย เธอรู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นว่าเขาน่ากลัวขนาดไหนเมื่อเขาโมโห แม้ว่าเขาจะไม่โต้เถียงกับเธอแต่สายตาทิ่มแทงนั้นก็ทำให้เธอกลัวจนประสาทแทบเสีย

ตอนแรกเธออยากไปพูดอะไรกับเขาสักหน่อย แต่เธอก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปเมื่อเห็นสายตาของเขา

มาริลินบีบมือเข้าหากันแน่น เธอรู้สึกได้ถึงความกลัวที่ค้างอยู่ในใจเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า

เช้านี้ขณะที่เธอเพิ่งกลับบ้านมาพร้อมไทเกอร์

ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู ก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นด้านข้าง เมื่อมาริลินมองถนัดทั้งร่างเธอก็แทบแหลกสลายไปด้วยความสิ้นหวัง

“ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่อีก?” เธอถามเสียงสั่น

เมื่อเคนเดินเข้ามา เขาก็กอดเธออย่างหยาบคาย “ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วมาริลิน ฉันอยากนอนกับเธอ”

เมื่อเขาจากไป มาริลินก็เริ่มสติแตก เธอจำเป็นต้องกำจัดเคน

…

ขณะที่เจย์กำลังอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน มาริลินก็เปิดประตูเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามา

เจย์ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง เขาถามเสียงนิ่ง “มีอะไร?”

มาริลินเดินมาหาเขาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเชื่อฟัง “เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างล่าง เพื่อนร่วมงานคุณบอกว่าบริษัทจะจัดที่พักให้คุณนี่ เราควรย้ายดีไหมคะที่รัก?”

เจย์ขมวดคิ้ว “ประธานของบริษัทไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ เราคงมีปัญหาน้อยลงถ้าอยู่ห่าง ๆ เธอเอาไว้”

มาริลินกัดริมฝีปากพร้อมอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “เราย้ายเถอะค่ะ ที่รัก เวลาฉันไปตลาดเกษตรกรทีไรพวกคนรวย ๆ ก็มองฉันหัวจดเท้า ฉันทนไม่ไหวแล้ว…”

เจย์ถอนใจแผ่วเบา “งั้นก็ได้”