ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1079

แองเจลีนรู้สึกห่อเหี่ยวมาก

ส่วนเซ็ตตี้น้อยนั้นกลับคึกคักเป็นที่สุด

เซ็ตตี้น้อยตื่นเต้นดีใจ บอกเรื่องน่าปลื้มของเธอที่ว่า คุณพ่อนั้นกระโดดข้ามระเบียงมากอดเธอไว้

“คุณแม่คะ ทั้ง ๆ ที่คุณพ่อไม่รู้ว่าหนูเป็นลูกสาวคุณพ่อแต่หนูก็บอกได้ว่า คุณพ่อรักหนูมากเลย วันนี้ตอนหนูวิ่งไปหาคุณพ่อ คุณพ่อกลัวว่าหนูจะตกจากระเบียงจนกระโดดข้ามมาหาหนูเร็วเหมือนพายุเลย คุณพ่อกระโดดข้ามช่องว่างกว้าง ๆ นั่นไม่ลังเลสักนิด เกือบทำให้หนูตกใจตายเลยล่ะค่ะ”

เซ็ตตี้น้อยตบหน้าอกตัวเอง ความกลัวยังค้างอยู่ในใจ

แองเจลีนตะลึงไป

“คุณแม่คะ” เซ็ตตี้น้อยเรียกเธออีกสองสามครั้ง ก่อนจะเรียกสติของแองเจลีนกลับมาได้

ตอนนั้นเองดวงตาของเธอก็เริ่มแดง เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น “คุณพ่อเขารักหนูนะเซ็ตตี้น้อย เขารักลูก ๆ ทุกคน”

แองเจลีนสูดจมูก จากนั้นก็ร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ “คุณแม่รู้สึกสงสารพ่อของลูก แม่ยังหาร็อบบี้ไม่เจอแถมยังไม่ได้ข่าวเรื่องเจนส์อีก ถ้าพ่อรู้ว่าแม่ทิ้งลูกอีกสองคนไว้ ไม่รู้ว่าเขาจะใจสลายแค่ไหน”

เซ็ตตี้น้อยกอดแม่ของเธออย่างอ่อนโยน “อย่างร้องเลยนะคะ คุณแม่พยายามทำเต็มที่แล้ว อย่าตำหนิตัวเองเลย”

น้ำตาแองเจลีนไหลพรากไม่หยุด… ทำอย่างไรก็หยุดไม่ได้

ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ มีเพียงสองเรื่องที่ทำให้เธอร้องไห้ได้ เรื่องของเจย์ และลูก ๆ

แม้ว่าคนรอบตัวจะรู้ดีและไม่พูดถึงพวกเขาต่อหน้าเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแองเจลีนจะไม่คิดถึงเรื่องนี้เวลาที่เธออยู่ลำพัง

เหมือนน้ำตาที่เธอมีทั้งชีวิตได้หลั่งให้กับร็อบบี้น้อยและเจนส์แล้ว

โชคยังดีที่เจย์กลับมา

เซ็ตตี้ปลอบแม่ของเธอพร้อมกล่าว “อย่าเศร้าไปเลยนะคะคุณแม่ ถ้าคุณพ่อกลับมาหาพวกเราได้ทั้งที่ผ่านเรื่องพวกนั้นมามากมาย บางที ร็อบบี้กับเจนส์ก็อาจจะกลับมาได้เหมือนกัน”

แองเจลีนกอดเซ็ตตี้ “แม่ก็หวังให้เป็นแบบนั้น”

สถาบันเยาวชนแห่งตำนาน

“เจนสัน”

ทันใดนั้นก็มีเสียงน่ารำคาญดังขึ้นข้างหลังเขา

“นายเป็นพวกขี้ขลาดเหรอ? ถ้านายไม่อยากสอบจบวิชาศิลปะป้องกันตัวก็ไม่ควรสมัครเข้ามาเรียนที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานแต่แรกสิ”

“หึ ๆ ดูผิวใส ๆ เนียนนุ่มของเขาสิ เขาดูเหมือนพวกที่ทนโดนซ้อมไม่ได้ ฉันสงสัยว่าเขาจะทนรับได้สักกี่หมัดกัน?”

เจนสันไม่แม้แต่จะเหลือบตาขึ้นมามอง เขาไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับพวกนี้

“พวกห่วย” เขาเปิดปากเล็กน้อยและค่อย ๆ พูดสบถออกมา

แต่มันก็มีพลังรุนแรงจนทำให้คนตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวได้

“หึ ๆ ไอ้เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่เพิ่งเรียกเราว่าพวกห่วยงั้นเหรอ?”

“เขาคงไม่รู้ว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไหน ถ้าเราไม่สอนบทเรียนให้มันซะบ้าง ฉันทนความเย่อหยิ่งจองหองกับสายตาถือดีที่ไอ้หมอนั่นมองเราไม่ไหวแล้ว”