ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1080
”เล่นหมอนี่เลย”
พอพูดจบ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินเท้าเอวเข้ามาหาเจนสัน
“ลุกขึ้นมาเจนสัน ฉันอยากจะสู้ตัวต่อตัวกับนาย”
“ฉันขอปฏิเสธ” เจนสันตอบอย่างเย็นชา พร้อมปรายตามองเด็กคนนั้นอย่างเสียไม่ได้
“นี่ มองตาหมอนี่สิ นี่นายกำลังดูถูกฉันอยู่ใช่ไหม?” นักเรียนคนนั้นหันกลับไปถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ
“ให้พูดตามตรง ไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่ไม่น่าจะมีสายตาคมกล้าแบบนั้นนะ แต่ก็ใช่เลยหัวหน้า หมอนี่มองเหยียดนายเมื่อกี้”
“หึ ๆ เจนสัน นายคงอยากหาเรื่องตายมากสินะ รู้ตัวใช่ไหม?” พร้อมคำพูดนั้น เด็กชายยกเท้าขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและเล็งเข้าที่ก้านคอของเจนสัน
ลูกเตะของเขารวดเร็วรุนแรง พุ่งเขาหาเจนสันไวราวแสง
“อ๊ากกกก!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้อง
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง กลุ่มเพื่อนของเด็กชายคนนั้นที่ตอนแรกพากันยิ้มเยาะ ต่างก็อ้าปากค้าง และพากันหน้าซีดเผือดเหมือนเห็นผี
เจนสันยังไม่ขยับตัวเลยสักนิด
ขาของเด็กเกเรคนนั้นข้อต่อหลุด และตัวเขายังลอยค้างในอากาศเหมือนอยู่บนชิงช้า
“เกิดอะไรขึ้น หัวหน้า?”
นักเรียนสองสามคนรีบเข้ามาช่วยหัวหน้า
“พวกนายไม่เห็นเหรอ? หมอนี่มีผู้ช่วย”
“ผู้ช่วยเหรอ? ไหนล่ะ?”
แสงสีเงินสว่างวาบและเด็กสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ข้างหน้าบรรดาเด็กชายอย่างฉับพลันทันใด
พวกเด็กชายต่างหนีกระเจิงอย่างหวาดกลัว
เจนสันลุกขึ้นและกำลังจะเดินจากไป
วิทนีย์รีบคว้ามือเขาไว้พร้อมยิ้มเจิดจ้าให้ “ฉันไม่ได้บอกให้นายไปสักหน่อย เจนส์น้อย นั่งลงก่อนฉันมีอะไรจะบอกนาย”
เจนสันดึงมือออกมาแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ดูท่าทางเฉยชาไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ” เจนสันตอบเย็นชา
วิทนีย์เกาะแขนเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอหัวเราะ “บอกฉันหน่อย ทำไมคราวนี้นายไม่ยอมสอบจบวิชาศิลปะการต่อสู้ล่ะ?”
เจนสันเหลือบมองเธออย่างไร้คำพูดพร้อมคิด “มีเธออยู่ จะสอบไปให้เสียเวลาทำไม?”
วิทนีย์อึ้งไป ทุกครั้งที่เจนสันเจอเธอ เขามักมองเธอด้วยสายตาเกลียดชังราวกับว่าเธอไปถล่มหลุมศพบรรพบุรุษเขาอย่างนั้นแหละ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!