ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 601

เซ็ตตี้น้อยวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนและยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องเรียนของเธอ เธอแสดงด้วยท่าทีที่เอามือเล็ก ๆ ของเธอจับไปที่สะโพกขณะมองแองเจลีนอย่างมีจุดประสงค์แรงกล้า “คุณพ่อของหนุบอกให้คุณลงไป เขาต้องการคุยกับคุณ”

แองเจลีนกลืนน้ำลาย “คุยเรื่องอะไร?”

การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของเซ็ตตี้น้อยบอกเธอว่าเจย์จะทำให้เธอเจอเรื่องยุ่งยากอย่างแน่นอน

แองเจลีนลุกขึ้นยืนด้วยความรำคาญใจและเดินลงบันไดไปอย่างเศร้าใจ

เซ็ตตี้น้อยเอามือเช็ดน้ำตาของเธอออกจากดวงตาทันทีและอวดร็อบบี้น้อยอย่างภาคภูมิใจ “ลองเดาดูสิ คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้ จะอยู่ได้กี่วัน?”

ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “ดูจากกรณีก่อนหน้านี้แล้ว ฉันขอเดาว่าสามวัน”

ในส่วนของเจนสันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือราวกับว่าเขาไม่สนใจกับเกมคาดเดานี้

“เจนส์ เดามาเร็ว!” เซ็ตตี้น้อยเร่งเร้า

เจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอคิดไว้ว่ากี่วัน?”

เซ็ตตี้น้อยยกนิ้วขึ้น “ฉันอยากให้เธอเก็บของแล้วออกไปพรุ่งนี้เลย”

เจนสันส่ายหัว “ฉันเดาว่าเธอจะไม่ออกไป”

ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยไม่พอใจอย่างมากกับคำตอบของเจนสัน

“เจนส์ นายลืมแม่ของเราไปแล้วเหรอ? เพราะผู้หญิงคนนี้สวยและมีบุคลิกแบบนี้ เธอเป็นคู่ต่อสู้เรื่องความรักอันดับหนึ่งของแม่เลยนะ เราควรสู้กับเธอไปด้วยกันและรอจนกว่าแม่จะกลับมา นั่นมีเพียงทางเดียวที่จะทำให้พ่อและแม่ไปต่อด้วยกันจากที่ที่พวกเขาได้ทิ้งกันไป” ร็อบบี้น้อยกล่าว

เจนสันกลอกตาไปที่ร็อบบี้น้อยและพูดสองคำอย่างเย็นชาว่า “เจ้าโง่”

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยกระสับกระส่ายกับทัศนคติที่ไม่ให้ความร่วมมือของเจนสัน เซ็ตตี้น้อยถึงกับตำหนิเจนสันว่า “ฉันรู้ คุณแม่ไม่ได้เลี้ยงนายมาด้วยตัวเธอเองและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงไม่อยากช่วยแม่”

เจนสันไม่ต้องการทะเลาะกับพวกเขา เขาจึงหยิบหนังสือของเขาแล้วเดินออกไปที่สวนด้านล่างแทน

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยมองหน้ากัน จากนั้นร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจนสันเนี่ย? จริง ๆ เขาเป็นคนที่กระตือรือร้นมากกับเรื่องนี้เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยใช้เล่ห์กลกับครูติวเตอร์มาก่อน”

เซ็ตตี้น้อยเม้มริมฝีปากของเธอ “ฉันรู้ เขาคงจะชอบคุณน้าอะไรก็ได้คนนั้นแล้วล่ะ เพราะเขาเห็นว่าเธอสวยมาก”

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ท่านอาเรส ไม่ต้องกังวล ดิฉันจะไม่ยอมแพ้”

แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก

เธอรู้สึกผิดมากเพราะเธอไม่ใช่แม่ที่ดี หากตอนนั้นเธอไม่ขาดการติดต่อในช่วงสองปีที่ผ่านมา เด็ก ๆ อาจจะไม่ดื้อรั้นกับการเชื่อฟังของครูได้เป็นอย่างดี

สายตาของเจย์เปลี่ยนจากที่มองต้นฝ้ายมามองที่ใบหน้าของเธอ “ฉันหวังว่าเซ็ตตี้น้อยของฉันจะเป็นเหมือนไม้เลื้อยที่เติบโตขึ้นไปเรื่อย ๆ หรือเป็นเหมือนต้นฝ้ายที่แข็งแรง ฉันหวังว่าเธอจะแนะนำเซ็ตตี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป”

แองเจลีนนิ่งกับคำพูดเที่ได้ยินไปเป็นเวลานาน

นี่เป็นคติประจำใจของเธอเมื่อตอนที่เธอยังเด็กและเขาก็ยังจำมันได้

แองเจลีนพยักหน้า “ดีเลยค่ะ”

ในทันใดนั้นเอง ที่เด็ก ๆ กำลังโต้เถียงกันอยู่ข้างนอกพื้นที่ในสวนของบ้าน