ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 652

เจย์พูดอย่างใจเย็น “มีวันไหนที่เธอจะไม่ทำตัวแปลก ๆ ไหม?”

แองเจลีนถึงกับเหงื่อหยด

มันเป็นความจริงที่เธอไม่ได้รุนแรงกับเขาเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องปกติจากเดิม

“ที่รัก คิดให้มากกว่านี้สิ…” แองเจลีนท้วงด้วยอารมณ์ที่ดี

หัวใจของเจย์อบอุ่นในนาทีที่เธอเริ่มแสดงท่าทางน่ารัก เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและขยี้ผมของเธออย่างเสน่หา ในที่สุด เขาก็เริ่มคิดอย่างมีวิจารณญาณ

เมื่อนึกถึงบางสิ่ง สีหน้าของเจย์ก็มืดลงทันที “มีบางอย่างผิดปกติกับไวน์เมื่อวานงั้นเหรอ?”

แองเจลีนยิ้มและพยักหน้า “นายก็เดาได้หนิ”

“งั้นเธอไปที่กระท่อมโบยบินสู่จันทราเพื่อเป็นฮีโร่เหรอ?”

แองเจลีนรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ไม่ใช่ความไม่พอใจและไม่ใช่การประชดประชันในคำพูดของเขา เธอพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจว่า “โชคดีที่ฉันไปทันเวลา ไม่อย่างนั้น น้องสาวนางฟ้าของนายคงถูกฮิโรชิ ไททัสทำลายไปแล้ว”

การแสดงออกของเจย์เย็นชา “คราวหน้าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บอกฉันด้วย อย่าไปคนเดียวอีก”

แองเจลีนมองดูขาของเขา...

“แต่…”

เจย์พูดอย่างโกรธเคือง “แต่อะไร?”

เธอดูถูกความสามารถของเขาหรือเปล่า?

“ก็ได้” แองเจลีนตอบ

เจย์ตระหนักว่าได้ว่าคำชมของแองเจลีนที่มีต่อโจเซฟินอาจฟังดูมากเกินไป เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

ผู้หญิงสองคนนี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากจนเขาอิจฉาเล็กน้อย

“โจเซฟินไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ในที่สุด เจย์ก็ตระหนักว่าเขาควรจะนึกถึงน้องสาวของเขาด้วย

แองเจลีนกล่าวว่า “เมื่อฉันไปถึง เขาได้ถอดเสื้อของโจเซฟินออกแล้ว…”

จากนั้น เธอก็ยิ้มหวานขณะที่เธอพูดว่า “โชคดีที่ เขายังไม่ได้ถือโอกาสกับเธอเสียก่อน ฉันเป็นคนหนึ่งที่ได้รับผลในตอนสุดท้ายกับสิ่งที่ดีกว่า ฉันสัมผัสของเธอถึงสองครั้ง ช่างรู้สึกดีจริง ๆ”

เจย์จ้องไปที่แองเจลีนซึ่งมีสีหน้ายังไม่รู้จักพอ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมิดเหมือนหลุมลึก เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีนิสัยที่ผิดแปลกไปจากเดิม

“ฉันคิดว่าฉันต้องให้โจเซฟินแต่งงานโดยเร็วที่สุดแล้วล่ะ” เขากล่าว

ร็อบบี้น้อยถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าหมูทองได้กินกะหล่ำปลีธรรมดาไปแล้วเมื่อคืนนี้”

เซ็ตตี้น้อยรู้สึกผิดหวัง “มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”

ถึงอย่างนั้น เจนสันกล่าวว่า “ค่อนข้างเยี่ยมเลยทีเดียว”

แองเจลีนทักทายเด็ก ๆ อย่างร่าเริง “สวัสดีเด็ก ๆ เมื่อคืนพวกหนูนอนหลับสบายดีไหม?”

เด็กทั้งสามกลอกตามาที่เธอ

“เทียนจากอาหารค่ำแสนโรแมนติกของคุณสว่างเกินไป” ร็อบบี้น้อยบ่น

“มันดังเกินไป” เซ็ตตี้น้อยทำหน้าบึ้ง

“โปรดแจ้งให้เราทราบล่วงหน้าหากได้มีเหตุเกิดขึ้นเช่นนั้นในครั้งต่อไปอีก เพื่อที่เราจะสามารถหลีกเลี่ยงได้” เจนสันกล่าวอย่างจริงจัง

สีหน้าของแองเจลีนสลับกันระหว่างสีแดงเขินอายและสีขาวซีด

“อืม คราวหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” แองเจลีนพูดอย่างระมัดระวังเพื่อทำให้เด็กทั้งสามคนพอใจ

อย่างไรก็ตาม การแสดงออกที่คลุมเครือนี้ทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองในทันที