ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 999

สายตาที่เหมือนกับเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงอย่างกะทันหัน เขารีบส่งไทเกอร์ให้กับมาริลิน

อย่างไรก็ตาม มาริลินจับมือของเขาแน่นขณะที่ประกายของความกังวลก็ออกมาจากแววตาของเธอ “ที่รัก!”

เจย์พูดว่า “เธอช่วยเรานะ ผมก็ควรจะตอบแทนเธอ”

อย่างไรก็ตาม มาริลินไม่ยอมปล่อย น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าขณะที่เธอถามว่า “คุณตกหลุมรักเธอเข้าแล้วงั้นเหรอ?”

เจย์ “...”

“วิธีที่คุณมองเธอเมื่อกี้… มันแตกต่าง!”

เจย์ตกใจเล็กน้อย เขาประหลาดใจที่รู้ว่าเขาที่เป็นคนที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า ล้มเหลวในการปิดบังว่าเขาชอบผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน

เขาแทบจะไม่ละสายตาไปจากเธอ

ที่มากไปกว่านั้น เธอช่วยเขาในสถานการณ์ที่น่าขายหน้าอย่างใจกว้างและฉลาดมาก โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายของเขา เขาต้องยอมรับว่าเขาคิดวว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขัดขืนผู้หญิงที่ช่างอ่อนโยนและงดงามอย่างเธอ

เจย์มองแองเจลีนขณะที่เธอยืนอยู่กลางสายฝน เขาเห็นว่าชุดสีเขียวของเธอเปียกชุ่มแค่ไหนและเธอยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหนูที่เปียกน้ำอย่างไร

ท่าทีความงุนงงและหมดหนทางถูกเขียนทั่วใบหน้าชายหนุ่ม

เจย์สลัดหลุดออกจากมือของมาริลิน…

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ จู่ ๆ รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันหรูก็จอดอยู่ข้าง ๆ แองเจลีน

ประตูถูกเปิดออกและเซย์นก็ลงมาจากรถ

ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเขาก็ดูใจสลายไปจนหมด “แองเจิล!”

เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงของเซย์น เธอก็รู้สึก… สิ้นหวังงั้นเหรอ?

เธอจะแกล้งไม่ได้ยินเขาได้ไหม?

เธอแสดงมาตั้งนาน แต่เซย์นกำลังจะทำมันพังทั้งอย่างนั้นหรือ?

แองเจลีนหันหลังและเดินไปทางอื่นอย่างกระวนกระวาย

เซย์นเดินไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว เขาคลุมเสื้อคลุมหนารอบแองเจลีนแน่น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นแบบเจ้าหญิง

เขาบ่นว่า “แค่ตาของเธอเสียการมองเห็นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหันกลับในตอนที่ได้ยินเสียงพี่ล่ะ? หูของเธอก็มีปัญหาด้วยเหมือนกันงั้นเหรอ? ไม่นะ ฉันต้องพาเธอไปตรวจหูที่โรงพยาบาลซะแล้ว”

ฝนค่อย ๆ หยุดตก

มาริลินดึงเจย์ที่ไม่ได้สติ “ฝนหยุดแล้วค่ะที่รัก เราไปกันได้แล้ว”

เจย์ยืนนิ่งเหมือนกับหุ่นเชิด

เขาหันกลับไปมองยังทิศทางที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์อยู่ก่อนหน้านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มาริลินถอนหายใจอย่างเปล่าเปลี่ยวออกมาก “เธอไปแล้ว เลิกมองได้แล้ว ที่รัก"

เจย์ได้สติคืนมา เมื่อเขารู้ตัวว่าภรรยาของเขาเจ็บกับ ‘ความเสน่หาที่ไม่อาจยั้งใจได้’ ของเขา เขาก็เริ่มโทษตัวเองเป็นอย่างมาก

เขาเอื้อมไปจับมือของเธอในขณะที่ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า

เมื่อกลับมาถึงบ้าน

เจย์รีบไปยังมุมห้องนั่งเล่นอย่างกระตืนรือร้นเปิดผ้าใบบนขาตั้ง ภาพนั้นก็เผยต่อสายตาของเขาแบบนั้น

เขาจ้องหญิงสาวในภาพ จากนั้นก็คิดถึงแองเจลีนที่เขาบังเอิญเจอในวันนี้