รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 142

อันที่จริงแล้วเมื่อหยวนลี่นี้สนใจมู่อวี๋เฟย สายตาที่จ้องมองยิ่งมองยิ่งที่ดูไร้ยางอายมากขึ้น มู่อวี๋เฟยเดาว่าหยวนลี่มีความปรารถนาและคาดหวังในตัวเธอและบางทีเขาอาจถูกใจในตัวเธอแล้ว

หลังจากได้สติขึ้นมา ในเวลานนี้มู่อวี๋เฟยคิดอยู่ในใจของเธอ แม้ว่าหยวนลี่นี้จะไม่ดีเท่าประธานที่ร่ำรวยของชนชั้นสูงในเมืองหรง แต่เขาก็ดีกว่าคนทั่วไปมาก หากสามารถเปิดบาร์ขนาดใหญ่ได้ก็คงไม่มีปัญหาด้านการเงิน

และมู่อวี๋เฟยอยู่ในบาร์มาเป็นเวลานาน เธอจึงรู้สึกได้ว่าหยวนลี่กลัวการอยู่รวมกันและเขาก็มีลูกน้องจำนวนมาก

ถ้ามู่อวี๋เฟยสามารถเคียงข้างเขาได้จริงๆ อย่างน้อยก็ดีกว่าเป็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเวทีขายตัวมาก

นอกจากนี้มู่อวี๋เฟยยังสามารถใช้งานพนักงานของหยวนลี่เพื่อสอดแนมชีวิตของมู่ซีซีอย่างลับๆได้

ใช่! มู่อวี๋เฟยจำคำพูดที่แม่มู่พูดในตอนนั้นได้เสมอ

แม้ว่าแม่มู่ได้แสดงหลักฐานเพื่อพิสูจน์ว่ามู่ซีซีเป็นเด็กที่เธอให้กำเนิดจริงๆ มู่อวี๋เฟยก็ยังมีความสงสัยอยู่ในใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ มู่อวี๋เฟยก็ยังต้องตรวจสอบชีวิตมู่ซีซีอีกครั้ง

มู่อวี๋เฟยไม่ต้องการละทิ้งเบาะแสใดๆที่สามารถเอาชนะมู่ซีซี แม้ว่ามันจะไม่แน่ใจ มู่อวี๋เฟยก็ไม่อาจยอมแพ้ได้

ขณะที่มู่อวี๋เฟยคิดตัดสินใจในใจแล้ว เธอก็บีบมืออย่างดุเดือดในวินาทีต่อมา มู่อวี๋เฟยก็เดินไปหาหยวนลี่ที่นี่งอยู่บนโซฟาและสูบบุหรี่อย่างดุเดือด

มู่อวี๋เฟยเหยียดมือออกและดึงบุหรี่ออกจากนิ้วของหยวนลี่หลังจากสูบลมเข้าเขาก็พ่นควันสีขาวใส่ใบหน้าของหยวนลี่อย่างคลุมเครือ

จ้องหยวนลี่ยิ้มอย่างคลุมเครือและยกขาของเธอขึ้นอย่างกล้าหาญไปที่ต้นขาของหยวนลี่ พิงร่างกายของหยวนลี่อย่างคลุมเครือ

ร่างกายของมู่อวี๋เฟยติดอยู่กับร่างของหยวนลี่ โดยปราศจากความกังวลใดๆ ยกแขนขึ้นโอบคอหยวนลี่และพูดอย่างมีความหมายว่า "พี่หยวน งั้นพี่ก็เอาฉันซะเลยสิ"

หยวนลี่ฟังคำพูดของมู่อวี๋เฟย ดวงตาของเขามืดลงและในวินาทีต่อมาหยวนลี่หัวเราะและหันหลังกลับไปกดทับร่างกายมู่อวี๋เฟยอย่างดุเดือดบนโซฟาและตอบสนองต่อคำพูดของมู่อวี๋เฟยด้วยการกระทำของเขา อดไม่ไหวถอดเสื้อผ้าของมู่อวี๋เฟยอย่างรีบร้อน

ไม่นานหลังจากนั้น ในห้องทำงานที่มืดสลัวก็เกิดเสียงหอบคลุมเครือ

หนึ่งชั่วโมงต่อมามู่อวี๋เฟยเดินออกจากห้องทำงานและเดินออกจากห้องทำงานด้วยใบหน้าซีดเผือดอย่างประหลาด

เธอนั่งแท็กซี่กลับไปที่สลัมคนเดียว

พ่อมู่ยังคงดื่มอยู่ข้างนอกและไม่กลับมา

มู่อวี๋เฟยรีบเก็บเสื้อผ้าสองสามชิ้นและยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางจากนั้นลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากบ้านหลังเล็ก บังเอิญได้พบกับแม่มู่ที่กลับมาจากกะกลางคืน

แม่มู่ตกตะลึงเมื่อเห็นมู่อวี๋เฟยถือกระเป๋าเดินทางและคว้ากระเป๋าเดินทางของมู่อวี๋เฟยอย่างไม่รู้ตัวและรีบวิ่งไปหามู่อวี๋เฟยและพูดว่า "อวี๋เฟย แกจะไปไหน"

มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วและสะบัดมือของแม่มู่ คว้ากระเป๋าเดินทางและพูดกับแม่ของเธอว่า "แม่ ฉันได้งานแล้วและฉันมีที่อยู่แล้ว"

แม่มู่ยิ้มด้วยความโล่งอกทันทีและพูดว่า “ดีแล้ว อวี๋เฟย แกได้งานอะไร? แล้วที่อยู่อาศัยเป็นยังไงบ้างล่ะ มิฉะนั้นฉันจะอยู่กับเธอ จะได้สะดวกที่จะคอยดูแลมันเธอ”

มู่อวี๋เฟยเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจแล้วและมู่อวี๋เฟยไม่เคยคิดว่าหยวนลี่จะดูปกติแต่ในแง่นั้นมันคือการเปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนชีวิตในด้านต่างๆของเธอ

ตอนนี้เธอเจ็บไปหมดทั้งร่างกายแล้ว แค่ต้องการกลับไปนอนหลับพักผ่อน

ตอนนี้เธอถูกแม่ลากไปครู่หนึ่ง ความโกรธในใจของมู่อวี๋เฟยก็เพิ่มขึ้นทันที เธอสะบัดมือแม่อย่างดุเดือดและจ้องมาที่แม่มู่และตะโกนว่า “พอแล้วหรือยัง?ฉันมีคนดูแลแล้ว มันเป็นแบบนี้! ตอนนี่รู้แล้ว มีความสุขไหม?” ปล่อยฉันไปได้หรือยัง?”

ทันทีที่มู่อวี๋เฟยตะคอก แม่มู่ตบไปที่ใบหน้าของมู่อวี๋เฟยด้วยการแสดงออกที่ดุร้าย

หลังจากโดนตบมู่อวี๋เฟยก็ก้าวเซถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะทรงตัวของเธอให้มั่นคง

มองแม่มู่ด้วยความตะลึง “ตีฉันเหรอ แม่ตีฉันเหรอ?”

มู่อวี๋เฟยผลักแม่มู่ออกไปอย่างดุเดือด

แม่มู่ไม่ได้ป้องกันจนโซเซและล้มลงกับพื้นและเสียงโกรธของมู่อวี๋เฟยยังคงพูดต่อ “แม่คิดว่าฉันจะชอบสิ่งนี้ไหม แต่พวกคุณไม่มีประโยชน์เลย! ฉันทำได้แค่พึ่งพาตัวเองเท่านั้น!”

ขณะที่มู่อวี๋เฟยพูด เธอก็ลากกระเป๋าเดินทางของเธอออกไป ไม่แม้แต่จะเหลือบมองที่แม่มู่ เธอลากกระเป๋าเดินทางออกไปอย่างรวดเร็ว

มู่อวี๋เฟยกลับไปที่อพาร์ตเมนต์แบบสองห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่นที่หยวนลี่เคยอาศัยอยู่ อาบน้ำอุ่นเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเธอ

มู่อวี๋เฟยที่นอนอยู่บนเตียงเหลือบมองดูรอยแผลที่ช้ำไปทั่วร่างกาย บีบหมัดอย่างดุเดือด และกัดฟันสองสามครั้งอย่างเงียบๆ "มู่ซีซี รอก่อนเถอะ! ฉันคือมู่อวี๋เฟยถึงจะถูกบดขยี้แต่ฉันก็จะไม่ให้แกอยู่อย่างสุขสบาย!”