รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 147

วันรุ่งขึ้นคือวันเสาร์ วันนี้ไม่มีเรียน เมื่อคืนมู่ซีซีหลับสบายเป็นอย่างมาก วันนี้เธอตื่นตั้งแต่เช้าตรู่

ถึงแม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โดยปกติแล้วจี้หลิงชวนคนบ้างานก็มักจะอยู่ที่บริษัทและทำงานล่วงเลยเวลาในวันเสาร์สุดสัปดาห์

ทันทีที่มู่ซีซีลืมตาที่กำลังงัวเงีย เธอก็เห็นจี้หลิงชวนสวมชุดสูทแบบเต็มยศออกมาจากห้องแต่งตัว

จี้หลิงชวนเห็นว่าบริเวณเตียงมีศีรษะเล็กๆของมู่ซีซีโผล่ออกมา ผมนุ่มสลวยของเธอชี้ฟูเล็กน้อย เธอนอนทับจนผมของเธอชี้ฟู ดวงตาดอกท้อที่งดงามนั้นลืมตาขึ้นเพียงครึ่งราวกับว่ากำลังสะลึมสะลือ เธอยังอยู่ในความงุนงงขณะที่เพิ่งตื่น

มุมปากของจี้หลิงชวนโค้งงอเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นรอยยิ้มของเขา

จี้หลิงชวนยกข้อมือขึ้นและมองดูนาฬิกา จากนั้นเขาก็หันไปหามู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและพูดว่า "ตอนนี้ยังพอมีเวลา เธอนอนต่ออีกหน่อยก็ได้"

มู่ซีซีส่งเสียงอืมตอบรับ จากนั้นเธอขยี้ตาและเอื้อมมือมาแตะโทรศัพท์บนตู้ข้างเตียง เธอเปิดดูแอพรายการบันทึก ทันใดนั้นเธอก็ตาสว่างในทันที

วันนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นวันเสาร์ ไม่มีเรียนก็จริง แต่บริษัทของจี้หลิงชวนก็ยังเปิดทำการ!

เธอไม่ได้ลืมว่าตัวเธอเองนั้นยังทำงานเป็นล่ามอยู่ที่บริษัทของจี้หลิงชวน!

เก้าโมงเข้างาน ตอนนี้แปดโมงแล้ว หากว่าช้ากว่านี้ เธออาจจะสายได้!

ขณะที่คิด มู่ซีซีก็เหยียดแขนและลุกขึ้นนั่ง เธอยกผ้านวมขึ้นและลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอลืมเรื่องที่ประจำเดือนของเธอกำลังมาไปโดยปริยาย ทันทีที่มู่ซีซียืนขึ้น เธอก็รู้สึกได้ถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลออกมาจากช่องท้องส่วนล่างของเธอ เธอรู้สึกปวดท้องน้อยในทันที

มู่ซีซียกมือขึ้นปิดหน้าท้องน้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังจ้องมองมาที่เธอ สีหน้าของมู่ซีซีดูเก้ๆกังๆและใบหน้าของเธอซีดเซียว

มู่ซีซียืนอยู่ที่เดิมอย่างเก้ๆกังๆ เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเพื่อทำลายบรรยากาศแปลกๆแห่งความเงียบงันนี้ วินาทีถัดมา เธอเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังก้าวเท้าเดินมาหาเธอ

ก่อนที่มู่ซีซีจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ ฝ่ามือใหญ่ของจี้หลิงชวนก็จับข้อมือของมู่ซีซีไว้ เขาขมวดคิ้วและจ้องมองมู่ซีซีพร้อมกับพูด "เป็นอะไรไป? ยังปวดท้องเหรอ?"

พูดคุยเรื่องปวดหรือไม่ปวดประจำเดือนกับจี้หลิงชวนที่เป็นผู้ชาย มู่ซีซีรู้สึกว่ามันน่าอายเกินไป

แก้มขาวเนียนราวกับหิมะก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว มู่ซีซีรีบเงยหน้าและพูดกับจี้หลิงชวนว่า "ไม่เป็นอะไรแล้ว...ดีขึ้นมากแล้ว..."

ขณะที่เธอพูด มู่ซีซีก็กลัวว่าจี้หลิงชวนจะวกกลับมาพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุยและผละออกจากมือของจี้หลิงชวน "เอ่อคือ...ฉันไปเปลี่ยนผ้าอาบน้ำล้างหน้าก่อน เดี๋ยวจะไปทำงานสาย"

จี้หลิงชวนมองสำรวจสีหน้าของมู่ซีซี นอกเหนือจากใบหน้าที่ซีดเซียวเพียงเล็กน้อยแล้ว อย่างอื่นเธอก็ดูเป็นปกติ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงปล่อยมือมู่ซีซี

มู่ซีซีรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเสื้อผ้าราวกับว่าเธอถูกนิรโทษกรรม จี้หลิงชวนก้าวลงบันไดและเดินไปที่ห้องครัว ป้าหลิงที่กำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารเช้าในครัวเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังลงมา เธอรีบกล่าวด้วยความเคารพว่า "คุณชาย อรุณสวัสดิ์"

จี้หลิงชวนพยักหน้า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับว่ากำลังลังเล จากนั้นเขาก็มองไปทางป้าหลิงด้วยท่าทางแปลกๆ "ป้าหลิง ผู้หญิงเวลาประจำเดือนมาควรจะทานอะไรถึงจะดีเหรอ?"

หลังจากที่ป้าหลิงได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวน เธอผงะไปประมาณสิบวินาที สิ่งแรกที่เธอนึกถึงเลยก็คือมู่ซีซี

เกรงว่าในตอนนี้คงมีเพียงแค่คุณมู่เท่านั้นที่ทำให้คุณชายเป็นห่วงและเป็นกังวลได้มากขนาดนี้

หวานละมุน ข้าวฟ่างต้มนั้นนุ่มมาก แทบจะละลายในปาก อืม รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว

ทั้งสองทานอาหารเช้าด้วยความสุข จากนั้นจี้หลิงชวนก็เผด็จการ เขาสั่งให้เธอนั่งรถคันเดียวกับเขาไปยังบริษัท

การคัดค้านของมู่ซีซีไม่เป็นผล สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจำยอมขึ้นรถไปกับจี้หลิงชวน

เพื่อเลี่ยงการเป็นประเด็น บริเวณทางแยกที่ห่างจากบริษัทเพียงไม่กี่นาที มู่ซีซีรีบหันไปหาจี้หลิงชวนและพูด "จี้หลิงชวน....ฉันลงตรงนี้ก็ได้"

จี้หลิงชวนมีแววตาที่ไม่พอใจและเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อมองไปยังใบหน้าเล็กๆของมู่ซีซีที่ดูกระวนกระวายใจ มือทั้งสองข้างก็เขากำพวงมาลัยรถไว้แน่นและจอดรถบริเวณข้างทาง

"ขอบคุณ!" มู่ซีซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบพูดกับจี้หลิงชวน เธอรีบหันหลังกลับไปและยื่นมือออกไปเตรียมจะเปิดประตูรถ จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับจู่ๆเขาก็เอื้อมมือออกมาและจับข้อมือของมู่ซีซีไว้

เนื่องจากพละกำลังที่มหาศาล มู่ซีซีไม่อาจขัดขืนได้เลย มู่ซีซีอึ้งจนพูดไม่ออกและมุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย เธอหันศีรษะกลับไปมองจี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับรถและถามเบาๆว่า "จี้หลิงชวน...มีอะไรหรือเปล่า?"

ทันทีที่สิ้นเสียงของมู่ซีซี ร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวนก็โน้มเข้าหามู่ซีซีเล็กน้อย

มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนที่ขยับเข้ามาใกล้ การหายใจของเธอนั้นชะงักในทันที สิ่งที่เธอได้ยินภายในโสตประสาทมีเพียงแค่เสียงหัวใจที่เต้นระรัว!

มู่ซีซีกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ใบหน้าของมู่ซีซีนั้นแดงก่ำ เธอพูดอย่างตะกุกตะกักและพูดออกมาด้วยความยากลำบากว่า "จะ..จี้หลิงชวน..คะ..คุณมีอะไร...มีเรื่องอะไรหรือเปล่า...?"