รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 168

หลับฝันดีทั้งคืน เช้าวันต่อมา มู่ซีซีที่ยังงัวเงียอยู่โดนจี้หลิงชวนลากให้ตื่น

เมื่อคืนโดนจี้หลิงชวนพัวพันจนดึกมาก มู่ซีซีที่หลับไม่เต็มอิ่มลืมตาไม่ขึ้นเลย หรี่ตามองจี้หลิงชวนแล้วไม่ยอมปล่อยผ้าห่ม

"ง่วงนอน……ยังอยากนอนต่อ……" มู่ซีซีพึมพำ

จี้หลิงชวนที่ทำอะไรไม่ได้มองมู่ซีซีที่ไม่ยอมปล่อยผ้าห่ม นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นท่าทางมู่ซีซีอ้อนวอนไม่อยากตื่นแบบนี้

หัวใจที่ยังเต้นอยู่ก็รู้สึกใจอ่อน แต่ว่าคิดได้ว่าถ้ายังช้าอีกเดี๋ยวพลาดเซอร์ไพรส์ที่เขาเตรียมมาหลายวัน จี้หลิงชวนจึงลากมู่ซีซีที่นอนลืมตาไม่ขึ้น แล้วพูดว่า "เด็กดี ลุกจากเตียงก่อน เดี๋ยวไปนอนต่อในรถก็ได้"

มู่ซีซีจึงยอมออกจากผ้าห่มอย่างงัวเงีย แล้วไปอาบน้ำแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจึงขึ้นรถของจี้หลิงชวน

มู่ซีซีง่วงมากจริงๆ พอขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว จึงเอียงศีรษะหลับบนที่นั่งเลย

จี้หลิงชวนมองมู่ซีซีที่หลับไปแล้วยิ้มอ่อน จากนั้นจึงสตาร์ทรถออกเดินทาง

มู่ซีซีหลับลึกมาก ศีรษะพิงอยู่ที่เบาะนั่งอย่างไม่สบาย แล้วเอนไปถามรถที่โค้งไปมา

พอจี้หลิงชวนเห็น กลัวว่ามู่ซีซีจะนอนไม่สบาย จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้น จี้หลิงชวนจึงยื่นมือข้างหนึ่งไป ให้มู่ซีซีซบไหล่เขาไว้ แบบนี้เธอก็จะได้นอนสบายหน่อย

มู่ซีซีหลับสบายมาก ตอนตื่นเธอเองก็เหม่อไปสักพัก พอตั้งสติได้ ค่อนรู้ตัวว่าตัวเองซบไหล่จี้หลิงชวนอยู่ หน้ามู่ซีซีจึงแดงแล้วรีบนั่งตัวตรง ไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน พระอาทิตย์ข้างนอกอยู่กลางหัวแล้ว

มู่ซีซีรีบเอาโทรศัพท์ออกมาดู ค่อยรู้ว่าตอนนี้ตอนเที่ยงกว่าๆแล้ว

เธอนอนไปหลายชั่วโมงแล้ว รถก็ยังแล่นอยู่บนถนนเหมือนเดิม

จี้หลิงชวนที่เห็นมู่ซีซีตื่นแล้วพูดว่า "ตื่นแล้วเหรอ? หิวหรือยัง?"

ได้ยินจี้หลิงชวนพูดแบบนี้ มู่ซีซีค่อยรู้สึกว่าท้องตัวเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน

ตอนเช้าไม่ทันกินมื้อเช้า แล้วตอนนี้ก็เที่ยงแล้วด้วย

จี้หลิงชวนมองท่าทางที่มึนงงน่ารักของมู่ซีซีแล้วยิ้มอ่อน ข้างหน้ามีจุดพักรถพอดี จี้หลิงชวนจึงควบคุมพวงมาลัยรถยนต์ แล้วแล่นรถไปจอดที่ลานกลางแจ้ง

จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีลงจากรถ แล้วไปกินมื้อเที่ยงที่จุดพักรถ จากนั้นก็พักผ่อนไปครู่หนึ่ง รอถึงบ่ายโมงแล้ว จี้หลิงชวนค่อยพามู่ซีซีขับรถไปต่อ

ตอนเช้านอนนานเกินไป ตอนนี้มู่ซีซีไม่ง่วงแล้ว เธอเหลือบมองจี้หลิงชวนที่ตั้งใจขับรถ ในใจก็คิดว่าตอนเช้าพวกเขาน่าจะเริ่มออกเดินทางตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง

ในใจมู่ซีซีก็เริ่มเกร็ง แล้วเป็นฝ่ายที่จับมือจี้หลิงชวนไว้ เดินไปใกล้เขากว่าเดิม แล้วพูดกับเขาว่า "จี้หลิงชวน……ฉันเอาผ้าปิดตาออกได้หรือยัง?"

"ตอนนี้ได้แล้ว" จี้หลิงชวนพูดแล้วยื่นมือไปแกะผ้าปิดตามู่ซีซีออก

มู่ซีซีโดนปิดตาไปนานมาก เพิ่งลืมตาจึงไม่ค่อยชิน พอโดนแสงแดดส่อง ตาจึงพร่ามัวเห็นแค่แสง

ผ่านไปครู่หนึ่งค่อยชินกับแสง แล้วมู่ซีซีก็ลืมตาขึ้นมา เพิ่งลืมตาขึ้นมาก็เห็นทุ่งลาเวนเดอร์สีม่วงกว้างๆทันที

มู่ซีซีเบิกตาโตอย่างตกใจแล้วมองสิ่งที่เห็นตรงหน้า ประมาณหนึ่งนาทีกว่าๆ มู่ซีซีค่อยรู้ตัวแล้วตั้งสติได้ ปฏิกิริยาแรกคือกะพริบตา แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในความฝันแล้ว เธอจึงอดอุทานอย่างตกใจไม่ได้ แล้วหันไปมองจี้หลิงชวนข้างๆเพื่อแน่ใจอีกครั้ง "จี้หลิงชวน ที่นี่คือพรอว็องส์เหรอ?"

จี้หลิงชวนเห็นท่าทางที่ดีใจของมู่ซีซีจึงอดยิ้มไม่ได้ มองมู่ซีซีด้วยสายตาเอ็นดู ยื่นมือไปขยี้ผมของมู่ซีซีแล้วตอบว่า "ใช่ ที่นี่คือพรอว็องส์"

จี้หลิงชวนเพิ่งพูดจบ ดวงตามู่ซีซีก็ตื่นเต้นจนเริ่มแดง แล้วสายตาก็มองทุ่งลาเวนเดอร์สีม่วงนี้อย่างตื่นเต้น ที่นี่คือพรอว็องส์ คือพรอว็องที่เธอใฝ่ฝันมาโดยตลอด!

ที่นี่สวยกว่าในจินตนาการของเธออีก!

มู่ซีซีคิดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนจะพาเธอมาที่นี่จริงๆ ทั้งๆที่เธอไม่ได้บอกอะไรเขาเลย

พอคิดแบบนี้มู่ซีซีจึงหักห้ามความรู้สึกในใจไม่ได้ จากนั้นจึงกระโดดกอดจี้หลิงชวนข้างๆ กอดเอวเขาไว้แน่นๆ แล้วซบหน้าตัวเองที่มีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ระวังที่แผ่นอกของเขา แล้วเธอก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นตัวเอง "จี้หลิงชวน……ขอบคุณนะ ขอบคุณนายมากจริงๆ……"