รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 262

มู่ซีซีแอบๆกัดริมฝีปากของเธอจากนั้นมองไปที่ชูเหยาและส่ายหัว"ไม่ต้องการ ฉันไม่ค่อยชอบขนมหวาน"

ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีเงียบลง ลินดาที่อยู่ด้านหน้าเธอเยาะเย้ยคำพูดของมู่ซีซีและพูดกับชูเหยา"เหยาเหยา คุณเมตตาเหลือเกิน มีบางคนไม่รู้จักดีหรือไม่ดี คุณทำไมต้องไปสนใจเธอ!"

ชูเหยายิ้มด้วยความอภัยที่มู่ซีซีและนำเค้กคืนและส่งให้ลินดา

ลินดารับมันอย่างมีความสุข ชูเหยาเหลือบมองมู่ซีซีที่ก้มหน้าลงอย่างสงบ แม้ว่าใบหน้าของมู่ซีซีจะสงบตามปกติ แต่ชูเหยายังคงเห็นความอ่อนไหวในดวงตาของมู่ซีซีที่ห้อยอยู่เล็กน้อยราวกับว่าเธอตั้งใจปกปิดอะไรบางอย่าง

แม้ว่าชูเหยาไม่สามารถเดาได้ว่ามู่ซีซีกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชูเหยาแน่ใจนั่นคือมู่ซีซีคงจะอึดอัดมากในตอนนี้

เมื่อชูเหยาคิดถึงเรื่องนี้มุมริมฝีปากของเธอก็กระตุกเล็กน้อยเผยรอยยิ้มที่พอใจ ตอนนี้เธออารมณ์ดีมาก เมื่อมองดูขนมและเครื่องดื่มที่จี้หลิงชวนขอให้ฟางเซิ่งส่งต่อเธอ รอยยิ้มของชูเหยาชัดขึ้นเล็กน้อย เดิมทีเธอคิดว่าจี้หลิงชวนจะไม่ร่วมมือกับเธอดังนั้นชูเหยาจึงไม่กล้าแสดงมากเกินไป แต่เธอไม่คิดว่าจี้หลิงชวนจะกลับมาแบบนี้

ชูเหยารับรู้ถึงความอิจฉาในการจ้องมองที่ทุกคนจับจ้องมาที่เธอ เธอตะไบตัดแต่งเล็บอย่างระมัดระวัง ชูเหยาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วส่งข้อความถึงลู่เฉิงจินทันที

คราวนี้ลู่เฉิงจินน่าจะยุ่งกับอะไรบางอย่าง ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนที่ลู่เฉิงจินจะตอบ

“เหยาเหยา คุณได้รับดอกไม้แล้วหรือยัง? ยังชอบอยู่ไหม? ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำตามที่คุณสั่ง ฉันสั่งให้คนไปทำแล้ว”

เมื่อเห็นคำตอบของลู่เฉิงจิน ชูเหยาก็เลียริมฝีปากของเธอเล็กน้อย เธอคิดว่าลู่เฉิงจินยังคงมีประโยชน์มากในบางครั้ง

ขณะที่ชูเหยาคิด เธอก็ตอบว่า"ดอกไม้สวยมาก ฉันชอบมาก"

“คืนนี้คุณว่างไหม? ฉันทำได้สมบูรณ์เลยทีเดียว คุณว่าเย็นนี้พวกเราทานอาหารเย็นด้วยกัน”

ในไม่ช้าลู่เฉิงจินก็ตอบกลับอีกครั้ง

ชูเหยาพิมพ์อย่างรวดเร็วและตอบ"คืนนี้ไม่ได้ ฉันมีธุระในคืนนี้ รอคืนพรุ่งนี้เถอะ"

ถ้าเย็นนี้จี้หลิงชวนไม่ได้สัญญาว่าจะส่งเธอกลับ งั้นชูเหยาจะไปรับประทานอาหารค่ำกับลู่เฉิงจิน แต่คืนนี้จี้หลิงชวนจะส่งเธอกลับ ชูเหยาจะไม่เสียโอกาสที่ดีที่จะได้อยู่สองต่อสองกับจี้หลิงชวนเพราะลู่เฉิงจินอย่างแน่นอน

หลังจากส่งข้อความกลับไป ชูเหยาก็เกียจคร้านที่จะอ่านมัน เธอวางโทรศัพท์ไว้และเริ่มทำงานต่อ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและอีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงานในตอนบ่าย

ทันทีที่เสียงกริ่งเลิกงานดังขึ้น หลายคนเริ่มจัดของและออกจากบริษัท

คราวนี้ชูเหยามองดูมู่ซีซีอย่างใจเย็นและเธอได้ชะลอเวลาในการกดลิฟต์ลงบันไดกับมู่ซีซี

ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร ทั้งจี้หลิงชวนและชูเหยามีรอยยิ้มบนใบหน้าเพราะจี้หลิงชวนสูงกว่าชูเหยาและต่ำกว่าชูเหยาเล็กน้อย เขาเคลื่อนตัวต่ำลงฟังชูเหยาพูด

พนักงานจำนวนมากที่อยู่รอบๆที่กำลังดูอยู่ต่างตะลึง เมื่อเห็นภาพดังกล่าว การปรากฏตัวของชูเหยาที่กุมแขนของจี้หลิงชวนอย่างใกล้ชิดแล้ว ทุกคนก็จัดชูเหยาเป็นแฟนสาวของประธานโดยปริยาย

หลังจากนั้นจี้หลิงชวนเป็นสุภาพบุรุษมากและเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารให้ชูเหยาออกด้วยรอยยิ้มและนั่งด้วยอ้อมแขนของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนก้าวไปข้างหน้าด้วยขายาวคู่หนึ่งแล้วเวียนที่นั่งหลักที่นั่งคนขับดึงประตูรถแล้วนั่งลง

จี้หลิงชวนไม่ได้มองมู่ซีซีตลอดเวลาจนกระทั่งมู่ซีซีได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถสปอร์ตค่อยๆหายไปแล้ว มู่ซีซีก็กลับมามีสติและยืนอยู่ข้างถนนมองหาแท็กซี่อย่างไม่พอใจ ตอนนี้เป็นเวลาสุดพีคสำหรับเวลาเลิกงาน มู่ซีซีไม่ได้โชคดีเหมือนเมื่อวานและเธอไม่สามารถเรียกแท็กซี่ได้นานกว่าครึ่งชั่วโมง

ฉันอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและมองดู ไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ของจี้หลิงชวนและไม่มีข้อความของจี้หลิงชวนเลย เมื่อวานเมื่อจี้หลิงชวนส่งชูเหยากลับบ้าน เขาก็ส่งข้อความพอเป็นพิธีถึงมู่ซีซี ตอนนี้จี้หลิงชวนไม่แม้แต่จะส่งข้อความถึงเธอเหรอ?

มู่ซีซีกัดริมฝีปากของเธอ ไม่สามารถยับยั้งความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ในเบ้าตาของเธอได้และเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

น่าส่งสารที่แม้แต่พระเจ้าก็ยังทำสิ่งเดียวกันกับมู่ซีซีในวันนี้ ท้องฟ้ายังคงปลอดโปร่ง แต่เมฆก้อนใหญ่ก็ลอยมาในชั่วพริบตา ท้องฟ้าเปลี่ยนไปและฝนก็เทลงมาอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่นาทีมู่ซีซีที่กำลังรอรถอยู่ข้างถนนก็เปียกโชกไปทั้งตัว

สิ่งเดียวที่มู่ซีซีรู้สึกขอบคุณในตอนนี้คือเธอไม่สวมกระโปรงสีขาวในวันนี้ แต่ใส่กระโปรงสีดำ แม้ว่าเธอจะเปียกฝนแต่เธอก็จะไม่เขินอาย

ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักมู่ซีซีไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกเจ็บปวดและความอึดอัดที่เธอเก็บเอาไว้ก็ระเบิดออกมาทันใดและมู่ซีซีทนไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเธอและร้องไห้เงียบๆในสายฝนที่ตกหนัก หยดน้ำบนใบหน้าของเธอไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นเม็ดฝนหรือหยดน้ำตา