รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 78

ทั้งชีวิตนี้ เธอมู่อวี๋เฟยจะไม่มีทางปล่อยนังสารเลวมู่ซีซีไปเด็ดขาด! ทุกอย่างที่เธอได้รับวันนี้ สักวันนังสารเลวมู่ซีซีต้องชดใช้คืนสิบเท่าร้อยเท่า!!!

มู่อวี๋เฟยคิดแล้วกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความโกรธในใจตัวเองระเบิดเลยไม่ระเบิดออกมา ยังพยายามรักษาสีหน้าใจเย็นไว้

คุณแม่มู่ที่อยู่ข้างๆคิดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนจะอยู่ที่นี่ แผนที่ตัวเองวางกับมู่อวี๋เฟยไว้ไม่ใช่แบบนี้

ชัดเจนแล้วว่าแผนของพวกเธอล้มเหลว ไม่ได้ทำให้มู่ซีซีขายหน้า เสื่อมเสียชื่อเสียงต่อหน้าผู้ดีในเมืองหรง!

สายตาที่เป็นกังวลของคุณแม่มู่จึงหันมองไปทางมู่อวี๋เฟย

จี้หลิงชวนที่ยืนอยู่กลางห้องทีแรกจะอุ้มมู่ซีซีกลับไป แต่เขายังไม่ทันเดินออกจากห้องรับรอง เพิ่งพูดกับมู่ซีซีเสร็จ แต่อยู่ๆประตูห้องก็มีคนผลักเปิดออกจากข้างนอกอย่างกะทันหัน

มู่อวี๋เฟยที่ใส่รองเท้าส้นสูงโผล่มานอกห้องรับรอง แล้วข้างหลังยังมีแขกในงานอีก

สายตาที่เยือกเย็นของจี้หลิงชวนมองกวาดไป จึงดูออกว่าต้องมีอะไรแน่นอน ตามคาด แขกพวกนี้มู่อวี๋เฟยเป็นคนพามา!!!

คนที่วางแผนเรื่องนี้ ต้องเกี่ยวข้องกับมู่อวี๋เฟยตรงหน้าแน่นอน!

บ้าชะมัด! แค่นึกถึงเรื่องที่มู่ซีซีเกือบโดนเมื่อกี้ ความเดือดในใจของจี้หลิงชวนจึงเดือดมากกว่าเดิม

ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่!!!

จี้หลิงชวนรู้สึกได้ว่ามู่ซีซีในอ้อมกอดกำลังกลัวจนตัวสั่น แววตาของเขาจึงมืดมนกว่าเดิม

เขาจึงอุ้มเธอให้แน่นขึ้น จี้หลิงชวนรู้ว่าตอนนี้มู่ซีซีไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วโดนคนอื่นมองแบบนี้

จี้หลิงชวนจึงอุ้มมู่ซีซีก้าวเดินไปนอกห้องรับรอง ตอนที่ฝีเท้าของเขาเดินผ่านมู่อวี๋เฟย อยู่ๆเขาจึงหยุดฝีเท้า แล้วใช้สายตาที่เยือกเย็นมืดมนจนคนอื่นต้องหวาดผวามองกวาดมู่อวี๋เฟย

พอสบตากัน มู่อวี๋เฟยเกร็งจนต้องจับชายเสื้อตัวเองไว้แน่น เผชิญหน้ากับสายตาที่เยือกเย็นของจี้หลิงชวน หลังของมู่อวี๋เฟยจึงมีเหงื่อไหลออกมา

ใจของมู่อวี๋เฟยเกร็งทันที แล้วเริ่มลนลาน ไม่ใช่ว่าจี้หลิงชวนเดาออกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอมั้ง……

ไม่หรอก……เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อกี้ จี้หลิงชวนเดาไม่ได้แน่นอนว่าเธอเป็นคนวางแผน……

มู่อวี๋เฟยเอาแต่ปลอบใจตัวเอง แต่วินาทีต่อมา เสียงเข้มของจี้หลิงชวนจึงดังขึ้นข้างหูมู่อวี๋เฟย "ดีมาก! มู่อวี๋เฟย เรื่องวันนี้ฉันจี้หลิงชวนจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!"

พอจี้หลิงชวนพูดประโยคนี้จบ จึงไม่สนว่ามู่อวี๋เฟยจะกลัวจนตัวสั่นแค่ไหน สายตาเขามองผ่านตัวมู่อวี๋เฟยอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วมองไปที่นอกห้องรับรอง มองไปบนตัวของแขกที่มามุงดูอยู่

ตอนนี้คุณพ่อมู่ไม่กล้าหันไปมองหน้าแขก แต่ก็รู้สึกได้ว่าแขกแต่ละคนกำลังยิ้มเยาะเย้ยตัวเองอยู่

เอาล่ะทีนี้ คนทั้งเมืองหรงรู้แล้วว่าคุณชายจี้ไม่เห็นลูกสาวตัวเองมู่อวี๋เฟยอยู่ในสายตาเลย

คิดไปด้วยคุณพ่อมู่ก็เริ่มอารมณ์ขึ้น จ้องทั้งสองแม่ลูกแล้วพูดเสียงเข้มตำหนิว่า "พวกเธอสองแม่ลูกทำอะไรกัน? งานเลี้ยงดีๆแต่มาก่อเรื่องแบบนี้! เอาล่ะทีนี้ คนทั้งเมืองหรงกำลังเยาะเย้ยตระกูลมู่พวกเธอพอใจหรือยัง?!!!"

พอแม่มู่ได้ยินพ่อมู่พูดแบบนี้ ตาจึงแดงทันที แล้วมองพ่อมู่อย่างน้อยใจ "ฉันก็ทำเพื่อลูกสาวเราไม่ใช่เหรอ?"

พ่อมู่โมโหมาก "ลูกสาวลูกสาว!!! เธอดูสิว่าตัวเองตามใจลูกจนลูกเป็นยังไง! สักวันบ้านนี้ต้องเกิดเรื่องแน่นอน!!!"

พอพูดประโยคนี้จบ พ่อมู่ก็เดินไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ตามู่อวี๋เฟยแดงแล้วกัดริมฝีปากแน่น ทนไม่ไหวจนจับมือแม่มู่แล้วร้องไห้ออกมา

ร้องไห้ไปด้วยแล้วพูดเสียงสะอึกสะอื้นกับแม่มู่ว่า "แม่ ทำยังไงดีคะ? ตอนนี้เราควรจะทำยังไงดี? คุณชายจี้น่าจะรู้แล้วว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับหนู……แม่คะ ทำยังไงดี? หนูควรทำยังไงดี?"

แม่มู่ได้ยินมู่อวี๋เฟยพูดแบบนี้ จึงนึกถึงสายตาที่เยือกเย็นไร้ความรู้สึกของจี้หลิงชวนเมื่อกี้ ในใจก็เริ่มหวั่นกลัวขึ้นมาทันที