ภายใน 20 นาที แพทย์ประจำตัวของจี้หลิงชวนก็ได้นำชุดกล่องยาวิ่งเข้ามา
“คุณชายจี้” แพทย์ประจำตัวทักทายจี้หลิงชวนด้วยความเคารพ จี้หลิงชวนพยักหน้า เขาเหลือบมองไปที่มู่ซีซีที่กำลังหลับอยู่บนเตียง พร้อมกับชี้ไปที่มู่ซีซีแล้วพูดขึ้นว่า “ช่วยตรวจดูร่างกายของเธอหน่อย ว่าเธอถูกคนอื่นวางยาชนิดไหน”
แพทย์ประจำตัวได้ตรวจดูร่างกายของมู่ซีซีเป็นเวลานาน แม้ว่าจี้หลิงชวนจะพูดให้ข้อมูลไม่ชัดเจน แต่เมื่อดูจากลักษณะท่าทางการแสดงออกของจี้หลิงชวนก็พอจะเดาได้ว่าเป็นยาอะไร
แพทย์ประจำตัวพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง และเปิดกล่องยา หยิบเครื่องมือออกมาทำการตรวจร่างกายพื้นฐานให้กับมู่ซีซี หลังจากตรวจร่างกายเสร็จ ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากพูดอะไร จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ทางด้านข้างก็ถามขึ้นด้วยความกังวลใจว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?"
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดูกังวลใจของจี้หลิงชวน แพทย์ประจำตัวก็มองไปที่จี้หลิงชวนและตอบขึ้นว่า "คุณชายจี้ ไม่ต้องกังวลไป เธอไม่ได้มีปัญหาสุขภาพร้ายแรง เธอแค่ทำงานหนักเกินไปและอ่อนแอเล็กน้อย ... "
แพทย์ประจำตัวมองจี้หลิงชวนอย่างเขินอายเล็กน้อยและไอสองครั้ง “คุณชายจี้ ในบางเรื่องก็ต้องหัดควบคุมมันบ้าง……นอกจากนี้ยาชนิดนี้ยังเป็นอันตรายต่อร่างกายมาก คุณควรต้องระมัดระวังให้มากขึ้น”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินว่ามู่ซีซีไม่ได้รับอันตรายใดๆ เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา แพทย์ประจำตัวเก็บกล่องยาเสร็จก็รีบออกไปในทันที
หลังจากที่แพทย์เดินออกไปแล้ว จี้หลิงชวนก็หวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงวันนี้ เขาหรี่ตาลง เห็นได้ชัดว่ามู่ซีซีถูกใครบางคนทำร้ายอีกแล้ว
และมันต้องเกี่ยวข้องกับมู่อวี๋เฟยอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้จี้หลิงชวนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขาเหลือบมองไปที่มู่ซีซีที่กำลังหลับอยู่ เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของเธอ จี้หลิงชวนก็เลยหยิบโทรศัพท์และเดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำ
หลังจากกดโทรไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของฟางเซิ่ง เพียงไม่กี่วินาทีฟางเซิ่งก็รับสาย
น้ำเสียงอันเย็นชาของจี้หลิงชวนดังขึ้นในทันที "ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?และเรื่องทางนั้นจัดการเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ขอรายงานครับคุณชายจี้ ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานีตำรวจ ไอ้คนขี้เมาคนนั้นถูกตำรวจจับขังไว้แล้ว ตอนนี้มันยังไม่ได้สติ ถามอะไรไปก็คงไร้ประโยชน์”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ฟางเซิ่งพูด ดวงตาของจี้หลิงชวนก็ดูดุดันขึ้น เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาว่า"ให้ตำรวจจับตัวมันไว้ก่อน! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปเอง"
กล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา เรื่องนี้จี้หลิงชวนจะไม่มีวันปล่อยมันไปง่ายๆแน่
“ทราบแล้วครับ คุณชาย ผมจะทำตามคำสั่ง” ฟางเซิ่งเพิ่งจะตอบกลับไปได้ไม่นาน และเสียงของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นอีกครั้ง“นายไปจัดการเรื่องนี้มาให้ชัดเจน! จุดสำคัญคือมู่อวี๋เฟยและพ่อแม่ของเธอ ต้องสืบมาให้ได้!!!”
“ได้ครับ คุณชายผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เมื่อได้ยินฟางเซิ่งพูดจบ แล้วจี้หลิงชวนก็วางสายทันที
เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว จี้หลิงชวนจึงพักที่โรงแรมกับมู่ซีซี
ในเช้าวันรุ่งขึ้น มู่ซีซีนอนหลับจนถึงสิบโมงเช้าและตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง
ทันทีที่ลืมตา สายตาของมู่ซีซีประสานเข้ากับจี้หลิงชวน
เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่จี้หลิงชวนได้คิดเตรียมการสำหรับเธอเอาไว้แล้ว เธอมองไปที่จี้หลิงชวนพร้อมกับมีความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้นภายในใจ
ผ่านไปหลายวินาที มู่ซีซีจึงมีสติกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ เธอรีบหยิบเสื้อผ้าที่จี้หลิงชวนส่งให้เธออย่างรวดเร็ว และพูดเบาๆว่า "ขอบคุณ……"
มู่ซีซี วิ่งไปที่ห้องแต่งตัวทางด้านข้างพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าในถุงออกมา และพบกับชุดเดรสสีดำตัวเล็ก ๆ ……
แม้ว่ามู่ซีซีจะไม่เคยซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมเลย แต่มู่อวี๋เฟยชอบเสื้อผ้าแบรนด์เนมมาก มีหลายครั้งที่ มู่อวี๋เฟยสวมเสื้อผ้ารุ่นพิเศษเพื่ออวดต่อหน้ามู่ซีซี ดังนั้นมู่ซีซีจึงพอรู้จักแบรนด์เสื้อผ้าดังๆอยู่บ้าง
ถ้ามู่ซีซีจำชุดเดรสสีดำตัวนี้ไม่ผิดล่ะก็ นี่น่าจะเป็นเดรสสีดำลิมิเต็ดอิดิชั่นรุ่นล่าสุดของ Chanel ที่ มู่อวี๋เฟยโพสต์บน Moments เมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งแม้แต่มู่อวี๋เฟยเองก็ยังหาซื้อไม่ได้
ก็ไม่รู้ว่าจี้หลิงชวนซื้อมาให้เธอได้ยังไง……
หากใส่กระโปรงตัวนี้คงจะดูสะดุดตาแน่ แต่ตอนนี้มู่ซีซีไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เธอไม่สามารถใส่ชุดเดิมที่ขาดแล้วไปมหาวิทยาลัยได้หรอกนะ
มู่ซีซีคงทำได้เพียงแค่กัดฟันและสวมชุดสีดำตัวนี้แล้วล่ะ
ทันทีที่เธอเดินออกจากห้องแต่งตัว มู่ซีซีก็พบกับจี้หลิงชวนซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
สายตาของทั้งคู่ประสานกัน มู่ซีซีสังเกตเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรง ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา และด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูกทำให้เธอรีบจับกระโปรงดึงลงอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ
ย่าก็ปักใจเชื่อเลย ไม่ตรวจดีเอ็นเอหน่อยล่ะ...
ตรวจดีเอ็นเอก็จบ งง นังพี่เลวยังคิดได้ แต่พระเอกคิดไม่ได้...
เรื่องนี้อ่านจบแล้ว...