รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 93

หลังจากผ่านไปหลายสิบวินาที การโทรก็กำลังจะวางสายโดยอัตโนมัติและมู่ซีซีก็แอบๆสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในหัวใจของเธอและกดปุ่มรับสาย

ทันทีที่วางโทรศัพท์ไว้ใกล้หู มู่ซีซียังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดก็ได้ยินเสียงที่กังวลที่แหบแห้งของแม่มู่ก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ "ซีซี ตอนนี้เธออยู่ที่โรงเรียนไหม?”

ด้วยระดับความสนิทสนมที่ไม่เคยมีมาก่อนในน้ำเสียงของเขา มู่ซีซีก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

“ฉันอยู่ที่โรงเรียน เป็นอะไร? มีอะไรหรือเปล่า?”

ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีจบลง แม่มู่ก็พูดอย่างเสน่หาทันที "ซีซี แม่ต้องการคุยกับเธอข้างนอกโรงเรียนของเธอ เธอออกมาหน่อยได้ไหม?”

วันนี้พระอาทิตย์คงออกมาจากทิศตะวันตกจริงๆ แม่มู่และมู่อวี๋เฟยมาหาเธอที่โรงเรียน

ตอนนี้มีมู่อวี๋เฟย มู่ซีซีก็สามารถเดาได้ว่าทำไมแม่มู่จึงมาหาเธอ

ฉันเกรงว่านี่คือสิ่งที่จี้หลิงชวนได้ทำกับตระกูลมู่แล้วและทัศนคติของแม่มู่ที่มีต่อตัวเธอตอนนี้เปลี่ยนไป180องศา

เมื่อนึกถึงจี้หลิงชวน มู่ซีซีรู้สึกอบอุ่นอย่างช่วยไม่ได้ จี้หลิงชวนทำเช่นนี้อาจเป็นเพราะเธอ...

และชายวัยกลางคนที่น่ารังเกียจคนนั้นก็ถูกจับส่งไปที่สถานีตำรวจโดยคนของจี้หลิงชวน

แต่เธอเป็นแม่ มู่ซีซีจึงโกรธแค้นพวกเขาไม่ลง ดังนั้นมู่ซีซีจึงพูดกับแม่มู่"โอเค รอสักครู่ฉันจะออกไป"

เมื่อพูดจบมู่ซีซีวางสาย เธอลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกไปข้างนอก ลั่วเสี่ยวชิงที่ด้านข้างเห็นว่ามู่ซีซีอยู่ในสภาพที่แย่มากและดึงมู่ซีซีอย่างรวดเร็วแล้วถามอย่างกังวล "ซีซี มีอะไรเกิดขึ้นหรือ? "

เมื่อมองไปที่ดวงตาของลั่วเสี่ยวชิง มู่ซีซีก็ไม่รู้จริงๆว่าจะเริ่มตรงไหนดีกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อเร็วๆนี้ เธอจึงจับมือลั่วเสี่ยวชิงแล้วพูดว่า “เสี่ยวชิง เรื่องมันยาว ไว้ฉันจะค่อยๆคุยกับเธอในวันหลัง”

มู่ซีซีพูดพลางปล่อยมือของลั่วเสี่ยวชิงออกและก้าวออกจากโรงเรียน

ทันทีที่เขาเดินออกไปนอกโรงเรียนมู่ซีซีก็เห็นรถธุรกิจอาวดี้A8ซีดานที่คุ้นชิน

ทันทีที่มู่ซีซีเดินผ่านไป คนขับที่รออยู่ด้านนอกรถก็รีบเปิดประตูเบาะหลังของรถและโบกมือให้มู่ซีซี "คุณครับ เชิญ"

มู่ซีซีขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปทางเบาะหลังของรถและเธอเห็นแม่มู่และพ่อมู่นั่งอยู่ข้างใน

มู่ซีซีพยักหน้าและต้องนั่ง ปิดประตูรถ

รอยยิ้มเย็นๆก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของมู่ซีซีเมื่อได้ฟังคำพูดของแม่มู่

สิ่งที่แม่มู่พูดในตอนนี้เปรียบได้กับประโยคในนวนิยายของฉงเหยาที่ว่า "เธอเพียงแค่สูญเสียขาไปและสิ่งที่เขาสูญเสียความรัก!" มันน่าขยะแขยงพอๆกับที่เป็นอยู่!

ความคับข้องใจที่กักขังอยู่ในใจของมู่ซีซีมาหลายปีก็เหมือนน้ำท่วมที่หลั่งไหล ทนไม่ไหวมองแม่มู่แล้วพูดทุกๆคำทันที “แม่ ฉันอยากจะถามคำถามคุณมาหลายปีแล้ว ทำไมจึงมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการปฏิบัติต่อฉันกับมู่อวี๋เฟย ตั้งแต่ยังเด็กมู่อวี๋เฟยต้องการอะไรคุณจะให้เธอทั้งหมดนั้นที่ดีที่สุด

และฉันส่วมใส่ได้แค่เสื้อผ้าที่มู่อวี๋เฟย เล่นกับของเล่นที่มู่อวี๋เฟยไม่ต้องการเเล้ว ให้อาหารทั้งหมดที่มู่อวี๋เฟยไม่ชอบแก่ฉัน แม้ว่ามู่อวี๋เฟยจะล้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เธอก็ต้องมาดุฉัน

เชื่อแค่คำพูดของมู่อวี๋เฟยมาตลอดและไม่เคยฟังคำอธิบายของฉันเลย แม่ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้! ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า? ? ? มู่อวี๋เฟยเป็นลูกสาวของคุณและฉันก็เป็นลูกสาวโดยกำเนิดของคุณด้วยเช่นกัน! คุณไม่คิดว่านี่จะโหดร้ายกับฉันเหรอ?”

หลังจากได้ยินคำพูดของมู่ซีซีการแสดงออกของมู่ซีซีก็มัวหมองมากขึ้น เธอไม่คิดว่ามู่ซีซีจะกล้าที่จะมีความคับข้องใจในหัวใจของเธอ

สีหน้าที่โกรธจัดจ้องไปที่จ้องมองมู่ซีซีอย่างดุเดือดและตอบว่า”โหดร้าย? ! มู่ซีซีเธอมีมโนธรรมอยู่ไหม! เธอควรจะขอบคุณสำหรับการเลี้ยงดูเธอมา! เธอกล้าเปรียบเทียบกับ อวี๋เฟย!" เธอเปรียบเทียบได้ไหม! ฉันจะบอกเธอ ยังไงก็เปรียบเทียบกันไม่ได้”

ก่อนที่เธอจะพูดจบแม่มู่ก็หยุดกะทันหัน

เห็นเพียงใบหน้าบูดบึ้งพ่อมู่ที่อยู่ข้างๆ มือขวาของเขาบีบที่เอวของแม่มู่อย่างแรง