รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 117

บทที่ 117 ของขวัญของคุณอามู่เสี่ยว

ที่จริงความหงุดหงิดใจของถังซินได้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว เธอจ้องมองลูกอมมงคลและอั่งเปาที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาเฉียบแหลมนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

เสี่ยวหนานเข้ามาส่งพอดี

ถังซินเอาอั่งเปาและลูกอมมงคลให้เธอ “ฉันไม่อยากกินลูกอม เธอเอาไปกินไป”

“ได้ค่ะ” เสี่ยวหนานมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามอย่างระวัง “ผู้จัดการถังคะ เป็นเพราะช่วงนี้พวกเราทำงานได้ไม่ดีหรอคะ ทำไมหลายวันมานี้คุณดูอารมณ์...ไม่ค่อยดีเลย”

ใครๆก็มองออกหรอว่าเธออารมณ์ไม่ดี?

ถังซินงงเล็กน้อย ก่อนที่จะกระตุกยิ้มออกมา “พวกเธอทำงานได้ดีมากแล้วล่ะ ฉันเองที่มีปัญหา”

“มีอะไรจะกำชับพวกเรา พูดได้เลยนะคะ”

เสี่ยวหนานเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งหยิบกล่องลูกอม ทว่าไม่ได้หยิบเอาอั่งเปาไปด้วย

ถังซินมองไปยังเอกสารที่อยู่ด้านหน้า หลังจากที่มองได้สักพักก็รู้สึกว่าตัวหนังสือเหล่านั้นเริ่มจะเบลอ สุดท้ายเธอก็อ่านเอกสารมาจนจบแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องกุมขมับ

จริงๆแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆไป?

เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น หลังจากกลับมาจากต่างประเทศก็ยังคงทำงานใครงานมัน จะไปชอบเขาได้ยังไงกันล่ะ?

หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น มีข้อความใหม่จากวีแชทส่งเข้ามา

มู่เฉินหย่วน :【คุณถัง ผมอยากเชิญคุณทานข้าว วันนี้ตอนหนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้านอาหารห้องแดง】

เมื่อเปิดดูและอ่านมาถึงตรงนี้ถังซินจึงฉงนใจ

หลายวันมานี้คุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย ข้อความวีแชทสักประโยคยังไม่มี ทำไมวันนี้ถึงได้เชิญให้เธอไปกินข้าวด้วยนะ?

ส่งผิดหรอ?

แต่ประโยคแรก “คุณถัง”

ข้อความนี้ทำให้ถังซินจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปทั้งวัน เธอคิดวนไปวนมาระหว่างจะไปหรือไม่ไปตลอดเวลาจนกระทั่งเลิกงาน เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านกับหลี่ซู่เจ๋

ตอนที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์ถังซินเห็นกาวเหม่ยซีที่อยู่ด้านนอกกำลังยิ้มให้เธอ

กาวเหม่ยซียิ้มเล็กน้อย “ผู้จัดการถังคะ ข้างนอกฝนกำลังตก ท่านประธานมู่กลัวว่าคุณจะไม่สะดวกเลยให้ฉันขับรถไปส่งคุณที่ร้านอาหารห้องแดง คุณคิดว่าได้มั้ยคะ?”

“ฉันคิดว่าได้!” ถังซินยังไม่ทันได้ตอบอะไร หลี่ซู่เจ๋ที่อยู่ด้านข้างของเธอได้ตอบแทนเธอไปหมดแล้ว “งั้นฉันไปก่อนนะ”

เธอรีบเอ่ยขึ้น และออกไปโบกรถอย่างรวดเร็ว

ถังซิน “...”

วันที่ฝนตกรถจะติดมากกว่าวันธรรมดา หนึ่งทุ่มยี่สิบเพิ่งถึงร้านอาหารห้องแดง

ถังซินเปิดประตูร้านอาหารเข้าไปเองโดยไม่ต้องให้พนักงานเปิดให้ สายตาก็เหลือบไปเห็นชายที่กำลังอยู่ติดกับหน้าต่าง ร่างค่อยๆขยับมาที่เก้าอี้ราวกับว่ากำลังคุยโทรศัพท์ และแสะยิ้มเบาๆ

เธอเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไป

“ท่านประธานมู่คะ”

มู่เฉินหย่วนเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นถังซิน จึงพูดเสียงเบากับคนในโทรศัพท์เพียงสองประโยคและวางสาย อีกทั้งยังช่วยลากเก้าอี้มาให้ถังซินที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา

พนักงานนำรายการอาหารมาให้ ถังซินเปิดดูสักครู่ก็สั่งไปสองอย่าง

หลังจากรอให้พนักงานเดินออกไป ถังซินก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านประธานมู่คะ ทำไมถึงอยากจะเลี้ยงข้าวฉันคะ มีเรื่องอะไรหรอ?”

ตอนที่พวกเขาสองคนกินข้าวเสร็จและกำลังจะกลับนั้น ด้านนอกยังคงมีฝนตกเบาๆ อากาศอึมคึมนิดหน่อย

มู่เฉนหย่วนขับรถมาและไปส่งถังซินกลับบ้าน

ในรถเงียบสงัด ถังซินได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของตัวเอง เธอหันหน้าแล้วหันหน้าอีกเพื่อมองไปยังมู่เฉินหย่วนที่กำลังขับรถอยู่ พร้อมเม้มปากเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ท่านประธานมู่คะ ยินดีด้วยนะคะกับงานมั่นของคุณ”

มู่เฉินหยวนเอ่ยขึ้นเพื่อตอบรับ “ที่จริงแล้วเรื่องหมั้นนี้แค่ทั้งสองครอบครัวมากินข้าวด้วยกันก็พอแล้ว แต่ที่บ้านตระกูลส้ง จิ้งเหอค่อนข้างจะมีฐานะที่พิเศษ ดังนั้นฉันจึงบอกสื่อมวลชนให้ประกาศข่าวนี้ออกไป เพื่อให้เกียรติเธอ

“หรอคะ? จะว่าไปแล้วท่านประธานก็ดูเป็นห่วงคุณส้งเหมือนกันนะคะ” ถังซินบีบกล่องที่อยู่ในมือแน่น รู้สึกทำมือไม่ถูกยังไงไม่รู้ “พูดถึงคุณส้งขึ้นมา น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขทันทีเลย”

มู่เฉินหย่วนรู้สึกได้ถึงความแปลกในคำพูดของถังซิน จึงจ้องไปยังเธอ หญิงสาวก้มหน้าลงพลางบีบกล่องของขวัญแน่นและเม้มปาก เพราะไม่ทันได้เห็นสีหน้าอย่างชัดเจน จึงทำให้ในใจของเขารู้สึกแปลก

นี่เธอ...ชอบเขางั้นหรอ?

มู่เฉินหย่วนยื่นมือมาขยับเนคไทเล็กน้อยและอยากจะพูดอะไรสักหน่อย ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น “ในชั้นที่อยู่ด้านหน้าเธอมีเอกสาร กลับไปถึงค่อยดูก็แล้วกันพอดีว่าผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย”

“ค่ะ” ถังซินตอบรับไปทีและเปิดที่เก็บของออกแล้วหยิบเอกสารออกมา

ที่จริงตอนที่พวกเขาออกมาจากร้านอาหารฝนเริ่มซาลงแล้วและมีท่าทีเหมือนจะหยุด ทว่าตอนนี้กลับตกแรงขึ้น เสียงกระทบของเม็ดในที่ตกลงมาบนกระจกรถนั้นช่างใสให้ความรู้สึกเย็นสบาย

มู่เฉินหย่วนหันหน้ามองกระจกหลังเล็กน้อย และเหมือนว่าเขาจะเจอเข้ากับอะไรบางอย่าง สายตาเย็นชาลงพร้อมกับเผยยิ้มที่เยือกเย็นขึ้น เท้าที่เหยียบคันเร่งอยู่นั้นกลับเหยียบแรงขึ้น เครื่องออกตัวแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความแรงของรถผลักร่างของถังซินเอนไปด้านหลัง เมื่อเธอได้สติจึงยื่นมือมาจับที่จับแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านประธานคะ ในกำลังตกอยู่ขับช้าๆก็ได้ค่ะ”

เธอไม่ได้รีบกลับไปไหน

สิ้นสุดเสียงของถังซินในไม่ช้า ด้านหน้ากลับมีแสงไฟสว่างวาบของรถพุ่งเข้ามา แสงไฟที่แสบตานั้นทำให้ถังซินลืมตาแทบไม่ขึ้น แค่รู้สึกว่ารถที่กำลังส่ายอยู่นั้นชนเข้ากับอะไรบางอย่างอย่างแรง

หลังจากนั้นโลกก็หมุนฟ้าดินสลับกัน เธอเกือบจะลอยออกไปจากเบาะนั่งนี้แล้ว ทว่าถุงลมนิรภัยได้เด้งออกมาทับตัวเธอไว้ ก่อนที่รถจะพลิกคว่ำ รอบๆตัวเธอของได้แตกกระจัดกระจายไปหมด ทั้งหัวของเธอมึนงงก่อนที่ตาจะค่อยๆหลับลง