รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 118

บทที่ 118 การปกป้องครั้งสุดท้าย

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นสงบลง ในหูของถังซินได้ยินวิ้งๆไปหมด ไหล่ขวาของเธอได้รับบาดเจ็บหนัก เธอรู้สึกเจ็บคอและในที่สุดเธอก็สำลักเลือดออกมา

ตอนที่เธอสามารถลืมตาขึ้นได้ ก็พบว่าทั้งร่างของเธอราวกับมีคนมาทับร่างเธออยู่และไม่มีอะไรที่หนักไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ตอนที่มู่เฉินหย่วนกดถุงลมนิรภัยให้เธอนั้นเพื่อปกป้องเธอ จนกระทั่งกระจกรถเกือบทั้งหมดแตกละเอียดและทิ่มเต็มหลังเขาไปหมดและเลือดเขาไหลออกมา เขาถูกอัดอยู่ในรถนี่

“มู่...มู่เฉินหย่วน...” ถังซินพยุงมู่เฉินหยวนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดอย่างมือสั่นมองเขาด้วยสายตาที่ตกใจ ลมหายใจแผ่วเบาทำให้เธอทำตัวไม่ถูก มู่เฉินหย่วนขยับตาเล็กน้อย ทว่ากลับเป็นเรื่องยากที่จะลืมตา

สายตายังคงมองด้วยความห่วงใยและมองไปยังเธอด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยถาม “เป็นอะไรมั้ย?”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณ...” ถังซินมองไปยังเศษกระจกที่อยู่บนหลังของเขา น้ำตาไหลออกมาและน้ำเสียงสั่นเทา “ฉันจะช่วยคุณค่ะ...”

“ผมไม่เป็นไร คุณออกไปก่อน”

ช่วงขาทั้งหมดของเขาติดอยู่ในรถ น้ำเสียงแผ่วเบา และเขาพยายามที่จะออกแรงทั้งหมดที่มีทุบกระจกให้แตกเพื่อให้ถังซินออกไป

หลังจากที่ถังซินออกไปก็อยากจะดึงเขาออกมาด้วย ร่างทั้งร่างเปียกไปด้วยฝน เธอแทบจะร้องไห้

ร่างกายที่ถูกทับอย่างเจ็บปวด ทว่าเขายังคงคว้ามือเธอไว้พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ถังซิน คุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์และมีความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้ คุณเป็นคนเดียวที่ผมจะเชื่อได้ถ้าผมตายไป ฝากคุณดูแลมู่ซื่อด้วยนะ”

“คุณอย่าพูดอย่างนี้สิ คุณห้ามตายเด็ดขาด!” “ตาย” คำๆนี้เข้าไปอยู่ในหูถังซิน จึงทำให้เธอตะโกนใส่เขาใหญ่ และยังบอกให้เขาหยุดพูด อีกทั้งยังเอาของต่างๆที่อยู่บนขาที่ถูกกดทับของเขาออก

ทว่าร่างที่ถูกกดทับอย่างแน่นนั้นไม่ว่าจะออกแรงอย่างไรก็ไม่สามารถช่วยได้

เสื้อผ้าบนร่างของมู่เฉินหย่วนเต็มไปด้วยเลือด มือของเขาค่อยๆคลายออกและไม่อาจจับมือของเธอได้อีก พร้อมหลับตาลงท่ามกลางถังซินที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก

“มู่เฉินหย่วน ห้ามหลับได้ยินมั้ย!”

“ฉันสั่งให้คุณลืมตา!”

ไม่ว่าถังซินจะพูดยังไง แต่มู่เฉินหย่วนกลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งยังแทบจะไม่หายใจแล้ว

ในตอนนี้ถังซินถูกความหวาดกลัวเข้าปกคลุมเธอไปทั่ว

โชคดีที่ถังซินหาโทรศัพท์ในรถเจอ แม้ว่าหน้าจอจะแตกแต่ก็ยังใช้งานได้ปกติ เธอเช็ดหน้าจอโทรศัพท์ที่เปียกโชกและกด120

“ฮัลโหล 120 รึป่าวคะ...ถนนฉิววี่เกิดอุบัติเหตุรถชน...ใช่รุนแรงมาก พวกคุณรีบมานะคะ”

รถของหลินเฉินจี๋อยู่ทางด้านหลังของถังซินมาโดยตลอด

อุบัติเหตุเมื่อสักครู่่นี้ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน ...........

รถเบนซ์คันดำที่อยู่ทางด้านหน้าเขาถูกชนจนพังยับไปทั้งคัน รอบด้านเป็นเศษกระจกที่แตกละเอียด

หลินเฉิงจี๋รีบวิ่งเข้าไป ตอนที่เขามองเห็นถังซินนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ด้านข้างรถนั้นก็ถอนหายใจและพยุงเธอขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

เมื่อเห็นว่าไหล่ขวาของถังซินมีเลือดไหลออกมา เขาจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าห้ามเลือดไว้อย่างรวดเร็ว มือหนึ่งประคองตัวเธอไว้ อีกทั้งยังจะพาเธอออกไป

“ฉันจะพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล”

“มู่เฉินหย่วนยังอยู่ด้านใน คุณรีบไปช่วยเขาเร็ว” ถังซินคว้ามือเขาอย่างเร็ว ก่อนจะเอ่ยอย่างรีบร้อน

“เขาถูกรถอัดไปทั้งตัวเลย ฉันกลัวว่ารถฉุกเฉินจะไม่ทันเวลา หลินเฉิงจี๋คุณไปช่วยเขาหน่อยเถอะ!”

ในใจของหลินเฉิงจี๋ร้อนรุ่ม เค้ายื่นมือไปปัดโทรสั่งของเธอจนตกลงพื้น “ กวนรั่วยิน เธอยังจะแคร์อะไรอีก ตอนนี้เธอจะแคร์คนอื่นทำไม ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วไง ไปกับฉัน!”

ถังซินพยุงตัวกับกำแพงลุกขึ้น สายตากวาดมองไปรอบๆ ราวกับว่าทั้งหมดจะเป็นคนตระกูลมู่ ก่อนที่เธอจะหย่ากับมู่หยางซิวนั้นเธอเคยไปกินข้าวและพบปะกับคนตระกูลมู่มาก่อน และตอนนี้มู่หยางซิวก็อยู่ด้วย

เมื่อเห็นว่าถังซินก็อยู่ที่นี่ นัยน์ตาของมู่หยางซิวก็รู้สึกสับสน และเห็นว่าเธอตัวสั่นเทาไปหมด อีกทั้งไหล่ด้านขวามีความผิดปกติ จึงถอดเสื้อกันหนาวออกก่อนที่คลุมไปบนตัวเธอ

ถังซินผลักออก

“ตอนนี้อย่าถอดออกเลย” มู่หยางซิวยื่นมือขึ้นไปห้ามเธอไว้ พร้อมถาม “ผมเห็นรถของลุงเกิดเรื่องที่ถนนฉิววี่ในข่าว คุณเองก็อยู่บนรถหรอ?”

ในหัวถังซินสับสนเล็กน้อยกับคำถามของมู่หยางซิวก็เอ่ยรับไปที “มีรถขับย้อนศร และยังเปิดไฟสูง ท่านประธานมู่หลบแสงไม่ทันเลยทำให้เกิดอุบัติเหตุ”

“เรื่องเป็นยังไง ตำรวจอาจจะถามได้” มู่จิ่นหลิงเดินผ่านมา พร้อมเอ่ยเสียงแข็ง “ถ้าการเกิดอุบัติเหตุรถชนของเฉินหย่วนเกี่ยวข้องกับเธอ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”

“พอได้แล้วจิ่นหลิง น้องของเธอกำลังอยู่ในห้องผ่าตัด พูดน้อยๆหน่อย “ มีคนตระกูลมู่พูด “คุณผู้หญิงท่านนี้คุณกลับไปก่อนเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการคุณ”

ถังซินเอ่ยขึ้นกลับอย่างเยือกเย็น “ฉันต้องอยู่ที่นี่ค่ะ รอให้ท่านประธานมู่ปลอดภัยดีแล้ว ฉันจะกลับไปเองค่ะ”

“ถังซินคำพูดเธอทำให้คนต้องคิดมากได้มั้ยนะ?” มู่จิ่นหลิงกระแนะกระแหนถังซิน “เป็นห่วงเขาขนาดนี้ ที่จริงแล้วพวกเธอมีความสัมพันธ์อะไรกันรึป่าว?”

“ประธานมู่คือหัวหน้าของฉัน”

“เหอะ เธอให้เขาเป็นหัวหน้าอะไรกันล่ะ พูดผิดแล้ว!”

ถังซืนเม้มปากเล็กน้อย

เมื่อกี้เธออยากจะพูดอะไร ก็ควรมาพูดกันแค่สองคน

หญิงสาวผู้ดูดีมีชาติตระกูลคนหนึ่งที่กำลังสวมใส่กระโปรงสีม่วง ใบหน้าที่เป็นมิตรและอบอุ่น การอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดี ผมสีขาวสักเส้นก็ไม่มีซึ่งทำให้คนอื่นมองอายุของเธอไม่ออก เท้าคู่หนึ่งที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงหนังแกะสีเทาพร้อมทั้งคนใช้ที่เดินมาตามหลังของเธอหนึ่งคน