รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 146

บทที่ 146 เห็นเขาถูกเหยียดหยาว มันช่างรู้สึกดีจริง ๆ เลย

ทุกคนพอได้ยินมู่เฉินหย่วนพูดขนาดนี้ ก็กลัวจนตัวสั่น

คิดไม่ถึงเลยว่าปรธานมู่ที่ดูพูดจาดี แต่นิสัยน่ากลัวกว่ายมทูตเสียอีก

“มู่เฉิ...” มู่จิ่นเซียนกำหมัดแน่น โกรธจนเกือบจะตะโกนชื่อของมู่เฉินหย่วนออกมา ผลสุดท้ายก็โดนสายตาอันเย็นชาของมู่เฉินหย่วนเข้าไปทำให้ต้องกลืนคำที่เหลือลงไปในท้อง

มู่เฉินหย่วนชำเลืองตามองคนเหล่านั้นแว๊บหนึ่งจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ดูท่าทางพวกคุณอยากจะอยู่ที่นี่นะ”

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมาเลิกลั่ก

มู่เฉินหย่วนพูดให้พวกเขาตบเบา ๆ แต่พวกเขาจะกล้าเสียที่ไหนละ มู่จิ่นเซียนเป็นคนตระกูลมู่ พวกเขาเหล่านี้เป็นเพียงแค่ผู้น้อย ถ้าตบเขาจริง ๆ ต่อไปยังจะมีขาเดินเหรอ

แต่ถ้าพวกเขาก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไปเหมือนกัน

หลังจากที่บรรยากาศนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งค่อย ๆ เดินไปอยู่ตรงหน้ามู่จิ่นเซียน

มู่จิ่นเซียนคิดไม่ถึงว่าจะมีคนออกมาอยากตบตัวเอง หรี่ตามองอย่างอาฆาตแค้นมาก

หนุ่มแว่นคนนั้นกลัวจนตัวสั่น รวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้นมา “ขะ ขอโทษนะครับคุณมู่...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ แฟนของผมรอผมอยู่ที่บ้าน...คุณอย่าโทษผมเลยนะ”

หนุ่มแว่นหลับตาตบหน้ามู่จิ่นเซียนอย่ารวดเร็ว

เขารู้ว่าไม่ควรหาเรื่องมู่จิ่นเซียนอยู่แล้ว ตอนที่ตบก็เลยไม่ได้ตบแรงมาก พอตบเสร็จก็อยากจะไปเลย

มู่เฉินหย่วนลืมตาแล้วมองไปที่เขา ทำหน้าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วพูดว่า “นายตบเบาเกินไป เขาจะหายเมาได้ยังไง กลับไปตบใหม่ไป”

ขาทั้งสองข้างของหนุ่มแว่นสั่นไปหมด “ประธานมู่ครับ นี่นี่นี่...”

“กลับไป ตบซะ！”

ท่าทางของมู่เฉินหย่วนทำเอาหนุ่มแว่นตกใจกลัว เหมือนกับว่าไม่อาจต้านทานเลยหันกลับไปอีกครั้ง ทำเป็นไม่เห็นสายตาอาฆาตของมู่จิ่นเซียนที่ส่งมาแล้วใช้ฝ่ามือตบไปอย่างแรง

มู่จิ่นเซียนหน้าด้านขวาแดงไปหมด มุมปากชา

“มู่จิ่นเซียน” เห็นมู่จิ่นเซียนจะใช้กำลังกับหนุ่มแว่น มู่เฉินหย่วนเลยพูดเบา ๆ “ถ้าทนฝ่ามือไม่ได้ ฉันให้คนกรอกไวน์ขาวทั้งหมดให้นายก็ได้นะ”

ไวน์ขาวห้าสิบสองดีกรี แค่ดื่มไปขวดเดียวก็ตายได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงสิบกว่าขวดเลย

มู่จิ่นเซียนมองขวดไวน์ขาวที่อยู่บนโต๊ะ เลีย ๆ ฟันกรามมองไปที่หนุ่มแว่นด้วยความโกรธแค้น หนุ่มแว่นรีบวิ่งหนีออกไป พนักงานเสิร์ฟก็ไม่ได้ขัดขวางเขาอีก

พอมีหนุ่มแว่นเป็นผู้นำ แถมยังมีคำพูดของมู่เฉินหย่วนอีก คนอื่น ๆ ก็มีความกล้าขึ้นมา ก้าวออกมาทีละคน ๆ ขอโทษมู่จิ่นเซียนก่อนจากนั้นก็ตบหน้าเขาไป

ตอนนี้ในห้องมีแต่เสียงดัง “เพี๊ยะ ๆ” ติด ๆ กัน

พอตบมาจนถึงคนสุดท้าย แก้มของมู่จิ่นเซียนทั้งสองข้างก็แดงไปหมด เขายืนกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น

คนไปเกือบหมดแล้ว เหลือคุณหานน้อยที่ยังไม่ได้ตบมู่จิ่นเซียน

ระหว่างคุณหานน้อยกับมู่จิ่นเซียนก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน คราวนี้เขาตบไม่ลงแน่นอนเลยหัวเราะแห้ง ๆ ใสมู่เฉินหย่วน “คะ คือว่า ประธานมู่ มือผมเจ็บ...ให้ผมดื่มไวน์ขาวสักแก้วก็ได้มั้ง”

“ไวน์ขาวแก้วหนึ่งเหรอ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ “นายดูถูกฉันหรือว่าดูถูกเขากันแน่”

“ประธานมู่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น...”

“ได้ยินไหม คุณหานน้อยบอกว่ามือเขาเจ็บ” มู่เฉินหย่วนหันไปพูดกับพนักงานเสิร์ฟด้านหลัง “คุณช่วยดูคุณหานน้อยหน่อยนะ”

“ครับ ประธานมู่” พนักงานเสิร์ฟเดินก้าวยาว ๆ ไปอยู่ตรงหน้าคุณหานน้อย

คุณหานน้อยยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนพนักงานเสิร์ฟที่สูงกว่าเขาครึ่งหัวจับมือขวาเอาไว้แล้วตบเข้าไปที่หน้าของมู่จิ่นเซียน ยืมใช้มือของเขาตมู่จิ่นเซียนไปอย่างแรง

จากนั้นก็ตบด้วยหลังมืออีกหนึ่งที

พอตบเสร็จพนักงานเสิร์ฟก็รีบพูด “ขอโทษนะครับ คุณหานน้อย มือของคุณไม่เชื่อฟัง”

“ไม่มีอะไรค่ะ” ถังซินได้สติกลับมา ในใจยังรู้สึกช็อคไม่หาย

นี่คือครั้งแรกที่เธอเห็นมู่เฉินหย่วนสั่งสอนคน โหดมาก ไม่มีความปราณีเลยสักนิด ดูจากท่าทางที่มู่จิ่นเซียนถูกหยามหน้า

ตอนที่มู่เฉินหย่วนไม่อยู่ มู่จิ่นเซียนวิพากษ์วิจารณ์อย่างเต็มที่ พอเขามาแล้ว แม้แต่ผายลมก็ยังไม่กล้า อ่อนน้อมถ่อมตนมาก

มองเธอแล้วสบายใจจัง

ถังซินปากแห้งนิดหน่อย อยากจะเลีย ๆ แต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อกี้ขึ้นมาทันทีเลยไม่กล้าเลีย พูดติด ๆ ขัด ๆ “ประ ประธานมู่คะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เปิดประตูห้องได้ก็อยากหนีไปเลย

มู่เฉินหย่วนเรียกเธอเอาไว้ “ตอนนี้ผมเป็นแบบนี้ คุณจะทิ้งผมไว้คนเดียวตรงนี้เหรอ”

“ประธานมู่ วีลแชร์ของคุณเป็นแบบอัตโนมัติไม่ใช่เหรอคะ”

“แบตหมดแล้ว”

ถังซินเห็นมู่เฉินหย่วนกดปุ่มแล้วล้อไม่หมุนจริง ๆ แสดงว่าแบตหมดแล้ว ก็เลยกันกลับไป ทำเสียงอู้อี้ “วีลแชร์อะไรแบตหมดได้ด้วย คราวหน้าจะซื้อดี ๆ ให้นะคะ...”

“อุ๊ยอุ๊ย ประธานมู่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ” เธอรีบพูดเสริม “ฉันหมายความว่า ในช่วงที่ขาของประธานมู่ยังไม่หายดี ฉันจะซื้อวีลแชร์ดี ๆ ให้ประธานมู่ค่ะ”

เมื่อกี้เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่านะ พูดไปแบบนั้นไม่ได้ก็เท่ากับมั่นใจว่าเขาจะต้องนั่งวีลแชร์ไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ

แต่อารมณ์ของมู่เฉินหย่วนกลับสงบนิ่ง เพียงแค่หัวเราะเบา ๆ “โอเค”

เมื่อทั้งสองคนลงลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งก็เจอลู่เหวินซูเข้าพอดี

“คุณถัง”

ลู่เหวินซูใส่ชุดลำลองสีเทาทั้งตัว ยกคิ้วโบกมือให้ถังซินแล้วก็มองลงมาที่วีลแชร์ที่เธอเข็น คนที่นั่งอยู่ก็คือมู่เฉินหย่วน “อ่าว พี่รอง พี่มาได้ยังไงเนี่ย...”