รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 147

บทที่ 147 ลองหัวเราะให้ฉันเห็นอีกสิ

“นายบอกว่าทำธุระเสร็จแล้วจะมาหาฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมทำธุระนานจังล่ะ” มู่เฉินหย่วนตัดบทเขา แถมมองเข้มใส่เขาด้วย

สายตาดูเย็นชาจนลู่เหวินซูหนาวสั่น

“อ๋อ อ๋อ ใช่” ลู่เหวินซูพูดตะกุกตะกัก “มะ เมื่อกี้กำลังประชุมกับพวกผู้จัดการ”

พอเห็นลู่เหวินซูท่าทีแปลก ๆ ไป ถังซินก็เงยหน้าไปมองเครื่องปรับอากาศ พูดด้วยความกังวล “อุณหภูมิก็ไม่ต่ำนะคะ คุณลู่ทำไมพูดเสียงสั่น ๆ ล่ะคะ”

ลู่เหวินซูลูบ ๆ แขน “ผมรู้สึกหนาวมาก ผมอาจจะตัวเย็นมั้งครับ”

“...”

มู่เฉินหย่วนหลอกล้อกันก็รู้สึกไม่สบายใจ เลยจงใจพูดขัดจังหวะขึ้นมา “ผมส่งวีแชทหาเลขาเกาแล้ว คุณกลับรถที่จัดเอาไว้พิเศษไปบริษัทแล้วกันนะ”

ถังซินถาม “แล้วประธานมู่ คุณจะทำยังไงล่ะคะ”

“ผมมีธุระต้องทำนิดหน่อย เดี๋ยวให้เหวินซูส่งผมกลับไป”

“ถ้างั้นก็ได้ค่ะ” ถังซินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

เดิมทีเธอก็อยากจะกลับบริษัทอยู่แล้ว มู่เฉินหย่วนเรียกเลขาเกามา ช่วยประหยัดเวลาเธอไปได้ไม่น้อย

“พี่รอง เธอเป็นผู้รักษาการประธานของตระกูลมู่ ก็ต้องเรียกประธานถังสิ” ลู่เหวินซูพูดล้อเล่น “พี่ยังเอาแต่เรียกเธอว่าคุณถังอยู่ได้ ดูห่างเหินมากจัง”

พอถังซินได้ยินก็รีบโบกไม้โบกมือพูดอย่างประหม่า ๆ “ไม่ค่ะ ประธานมู่เรียกฉันว่าคุณถังดีออกค่ะ อีกอย่างทนโดนเรียกว่าประธานถังไม่ได้เหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น ประธานมู่คะ คุณลู่คะ ฉันไปก่อนนะคะ”

พอถังซินหันตัวเดินจากไป มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ ทันที “ประธานถัง สู้ๆนะ”

ถังซินเดินโซเซ เกือบล้มลง

ตายแล้ว！โดนลุงมู่เรียกประธานถัง ทำไมฟังแล้วมันดูไม่เข้าหูเลยนะ

เธอยิ่งก้าวเร็วขึ้นไปอีก แป๊บเดียวก็เหลือเงาแล้ว

ลู่เหวินซูเห็นท่าทางของถังซินแล้วก็หัวเราะลั่นออกมา “พี่รอง เธอตลกมาก พระเจ้า ฮาชะมัดยาดเลย พี่เรียก “ประธานถัง” ทำเอาเธอตกใจจนเกือบเผ่นหนีไปแล้ว”

มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชา “ลองหัวเราะให้ฉันเห็นอีกสิ”

“ผมไม่ได้หัวเราะนะ เมื่อกี้หน้ามันเป็นตะคริว” ลู่เหวินซูไอ ๆ เปลี่ยนเรื่องอย่างมีไหวพริบ “พี่ใหญ่กับพี่สามอยู่ในห้องส่วนตัวแหนะ มาพี่รอง ผมเข็นพี่ไปนะ”

“ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก” มู่เฉินหย่วนปัดมือเขาออกอย่างไม่เกรงใจ ใช้มือเข็นวีลแชร์เองเนียน ๆ ลู่เหวินซูอึ้งจนอ้าปากค้าง

ทำไมพี่รองให้ถังซินเข็น แต่ไม่ให้เขาเข็น เขาน่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอ

เหมือนกับว่าได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ลู่เหวินซูรีบใส่หูฟังแล้วพูดเบา ๆ “ฮัลโหล ๆ เหล่าเหอ นายรีบไปสืบดูสิว่าก่อนหน้านี้พี่รองอยู่ห้องไหน ทำอะไร แล้วส่งวีแชทมาให้ฉันหมดเลยนะ”

เขารู้สึกว่าพลาดละครฉากเด็ดอะไรไป

หลังจากที่มู่เฉินหย่วนเปิดประตูเข้ามาในห้องจึงเห็นวี่เหวินถิงกับเย่นจิ่งเหนียนกำลังคุยกันอยู่ ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร แม้แต่คนเย็นชาอย่างวี่เหวินถิงถึงกับยิ้มออกมาได้

“คุยอะไรกันน่ะ” มู่เฉินหย่วนถามยิ้ม ๆ มีเพียงแต่วี่เหวินถิงรวมอยู่กับคนอื่นสองสามคน เขาถึงเลิกระแวดระวัง ทำตัวตามสบาย “เล่นทำเอาพี่ใหญ่หัวเราะได้เลย”

“พี่รอง” เย่นจิ่งเหนียนเห็นมู่เฉินหย่วนเข้ามาเอง รีบลุกขึ้นจากโซฟา “เหวินซูล่ะ”

“นี่ นี่ ฉันอยู่นี่” ลู่เหวินซูโผล่ออกมาจากด้านหลังของมู่เฉินหย่วน อธิบายให้ตัวเอง “เมื่อกี้ผมจะเข็นพี่รองมาที่นี่ แต่พี่รองไม่ให้ผมเข็นเอง จะโทษผมไม่ได้นะ”

ในขณะนั้นเอง มือถือของลู่เหวินซูก็มีเสียงติ๊ดติ๊ด

เขาแอบหยิบมือถือออกมาดู แป๊บนึงก็เงยหน้าขึ้นทำหน้าแบบเข้าใจขึ้นมาทันทีแล้วแอบไปสะกิดไหล่มู่เฉินหย่วนหัวเราะอย่างมีเลศนัย “อิอิ ผมรู้แล้วว่าพี่รองหาประธานส้าวทำไม”

มู่เฉินหย่วนปัดมือของเขาออก “บอกแล้วไงว่าให้นายอยู่ห่าง ๆ หน่อยไม่ใช่เหรอ กลิ่นเหงื่อเต็มตัวเลย”

วี่เหวินถิงถาม “ทำไมเหรอ”

ลู่เหวินซูทำหน้าทะเล้นแล้วพูดว่า “คนที่มาเที่ยวคลับนี้คือพี่ใหญ่ พี่ว่าไงล่ะ พี่ใหญ่ลองเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเพิ่งส่งข้อความไปให้พี่รองว่าอยากจะไปรับเขา หึ คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ที่คลับด้วย”

“ผมคิดว่าพี่ใหญ่มีเซ็นส์รู้ล่วงหน้าได้นะ เลยมาที่คลับก่อนแล้ว ผลสุดท้ายพี่รองรู้ว่าคุณถังมาที่นี่ก็เลยให้คนพาตัวเองมาเพื่อมาช่วยหนุนหลังให้คุณถัง”

มุมปากของมู่เฉินหย่วนหักลงนิด ๆ “นายเสียงดังเกินไปแล้ว หุบปากได้ไหม”

เย่นจิ่งเหนียนหัวเราะ “ไม่เป็นไร พี่รอง พวกเราไม่รู้สึกว่าเสียงดังหรอก ไอ้สี่นายพูดต่อสิ”

วี่เหวินถิงก็ทำท่าตั้งใจฟังเต็มที่

“ในเมื่อพวกพี่อยากฟังขนาดนี้ ถ้างั้นผมพูดต่อนะ” พอลู่เหวินซูได้ยินข่าวซุบซิบข่าวใหญ่ขนาดนี้ก็ รู้สึกตื่นเต้นมาก เล่าเรื่องคุณหานน้อยที่เกิดขึ้นในห้องทั้งหมดไปหกนาที

ในตอนนี้ห้องเงียบมาก

มู่เฉินหย่วนเอามือลูบ ๆ คิ้ว ไม่อยากพูดจา

“นอกจากซือซือ ผมก็เพิ่งเห็นพี่รองหนุนหลังให้ผู้หญิงอีกคนอื่นเป็นครั้งแรก” เย่นจิ่งเหนียนพูดแซว “ดูท่าทางคุณถังจะเก่มากจริง ๆ พี่รองถึงได้ชื่นชมเธอ”

“ไม่！ไม่！” ลู่เหวินซูส่ายหัวแล้วพูดตรง ๆ “ซือซือไม่ได้อยู่ในสถานะแบบนั้นโอเคไหม พี่เคยเห็นพี่รองสั่งสอนถังตี้ด้วยตัวเองเหรอ ไม่เคยใช่ไหมล่ะ”