รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 148

บทที่ 148 เสียสติไปแล้ว

มู่เฉินหย่วนมองเหวินซูด้วยสายตาอันเย็นชาแว๊บหนึ่ง “ถังซินคือลูกน้องของฉัน เธอโดนรังแก ก็เท่ากับฉันโดนรังแกด้วย ฉันพูดแทนเธอมันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะมานินทาอะไรนักหนาห๊ะ”

“นอกจากคณะกรรมการบริหารแล้ว ตระกูลมู่มีใครบ้างล่ะที่ไม่ใช่ลูกน้องของพี่รอง” ลู่เหวินซูยิ้มตอบ “ผมยังไม่เคยเห็นใครโดนรังแกแล้วพี่รองไปช่วยเลยนี่น่า”

มู่เฉินหย่วนคว้าป๊อปคอร์นยัดใส่ปากเขา “หุบปากซะ เดี๋ยวไปติดต่อประธานส้าวด้วย เข้าใจไหม”

ลู่เหวินซูโดนอุดปากจนพูดไม่ออก จึงทำได้แต่พยัก ๆ หน้า

เย่นจิ่งเหนียนส่าย ๆ หัว พูดด้วยความเสียดายมาก “ประธานหานกับพี่รองร่วมงานกันมาหลายครั้งแล้ว คราวนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่เข้าใจความคิดของพี่รองเอาเสียเลย โอกาสหายากมากเป็นศตวรรษกว่าจะมีโอกาสทีแต่ก็ไม่เอา”

“ยังดีที่แผนการของพวกเราสมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติ” ลู่เหวินซูฝืนกลืนป๊อปคอร์นในปากลงไป “ถ้าผมไม่ได้เข้าไปร่วมด้วยอยู่ในนั้น ดูสถานการณ์นี้ก็คิดว่าตระกูลมู่จะต้องล้มลงแล้ว”

เย่นจิ่งเหนียนมองมู่เฉินหย่วนแว๊บหนึ่งแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ฉันเข้าใจประโยคนั้นในหนังสือที่บอกว่า “โมโหสุดขีดเพราะแม่สาวสวยแก้มแดง” แล้วว่าแปลว่าอะไร”

“ผมก็เข้าใจแล้วเหมือนกัน” ลู่เหวินซูยิ้มกว้าง “ผมนึกว่าพี่รองไม่สนใจผู้หญิงเสียอีก คิดว่าปล่อยเอาไว้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมกะจะไปผ่าตัดเอาก็ได้ หึหึ สุดท้ายก็ไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจ”

“ตอนนี้นายจะไปผ่าตัดก็ได้นะ ฉันขาดผู้หญิงอยู่”

“พี่สาว พี่เอาจริงเหรอ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่นจิ่งเหนียนยังคงรอยยิ้มไม่เปลี่ยน “หรือฉันทำให้นายก็ได้นะ นายก็รู้ฝีมือฉันดีนี่”

“คิดไม่ถึงเลยว่าพี่สาม พี่จะวางแผนร้าย ๆ กับผมมาตลอด” ลู่เหวินซูส่าย ๆ หน้า ย่องไปหาวี่เหวินถิง “ผมไม่รักพี่หรอก พี่ตัดใจเสียเถอะ”

พี่น้องอยู่ด้วยกันคุยกันได้ทุกเรื่อง อบอุ่นและคึกคักมาก วี่เหวินถิงกับมู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างผ่อนคลาย

หลังจากที่หยอกล้อกันสักพัก ลู่เหวินซูถอนหายใจแล้วพูดว่า “ผมว่าเมืองหนานเฉิงก็ไม่ใหญ่ ผมไปเดินเล่นหน้าประตูโรงพยาบาลทุกวัน ทำไมถึงไม่เจอน้องสาวน่ารัก ๆ คนนั้นอีกนะ ผมโพสท่ารอไม่ถูกหรือเปล่านะ”

มู่เฉินหย่วนจิบชาแล้วจึงถาม “รักแรกพบอีกแล้วเหรอ”

“เป็นรักแรกพบครั้งที่เก้าสิบแปดนะสิ” เย่นจิ่งเหนียนพูดเสริม รังเกียจลู่เหวินซูมาก “ฉันว่านายก็อย่าไปย่ำยีเขาเลย ถึงเขาจะดูเด็ก ไม่แน่ว่าอาจจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่ก็ได้นะ”

“แล้วไงล่ะ ผมรอได้น่า” ลู่เหวินซูนั่งตัวตรง “คราวนี้ผมเอาจริงนะ ตอนที่ผมสบตาเธอ มันก็มีความคิดแบบอยากจะแต่งงานกับเธอขึ้นมาเลยนะ”

“...”

ในห้องไร้ซึ่งเสียงใด ๆ อย่างฉับพลัน ดวงตาสองสามคู่มองลู่เหวินซูด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า “สมองนายมีปัญหาแล้วละ”

“โธ่เอ้ย ผมพูดจริงนะ พวกพี่ทำหน้าแบบนี้ได้ไงเนี่ย” ลู่เหวินซูพูดอย่างไม่พอใจ

เย่นจิ่งเหนียนหัวเราะเยาะเย้ย “นายเจอผู้หญิงที่เป็นรักแรกพบทุกครั้งก็พูดแบบนี้ตลอด ถ้านายเอาจริง จำนวนครั้งการแต่งงานสามารถทำลายสถิติโลกของบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ได้เลยนะ”

“คราวนี้รู้สึกไม่เหมือนคราวก่อนเหล่านั้นนะ” ลู่เหวินซูอยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกแบบนั้นได้เลยผลัก ๆ แขนมู่เฉินหย่วน “พี่รอง พี่ไม่อยากแต่งงานไม่ใช่เหรอ พี่ต้องมีความรู้สึกมากกว่าผมแน่นอน”

วี่เหวินถิงที่เงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาบีบแก้วเหล้าทันที

เขาบีบแรงมาก รอยร้าวมากมายปรากฏขึ้นบนถ้วยอย่างเงียบ ๆ แต่คนอื่นกลับไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด

“ฉันกับจิ้งเหอเป็นแค่คนที่ร่วมงานกัน” มู่เฉินหย่วนพิงวีลแชร์อย่างเหนื่อยหน่าย แล้วพูดเรียบ ๆ “ฉันแต่งงานกับเธอทำให้คนในตระกูลมู่ระแวงกันน้อยลงนิดหน่อยได้ ส่วนเธอก็ใช้ชื่อเสียงของฉันคว้าหุ้นจากประธานซ่งมาได้”

ลู่เหวินซูร้องเสียงหลง ยื่นกระดาษทิชชูให้วี่เหวินถิงไปด้วย พูดด้วยความปวดใจไปด้วย “พี่นี่ก็ ผมอุตสาให้แก้วที่สั่งทำมาให้พี่ดื่มไวน์ พี่บีบจนแตกได้ไงเนี่ย แม่งเอ้ย ใบละหมื่นสามเลยนะ”

เย่นจิ่งเหนียนถามยิ้ม ๆ “พี่ใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ แม้แต่กำลังก็ควบคุมไม่ได้เลยเหรอ”

“เปล่า แก้วไวน์มันบางเกินไป แค่บีบก็แตกแล้ว” วี่เหวินถิงพูดอย่างเย็นชา สายตานิ่งมาก

“เป็นไปได้ไง ！มันแพงมากเลยนะ จะแตกง่าย ๆ ได้ไง” ลู่เหวินซูหยิบขึ้นมาลองใช้แรงทั้งหมดลงมาที่ฝ่ามือแต่แก้วไวน์ก็ไม่มีแม้แต่รอยแคกร้าวสักเส้น

ลู่เหวินซูหายใจถี่ พูดด้วยความมั่นใจ “พี่ใหญ่ เมื่อกี้พี่ต้องกำลังคิดถึงเทพอาร์เทมีสอยู่แน่ ๆ ถึงเสียสติจนทำแก้วไวน์แตก”

มู่เฉินหย่วนถาม “เทพอาร์เทมีอะไร”

“ก็ลายตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียงกันด้านในแหวนที่พี่ใหญ่ใส่อยู่ที่นิ้วนั้นไง” ลู่เหวินซูชี้ ๆ ไปที่นิ้วของวี่เหวินถิง ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูด “พี่รอง พี่ก็รู้นี่ กองกำลังพิเศษที่พี่ใหญ่สังกัดอยู่ก่อนหน้านี้เข้มงวดมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพี่ใหญ่จะสวมแหวนที่สลักตัวอักษรภาษาอังกฤษที่นิ้วด้วย แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนที่เรื่องราวอะไรแน่ๆ”

“ทำไมไม่เคยได้ยินพี่ใหญ่เล่าเลยล่ะ” มู่เฉินหย่วนถามวี่เหวินถิงยิ้ม ๆ

“แค่ภาษาอังกฤษอย่างเดียว ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก” วี่เหวินถิงลุกขึ้นจากโซฟา “พวกนายเล่นไปนะ ฉันกลับบ้านจัดการอะไรหน่อย”

เย่นจิ่งเหนียนพูด “ถ้างั้นให้ไอ้สี่หาผู้จัดการขับรถไปส่งนายนะ”

“ไม่ต้องหรอก มีรถมารับ” วี่เหวินถิงเดินออกไปเลย

พอไปถึงประตูก็กลับหันมาพูดกับมู่เฉินหย่วนอีก “คุณซ่งไม่เลวเลยนะ ไอ้สอง ถ้าอยากให้ช่วยเหลือก็โทรมาหาฉันนะ”