รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 184

บทที่ 184 ผมจะอยู่กับคุณเป็นอย่างดี

เธอเปิดที่อัดเสียง “หลินเฉิงจี๋ พูดคำพูดเมื่อครู่นี้อีกครั้ง”

“คุณเริ่มฉลาดแล้ว” หลินเฉิงจี๋หัวเราะอย่างอดไม่ได้ เอ่ยคำพูดเมื่อครู่นี้อีกครั้ง

หลังจากบันทึกเสียง ถังซินก็ยื่นเอกสารให้หลินเฉิงจี๋ “ฉันจะไม่ทำให้หุ้นพวกนั้นของคุณเสียเปล่า คุณเซ็นสัญญานี้”

หลินเฉิงจี๋ไม่ได้ปฏิเสธ เปิดเอกสารแล้วเซ็น

ทั้งสองถือว่าหารือกันได้อย่างเหมาะสม

หลังจากทานอาหารเสร็จ หลินเฉิงจี๋อ้างว่าถังซินดื่มไวน์ห้ามขับรถ ให้คนขับรถของตัวเองไปส่งเธอ

หลังจากรถมาถึงสถานที่แล้ว เขาเอ่ยถาม “ไปเมื่อไร?”

“มะรืนตอนเช้า เจอกันที่สนามบิน” ถังซินอยากให้ทั้งคู่ผ่านเจ็ดวันไปเร็วๆ ได้ยิ่งดี แต่บริษัทมีงานเยอะ เธอต้องหาเหตุผลไปคุยกับมู่เฉินหย่วน

“ได้” หลินเฉิงจี๋เห็นด้วย “งั้นเจอกันวันมะรืน”

หลังจากรอให้ถังซินเข้าบ้านไป หลินเฉิงจี๋ถึงละสายตากลับมา สั่งให้คนขับรถขับรถไปได้

ถังซินไม่คิดว่ามู่เฉินหย่วนจะอยู่ที่ห้องรับแขกจริงๆ ตอนเปิดประตูก็ตกใจสะดุ้ง “ประธานมู่ ยังไม่นอนเหรอ?”

“เพิ่งสามทุ่มเอง” มู่เฉินหย่วนเห็นแก้มเธอแดงเล็กน้อย เหมือนดื่มแอลกอฮอล์มา รินชาให้เธอ

หลังจากดื่มชาไปหนึ่งแก้ว ถังซินก็มีสติขึ้นมานิดหน่อย เธอพูดกับมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ ฉันต้องไปข้างนอกหลายวัน งานที่บริษัทฉันให้คุณชายลู่รับผิดชอบนะ”

มู่เฉินหย่วนแววตาสั่นไหว เอ่ยถาม “ต้องไปจัดการเรื่องสำคัญเหรอ?”

ถังซินพยักหน้า

ถือว่าเธอคืนน้ำใจให้กับมู่เฉินหย่วนแล้วกัน

ภายในสองวันหลังจากนั้น ถังซินก็ให้งานในบริษัทกับลู่เหวินซูจัดการ เชิญแม่บ้านมาแทนมู่เฉินหย่วน จากนั้นก็อธิบายการจัดเตรียมสั้นๆ แล้วก็เรียกแท็กซี่ไปสนามบิน

หลินเฉิงจี๋รออยู่ที่ห้องโถงใหญ่สนามบิน หลังจากรอถังซินมา รับกระเป๋าเดินทางในมือของเธอมา การเคลื่อนไหวมีทักษะอย่างเป็นธรรมชาติ

“ไปขึ้นเครื่องเถอะ”

ถังซินไม่ชินกับสัมผัสของเขา แอบค่อยๆ ออกห่าง

“ยินยิน หุ้นมูลค่ากี่พันล้านแลกกับเจ็ดวัน มีค่าแค่ไหนคุณก็รู้” ฝ่ามือใหญ่ของหลินเฉิงจี๋จับไหล่ถังซินไว้แล้วสวมกอด “ผมอยากให้คุณทำกับผมเหมือนตอนที่เราคบกัน”

ถังซินหายใจเข้าลึกๆ

สัญญานี้เธอตอบรับ เธอห้ามทำให้สัญญานี้สิ้นสุดลงโดยยังไม่เริ่ม ต้องอดทน

เจ็ดวันนี้ แกล้งทำเป็นอ่อนโยนได้ไหม?

เธอทำได้!

หลังจากโน้มน้าวตัวเองแล้ว ถังซินก็คิดว่าทนได้ พยายามเผยรอยยิ้มออกมา “คุณซื้อเที่ยวบินกี่โมง?”

“เครื่องบินของผม อยากไปเมื่อไรก็ได้”

“......”

ถังซินปิดปาก

หลังจากถึงพื้นสนามบินแล้ว ถังซินก็เห็นเครื่องบินส่วนตัวลำนั้นที่มุม มองดูเล็ก แต่ด้านในพื้นที่กว้างมาก เหมือนกับเข้าไปในห้องชุดหรูของโรงแรม

ไม่นานก็มีบริกรหญิงเข้ามาถาม “คุณผู้หญิง ต้องการเครื่องดื่มหรือขนมไหมคะ?”

“น้ำส้มหนึ่งแก้วแล้วกันค่ะ’

“ได้ค่ะ” บริกรหญิงหันสายตาไปทางหลินเฉิงจี๋ โทนเสียงดูให้ความเคารพยิ่งกว่าตอนพูดกับถังซิน “แล้วคุณชายหลินล่ะคะ ต้องการสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไหมคะ?”

หลินเฉิงจี๋ไม่มองเธอ “เอาเหมือนแฟนผม”

“ที่แท้เธอก็คือแฟนคุณนี่เอง” สีหน้าท่าทางของบริกรหญิงเปลี่ยนไปทันที ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วออกไป

“เฮ้ หลินเฉิงจี๋คุณป่วยเหรอไง!” พอบริกรหญิงเดินไป ถังซินก็พูดอย่างกลั้นความโกรธ “ฉันบอกว่าฉันจะไปเที่ยวหางซีเป็นเพื่อนคุณเจ็ดวัน แต่ไม่ได้บอกว่าไปในฐานะแฟนคุณ”

หลินเฉิงจี๋สองมือประสานกัน ยิ้มพูดอย่างสง่างาม “ความหมายผมมันไม่ได้ชัดเจนมากเหรอ? อยากให้คุณปฏิบัติกับผมเหมือนตอนแรกที่เราคบกัน จะบอกว่าเป็นแฟนก็ไม่ผิด”

ให้ตายเถอะ!

ถังซินไม่คิดว่าจะตกหลุมคำพูดเขา โกรธจนกระอักเลือด

แค่เจ็ดวันเท่านั้น อดทนไว้

ตอนจากไป เธอจะต้องร้องเรียนพนักงานบริการส่วนหน้าของโรงแรมสองคนนี้!

ห้องสูทเพรสซิเดนท์ของโรงแรมหรูไม่ต่างจากพระราชวังมากนัก ห้องที่พวกเขาอยู่เป็นสไตล์ของพระราชวังหลวงในศตวรรษที่สิบแปด ทุกที่ให้กลิ่นอาย “ฉันสูงส่งมาก” ทำให้ถังซินรู้สึกว่าเงินนี้คุ้มค่า

เธอเข้าไปในห้องนอนพอทิ้งกระเป๋าเดินทางก็พุ่งตัวไปบนเตียงนุ่มไม่อยากขยับไปไหน งีบหลับไปพักหนึ่งแล้วลุกขึ้นมา ไปล้างหน้าในห้องน้ำและเปลี่ยนชุด

หลังจากออกไป จ้องมองสิ่งที่หลินเฉิงจี๋สวมใส่ก็กระอักกระอ่วน

หลินเฉิงจี๋ถอดชุดสูทออกอย่างยากที่จะเห็น เขาสวมเสื้อผ้าลำลองสีควันบุหรี่ ยิ่งขับให้รูปร่างเขายิ่งหล่อเปล่งประกาย ถังซินก็สวมกระโปรงสีเทาเหมือนกัน ทั้งคู่เหมือนใส่ชุดคู่รัก

“ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

ถังซินหันร่างจะกลับไปที่ห้อง หลินเฉิงจี๋กลับเรียกเธอไว้ “กระโปรงตัวนี้ดูดีมาก อย่าเปลี่ยน”

“......”

ก็ได้ ใส่ก็ใส่!

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว ถังซินไม่อยากทรมานมากเกินไป ตั้งใจว่าจะนั่งรถของโรงแรมไปถนนชิงเถิงกับหลินเฉิงจี๋ ไปดูวิวยามค่ำคืนหลังจากเดินถนนเสร็จ

โชคร้ายที่รถธุรกิจหลายคันของทางโรงแรมได้ออกไปรับคนแล้ว เธอยืนข้างถนนอยู่นานโบกรถแท็กซี่ไม่ได้ ขณะที่ขุ่นเคืองอยู่ ก็พาหลินเฉิงจี๋ไปนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินทันที

ถังซินซื้อตั๋วสองใบเสร็จ ให้หลินเฉิงจี๋หนึ่งใบ “ตามฉันมาติดๆ นะ วันนี้คนเยอะ”

พูดจบเธอก็รู้สึกแปลกๆ รีบพูดเสริม “ฉันหมายถึง คุณอย่าหลงทางกับฉันบนรถไฟฟ้าใต้ดิน”

หลินเฉิงจี๋พยักหน้าเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ผมจะอยู่กับคุณเป็นอย่างดี”

ถังซินก้มหน้าเดินไปอย่างรวดเร็ว

วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ แถมเป็นเทศกาลของท้องถิ่น ดังนั้นคนที่นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินก็เยอะมากเช่นกัน โดยเฉพาะสายสองที่มีสถานที่ท่องเที่ยวหกที่

ขณะที่รถไฟฟ้าใต้ดินรอบที่สามมา ถังซินก็ออกแรงเบียดเข้าไปในรถไฟฟ้าใต้ดิน

หลังจากเข้าไปก็เบียด เกือบจะเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายที่สวมเสื้อกล้ามคนนั้น กลิ่นเหงื่อแรงกระแทกเข้าที่ใบหน้าทำให้ถังซินสั่นเทิ้ม

ให้เธอตายเถอะ!

โชคดีที่หลินเฉิงจี๋ดึงเธอแล้วกันตัวอยู่ด้านหน้าชายเสื้อกล้ามคนนั้น ให้เธอเบียดเข้าอ้อมกอดเขา หน้าอกกว้าง กลิ่นกายหอมทำให้ถังซินโล่งใจ