รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 223

บทที่ 223 ถ้าอย่างนั้นเธออยากจะให้ใครลูบคลำ

หญิงสาวกระตือรือร้น ใจกล้า ทำให้กวนชิงเฟิงต้องจัดการกับเรื่องราวไม่หวาดไม่ไหว ผ่านไปซักพักถึงจะออกแรงเอาตัวเธอผลักออกไปได้

“ อยู่ในลิฟต์อย่าก่อความวุ่นวาย”

“ กวนชิงเฟิง นายจะทำเกินไปแล้วนะ ไม่สนใจฉันมาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่รับโทรศัพท์ ตอนนี้ก็ยังมารังเกียจฉันอีกหรอ?” จู่ซือซือโกรธจนลงมาจากบนตัวเขา และเดินออกมาทางข้างนอกลิฟต์

“เกินไปจริงๆเลย”

กวนชิงเฟิงจูงมือเธอลากขึ้นข้างบน จู่ซือซือสะบัดมือออก ดังนั้นเขาจึงอุ้มเธอขึ้นมาเสียเลย และพูดอย่างจนปัญญาขึ้นว่า “ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด คนอื่นจะเห็นเอา”

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น นายจะกลัวอะไร?” จู่ซือซือยังโกรธเคืองอยู่มาก “หน้าของนายมีค่ามากกว่าของฉันอย่างนั้นหรอ?”

“กลัวว่าฉันจะอดใจไม่ไหว”

จู่ซือซือชะงัก จากนั้นใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็แดงก่ำ เธอรีบเข้าไปโอบกอดในอ้อมอกของเขาและแกว่งเท้าทั้งสองข้าง และพูดอย่างอ่อนช้อยน่ารักขึ้นว่า “อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยกโทษให้นายนะ ใครใช้ให้นายไม่สนใจฉันมาเป็นเดือน”

จากนั้นเธอจึงจิกถามขึ้นมาอีกครั้ง “นายไปทำอะไรมา นายมีคนอื่นอยู่กับนายมั้ย ทำไมนายไม่พูด นายไม่เคยคิดถึงฉันเลยใช่มั้ย?”

“ ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เธอยังโกรธฉันอีกหรอ?”

“กวนชิงเฟิงนายพูดแบบนี้ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่?”

……

กวนชิงเฟิงถูกเธอพูดพร่ำจนทนไม่ไหว หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วจึงเอาตัวเธอโยนทิ้งลงไปที่บนโซฟา “ในสมองเธอคิดแต่เรื่องอะไรอยู่ ฉันแค่ไปทำธุระที่ยุ่งๆก็เท่านั้น”

“ฉันไม่ได้อยู่กับนาย ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายอยู่คนเดียว?”จู่ซือซือเอ่ยขึ้น และดึงเสื้อให้ตัวเขาล้มลงมาที่บนโซฟา และพลิกตัวขึ้นมานั่งอยู่ที่บนตัวของเขา

เธอดมไปที่บนตัวเขาคล้ายกับจมูกของสุนัข และเมื่อดมไม่ได้กลิ่นอะไรสีหน้าเธอก็ค่อยดูดีขึ้นมา “ไม่มีกลิ่นผู้หญิง ถือว่านายโชคดี!”

จู่ซือซือเคล้าคลออยู่ที่บนตัวเขา และอยากที่จะจูบเขาอีกครั้ง

“กินข้าวก่อน” กวนชิงเฟิงบีบคางเธอไว้ ไม่ให้เธอเข้าใกล้ตนเอง “ยุ่งๆมาเป็นเดือนกว่า กลับมารู้สึกได้ชัดว่าเธอผอมลงมาก”

“ไม่ค่อยกินข้าวอีกแล้วใช่มั้ย?”

“อาหารข้างนอกไม่อร่อยเหมือนที่นายทำซักอย่าง” เจ้าหญิงน้อยบึนปาก แววตารู้สึกน้อยใจ “ห่างกันไปเป็นเดือน พอเจอนายก็เพียงแค่ให้ฉันกินข้าวหรอ?”

กวนชิงเฟิงทนไม่ได้กับท่าทางที่ออดอ้อนของเธอ เขากลืนน้ำลายและถามขึ้นว่า “เธอไม่หิวหรอ?”

หิว แต่ว่าตัวนายมีพลังดึงดูดมากกว่าอาหารมาก จู่ซือซือกุมจับไปที่มือของเขาและจูบอย่างละเมียดละไม และใช้ดวงตาที่กลมโตและฉับไวมองไปที่เขา ทั้งสวยสะอาดบริสุทธิ์และน่ารัก

เสียงหายใจถี่กระชั้นของหนุ่มสาว ฝ่ามือกุมจับไปที่ท้ายทอยของหญิงสาว และจูบขึ้นไปอย่างดุเดือด จู่ซือซือรีบโอบกอดที่คอของเขาอย่างแน่น ตอบสนองเขาอย่างเร่าร้อน

สายตาของกวนชิงเฟิงไม่ทันได้ระวัง ชำเลืองตามองไปเหมือนกับพบว่ามีของซ่อนอยู่บนโคมไฟแขวน จึงรีบเอาพรมมาพันตัวจู่ซือซือไว้แน่น และทิ้งไปที่อีกด้าน

จู่ซือซือถูกเขาทิ้งโดยไม่ทันตั้งตัว พอได้สติก็เห็นกวนชิงเฟิงยกเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาและกำลังตรวจค้นไปที่โคมไฟ ในเวลาต่อมามือก็ได้ไปหยิบของลักษณะสี่เหลี่ยมจตุรัสอันเล็กๆสีดำขึ้นมา

ไคืออะไร?” จู่ซือซือเข้ามาใกล้ๆ รู้สึกแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “กล้องขนาดเล็ก” กวนชิงเฟิงพูดด้วยสีหน้าที่โกรธ เขาปิดไฟทั้งหมดภายในห้องคอนโดและเปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ อีกทั้งตรวจค้นทุกทิศทางของห้องคอนโด

หลังจากตรวจสอบรอบแรก นอกจากห้องรับแขกและห้องนอนเท่านั้นที่มีกล้องติดอยู่ บริเวณอื่นนั้นตรวจค้นไม่พบ แต่ว่าในห้องน้ำกลับพบเครื่องดักฟังซ่อนอยู่ในไดร์เป่าผม

สีหน้าของจู่ซือซือเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “น่าจะเป็นพวกโรคจิต ขนาดในห้องน้ำยังติดตั้งเครื่องดักฟัง!”

กวนชิงเฟิงเปิดรื้อกล้อง และหยิบไมโครชิปออกมาตรวจค้น “คาดว่าเมื่อบันทึกภาพในคอนโด เมื่อคนๆนั้นเปิดมือถือก็จะสามารถเห็นภาพนี้ได้”

เขาเอาไมโครชิปบีบไว้ที่กลางมือแน่น และเอ่ยถามจู่ซือซือ “ช่วงเวลาที่ผ่านมามีใครมาบ้างมั้ย?”

“เมื่อครึ่งเดือนก่อนเครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำเสีย ฉันเลยแจ้งฝ่ายบริหารจัดการคอนโด มีช่างคนหนึ่งมาซ่อมให้” จู่ซือซือนึกภาพและพูดออกมา “และช่างคนนั้นดูแล้วยังวัยรุ่นอยู่ เสียงก็ดูใสๆ เหมือนกับเด็ก แต่ตอนนั้นฉันกำลังท่องบทอยู่ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร”

“เวลาเธอนอนเธอถอดชุดนอนมั้ย?”

“ มีเพียงแค่นอนกับนายเท่านั้นที่ไม่ใส่” จู่ซือซือพูดยิ้มหัวเราะและเกาะติดไปที่แขนของเขาทั้งตัว “กอดนายแล้วรู้สึกปลอดภัย นอนคนเดียวมันไม่มีความรู้สึกนั้น”

“ฉันจะแสดงการขอโทษให้เธอทีหลัง ฉันมีเรื่องที่เร่งด่วน” ลู่เหวินซูเข้าไปในห้องคอนโดด้วยจิตใจที่ร้อนรนเหมือนถูกไฟจี้ เมื่อถึงหน้าห้องของหลี่ซูเจ๋ เขาก็เริ่มที่จะเคาะประตู

“นางฟ้าน้อยเธอตื่นหรือยัง? เธอเปิดประตู มาฟังฉันอธิบายก่อน”

“นางฟ้าน้อย เธอเปิดประตูเถอะนะ!”

“นางฟ้าน้อย”

ถังซินต้มกาแฟมาหนึ่งแก้ว มองดูลู่เหวินซูเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง ผ่านไปแล้วทั้งหมดสิบนาที หลี่ซูเจ๋ก็ยังไม่ออกมา

เธอจึงเอ่ยถามขึ้น “ทะเลาะจนเลิกเลยหรอ?”

ลู่เหวินซูกุมจับไปที่ผมของตนเอง และแสดงสีหน้าเป็นทุกข์ “แย่ยิ่งกว่าเลิกกันอีก”

เมื่อเขาพูดจบ หลี่ซูเจ๋ก็เปิดประตูออกมาและมองไปที่เขา รีบเอาตัวเขาออกไปอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

นางฟ้าน้อย เธอฟังฉันอธิบายก่อน ฉันไม่ได้เป็นคนลงคลิปวิดิโอนั้นจริงๆ ลู่เหวินซูยืนค้ำไว้ไม่ยอมออกไป “ฉันลบคลิปวิดิโอเกลี้ยงหมดแล้ว และยังปิดเว็ปไซต์นั้นแล้วด้วย ไม่เป็นไรแล้ว”

“นายไสหัวไป ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” หลี่ซูเจ๋เห็นว่าเขาไม่ยอมออกไป จึงเอาเข็มขัดเฆี่ยนไปที่บนตัวเขาเสียเลย “พวกเราเลิกกันแล้ว!”

ลู่เหวินซูที่สวมเสื้อเชิ้ตอยู่ เมื่อถูกเธอเฆี่ยนก็ร้องเสียงเศร้าโศกเสียใจออกมา “ฉันไม่ได้เป็นทำจริงๆนะ เธอจะไม่ให้โอกาสฉันกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่ซักครั้งหรอ?”

หลี่ซูเจ๋พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำขึ้นว่า “เป็นคลิปที่เกิดขึ้นที่บ้านนาย ถ้าไม่ใช่ความผิดนายแล้วจะเป็นใคร? เมื่อก่อนที่นายคบกับผู้หญิงคนอื่น ต้องเคยทำเรื่องชั่วๆแบบนี้ไม่น้อยอย่างแน่นอน!”

ลู่เหวินซูยกมือสาบาน “ฉันไม่เคยทำจริงๆ ถ้าฉันโกหกขอให้ฟ้าผ่า”

“นายไสหัวไป!”

“นางฟ้าน้อย…”

เสียงสุดท้ายของลู่เหวินซูก็ค่อยๆเลือนหายไปที่ด้านนอกประตู