รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 403

บทที่ 403 ไม่ได้ท้องแฝดสอง แต่ท้องแฝดสาม

“ฉันวัดอัตราการเต้นของลูกในท้องทุกวัน คิดว่าพวกเขาสบายดี” ถังซินพูดบ่น และเอามือคลำไปที่ท้อง แต่กลับมีความรู้สึกที่อึดอัดใจและหวาดกลัว

เนื้อหาทั้งหมดในหนังสือพิมพ์ เธอไม่สามารถที่จะกำจัดมันออกไปจากหัวเธอได้

เธอยังคิดอีกว่า ถ้ามู่เฉินหย่วนไม่อยากได้ลูกจริงๆ แล้วเธอจะไปคลอดที่ไหน จะขึ้นทะเบียนสำมะโนครัวให้พวกเขายังไง เดิมทีนึกว่าตนเองแค่คิดเพ้อเจ้อก็เท่านั้น ไม่คิดว่าจะกลับกลายมาเป็นเรื่องจริง

หลินเฉิงจี๋จึงเอ่ยขึ้นว่า “แบบนั้นก็ไม่ได้ ลูกตั้งสองคน ไปตรวจหน่อยก็จะดีมาก”

“ก็ได้” ถังซินเห็นด้วยแล้ว “โชคดีที่ฉันไม่ได้กินอาหารเช้า สามารถตรวจเลือดได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะไปเสียเที่ยว”

“ฉันให้จงเซิงเตรียมอาหารไว้ให้บ้างเล็กน้อย รอให้พวกเราตรวจเสร็จแล้ว เขาก็น่าจะมาถึงพอดี” หลินเฉิงจี๋ไม่ได้ตั้งใจที่จะโดนตัวเธอ แต่กลับพบว่ามือของเธอนั้นเย็นเฉียบ

เขารีบเอาสองมือของเธอมาถูไปมาที่กลางฝ่ามือของเขาเพื่อให้ความอุ่น และยังช่วยดึงเสื้อโค้ชที่คลุมอยู่บนตัวเธอ

เมื่อเห็นการกระทำที่ละเอียดอ่อนของเขา ถังซินไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอะไร

หลินเฉิงจี๋เป็นคนดีมาก แต่ไม่เหมาะสมกับเธอ

ต่อให้ย้อนเวลากลับไป ถ้าหลังจากที่เธอกับหลินเฉิงจี๋คบกันแล้ว ยังไงก็คงต้องเลิก อาจจะเป็นเพราะว่าตนเองเป็นผู้หญิงในอุดมคติของเขา แต่เขากลับไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเธอ

ผู้ชายที่เธอรัก จะต้องอยู่ในชีวิตของเธอ สอนการทำงานให้กับเธอ สามารถวางมือเพื่อให้เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น สามารถปลุกกระตุ้นให้เธอกลายเป็นคนที่โดดเด่น เขาคนนั้นจะไม่ล้อมเธอเอาไว้ ให้เธอเป็นเหมือนนกคิริบูนที่อยู่ในกรง

ไม่นานรถก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชน

น้องเขยของจงเซิงเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ มีสีผิวดำคล้ำ และเป็นศัลยแพทย์

หลังจากที่เขามาต้อนรับหลินเฉิงจี๋และถังซิน ก็พาพวกเขาไปที่แผนกนรีเวช และมอบให้เป็นหน้าที่ของคุณหมอผู้หญิง

การตรวจค่อนข้างเป็นส่วนตัว หลังจากที่หลินเฉิงจี๋ส่งเธอเข้าไปแล้ว ก็รอเธออยู่ที่ด้านนอก

ภายในห้องตรวจ คุณหมอผู้หญิงสวมถุงมือ และให้ถังซินนอนบนเตียง พลางเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน “หลังจากที่ท้องแล้วได้มีการตรวจน้ำตาลในเลือดหรืออัลตราซาวด์บ้างมั้ย?”

“ไม่มีค่ะ แต่ว่าฉันเตรียมเครื่องตรวจแล้ว ทุกวันได้ทำการตรวจอัตราการเต้นหัวใจของพวกเขา ปกติมาก” หลังจากที่ถังซินขึ้นไปบนเตียง ก็ถลกกระโปรงขึ้นมา ทำให้ปรากฏหนังท้องที่ขาวเนียน

คุณหมอมองไปที่ท้องของเธอ “เป็นประจำเดือนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”

“ประจำเดือนของฉันจะเลื่อนออกไปเป็นบางครั้ง จำไม่ค่อยได้แล้ว”

ถังซินได้บอกช่วงเวลาประมาณการกับคุณหมอ

คุณหมอผู้หญิงคิดคำนวณอยู่สักครู่ “16 อาทิตย์แล้ว แต่การท้องของคุณไม่ค่อยแสดงอาการแปรปรวนที่ชัดเจนวันปกติธรรมดาคุณกินอะไร?”

“ เมื่อสองเดือนก่อนกินของอ่อนๆ กินปลาไม่ได้เลย ต่อมาก็มีอาการแพ้ท้องเล็กน้อย กินอาหารทะเลบ้างเป็นบางครั้ง” ถังซินมองไปที่ท้อง อดไม่ได้จึงพูดออกมาว่า “หลังจากที่ท้องก็เคยตรวจดูครั้งหนึ่ง เป็นลูกแฝดสอง”

“ แฝดสองหรอ ถือว่าคุณเป็นคนโชคดีมาก” คุณหมอผู้หญิงยิ้มหัวเราะ “ได้ยินมาว่าวิลล่าอเล็กซ์เลียร์ไม่ค่อยมีเด็ก ถ้าหากคุณคลอดแล้ว คงจะครึกครื้นไม่น้อย”

ถังซิน……

คุณหมอผู้หญิงวัดรอบท้องและความหนาของมดลูกให้กับถังซิน และตรวจที่ท้องของเธออีกครั้ง “ไม่บวมน้ำ ดีมากเลย แต่ท้อง16อาทิตย์แล้ว การแปรปรวนของอารมณ์ไม่ชัดเจน น่าจะเกี่ยวกับอาหารที่คุณกิน”

เมื่อตรวจเสร็จ คุณหมอผู้หญิงก็ได้ถอดถุงมือออก “วันนี้มีเวลาว่างมั้ย หมอจะทำอัลตราซาวสี่มิติให้”

ถังซินพยักหน้า “รบกวนคุณแล้ว”

เมื่อออกไปเห็นหลินเฉิงจี๋ เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า “ต้องไปห้องอัลตราซาวด์ ถ่ายอัลตราซาวด์สี่มิติ”

หลินเฉิงจี๋เดินไปส่งเธอ หลังจากที่ถึงหน้าประตู อดไม่ได้จึงพูดออกมา “ตรวจครั้งแรก ฉันกลัวว่าเธอจะกังวล ไม่อย่างนั้นให้ฉันเข้าไปเป็นเพื่อนเธอเถอะ ฉันก็อยากจะดูพวกเขา”

ถังซินเม้มปาก กำลังจะปฏิเสธ

แต่ทันใดนั้นประตูห้องอัลตราซาวด์ก็ได้ผลักเปิดออก คนท้องคนหนึ่งถูกประคองเอวเดินออกมา ท้องใหญ่จนเหมือนกับจะระเบิดออกมาจากเสื้อผ้า

ในใจเธอเริ่มมีความกังวล จึงรีบพยักหน้าให้กับหลินเฉิงจี๋ ได้ “แต่วันนี้ฉันใส่ชุดกระโปรง…”

“รอให้คุณหมอทำอะไรเสร็จหมดแล้ว ฉันค่อยเข้าไป”

หลังจากที่ตรวจทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี

ถังซินหิวจนท้องร้อง จ๊อกจ๊อก มานานแล้ว เมื่อหลินเฉิงจี๋เอาอาหารมาให้ เธอใส่เข้าปากจนแทบจะอดทนรอต่อไปไม่ไหว

หลังจากที่กินอาหารร้อนๆไปไม่กี่คำ ในใจก็รู้สึกสบายขึ้น “พระเจ้า! ฉันหิวจนใกล้จะตายแล้ว”

“กินช้าๆลงหน่อย ไม่ต้องรีบ” หลินเฉิงจี๋เป่าน้ำซุป หลังจากที่เย็นขึ้นมาเล็กน้อย จึงยกวางไว้ตรงหน้าเธอ “ถ้าหากว่าท้องใหญ่ขึ้น เธอท้องแฝดสามจะต้องลำบากมากกว่านี้แน่”

“ถ้าอย่างนั้นสองเดือนก่อนคลอด ฉันจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกในท้อง” ถังซินตักข้าวเข้าปาก พูดออกมาอย่างไม่จริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แฝงไปด้วยความมีเสน่ห์อันน่าหลงใหล

หลินเฉิงจี๋มองรอยยิ้มของเธออย่างเลื่อนลอย นึกถึงตอนที่ทั้งสองคนพบกันครั้งแรกที่โรงเรียน

“ขอโทษ ฉัน ฉันนึกว่า…… “เธอลำบากใจเล็กน้อย และรีบยิ้มขึ้นมา เธอยื่นมือออกมา “ฉันชื่อถังซิน ขอบคุณคุณนะ”

ในตอนนั้นเขาได้หลงในความสวยสดงดงามของเธอไปแล้ว ความอ่อนหวานที่อยู่ในรอยยิ้ม

เขาคิดว่า ไม่มีรอยยิ้มของผู้หญิงคนไหนจะสวยงามไปกว่าเธอ รอยยิ้มของเธอเป็นเหมือนแสงสว่างที่ดึงเขาออกมาจากความมืดมิด

“หลินเฉิงจี๋ นายฟังที่ฉันพูดอยู่มั้ย?”

“หลินเฉิงจี๋”

“ห้ะ อะไรนะ?” เมื่อเธอเรียกครั้งที่สอง หลินเฉิงจี๋ถึงได้สติกลับคืนมา ยิ้มและเอ่ยถามเธอ

ถังซินพูดด้วยความเกรงใจเล็กน้อย “ฉันบอกว่าเลี้ยงลูกต้องใช้เงิน คุณให้ฉันเป็นพนักงานของคุณได้มั้ย และให้เงินเดือนฉันทุกเดือน”

เขายังไม่ทันที่จะพูดอะไรออกมา เธอก็รีบพูดเพิ่มเติมขึ้นอีกว่า “เพียงแค่ให้พอค่านมผงและค่าใช้จ่ายในการคลอดก็ได้แล้ว”

หลินเฉิงจี๋รู้สึกมึนงงขึ้นมาชั่วขณะ “เธอ…ไม่บอกเขาแล้วหรอ?”

“ก็ไม่มีอะไรจะต้องพูด ยังไงก็เลิกกันแล้ว” ถังซินแสร้งทำเป็นยิ้มออกมา “ไม่อย่างนั้นถ้าฉันแบกท้องโย้ไปหาเขา เขาจะคิดว่าฉันตั้งใจ คิดอยากที่จะยึดทรัพย์สมบัติของเขา”