รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 404

บทที่ 404 ไม่ใช่ฉันที่หิว พวกเขาต่างหากที่หิว

หลินเฉิงจี๋ยื่นมือไปจับแก้มเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันก็เคารพในการตัดสินใจของเธอ เธออยู่ในนามสะไภ้รองของวิลล่าอเล็กซ์เลียร์ ยังจะให้ฉันเอาเงินเดือนให้เธออีกหรอ?”

ถังซินๆคิดดูก็เห็นด้วย “ถือว่าการที่ฉันกำลังช่วยนายทำงานอยู่นั้นไม่เปล่าประโยชน์! ถ้าต่อไปพ่อนายให้พวกอัญมณีฉันมา ฉันจะไม่เอาคืนกลับไปแล้ว จะเก็บไว้ไปขาย”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มหัวเราะเล็กน้อย “ได้”

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ถังซินก็เดินไปรอบๆโรงพยาบาล โดยมีหลินเฉิงจี๋คอยเดินเป็นเพื่อน จากนั้นพวกเขาก็ไปห้างสรรพสินค้า ถังซินเลือกซื้อเสื้อผ้าที่ใส่สบายไม่อึดอัด

เมื่อทั้งสองคนเดินซื้อของและกลับไปถึงที่วิลล่า ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นกว่าแล้ว

หลังจากที่เข้าไปในบ้าน หลินเฉิงจี๋ไม่เห็นรองเท้าที่โบแนร์สวมเป็นประจำ จึงเอ่ยถามคนรับใช้ว่า “คุณท่านอยู่ที่ห้องหนังสือหรอ?”

“ตอนบ่ายคุณท่านโทรศัพท์มาบอกว่า วันนี้จะไม่กลับมาแล้ว” คนรับใช้ก้มหน้าและเอ่ยตอบ “ท่านบอกว่าช่วงนี้จะอยู่เป็นเพื่อนคุณชายใหญ่ที่โรงพยาบาล จึงสั่งให้คุณกับสะไภ้รองดูแลวิลล่า”

หลินเฉิงจี๋ขานรับ “ฉันเข้าใจแล้ว”

“คุณกับสะไภ้รองต้องการรับประทานอาหารหรือไม่? เย็นนี้ในครัวทำอาหารสไตล์จีน มีกระดูกหมูผัดซอส”

ก่อนกลับมาถังซินได้กินรองท้องไปแล้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินคนรับใช้พูดเช่นนี้ ก็หิวขึ้นมาอีกครั้ง “พวกเราจะรับประทานอาหาร ให้ในครัวทำอาหารที่คุณท่านและคุณชายใหญ่ชอบและเอาไปส่งที่โรงพยาบาลด้วย”

“ได้ค่ะ”

หลังจากที่คนรับใช้ลงไป หลินเฉิงจี๋จึงมองไปที่ท้องของเธอ “เมื่อสองชั่วโมงก่อนเธอพึ่งกินแฮมเบอร์เกอร์ไปสองอัน น่องไก่สี่อัน ซุปเห็ดอีกหนึ่งถ้วย เธอหิวอีกแล้วหรอ?”

“ฉันไม่ได้เป็นคนหิว แต่พวกเขาต่างหากที่หิว” ถังซินยิ้มอย่างลำบากใจเล็กน้อย และเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาๆ “ตั้งสามปากนะ!”

หลินเฉิงจี๋……

ขณะที่กำลังรออาหารเย็น หลินเฉิงจี๋และถังซินก็ไปนั่งที่ห้องรับแขก

ถังซินปอกองุ่นที่สดใหม่และยัดเข้าไปในปาก และพูดกับหลินเฉิงจี๋ที่อยู่ข้างๆด้วยเสียงเบาๆว่า “จี้เจียจื้อไม่มีแขนขวาแล้ว แต่กลับได้รับความได้เปรียบ”

“นายดูพ่อนายเป็นสิ ไปอยู่โรงพยาบาลทุกคืนไม่ยอมกลับมาบ้าน ถ้าจี้เจียจื้อตื่นขึ้นมา คงจะแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าท่านไม่น้อย คาดว่าคงเอาประโยชน์จากท่านที่นั่นไม่น้อย”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มหัวเราะ “ไม่เป็นไร ฉันก็พูดไปแล้ว พ่อฉันรักฉันมากที่สุด ของที่จี้เจียจื้อมี แต่ฉันไม่มี วันหลังท่านก็จะแอบเอามาให้ฉัน พูดก็พูดเถอะแสร้งทำเป็นน่าสงสาร ใครๆเขาก็ดูออก”

ถังซินทอดถอนหายใจ “ตอนนี้ฉันเป็นห่วงชิงเฟิง”

“คงจะไม่เพียงแต่คนของจี้เจียจื้อ โบแนร์เห็นลูกบาดเจ็บถึงขนาดนี้ ก็คงจะให้คนตามล่าให้ถึงที่สุดเช่นกัน”

“น้องของเธอเก่งขนาดไหน เธอไม่รู้หรอ?” หลินเฉิงจี๋ปลอบให้เธอคลายกังวล “ฉันก็สามารถให้จงเซิงไปตามหาเขาต่อ”

“ใช่แล้ว” ถังซินพยักหน้า คล้ายกับกำลังปลอบตัวเอง “เขาคงจะวางแผนไว้อย่างดีแล้วทั้งหมด ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่วันก็จะขึ้นเครื่องบินกลับประเทศไปอย่างราบรื่นแล้ว”

เธอหยิบส้มออกมาจากในจานหนึ่งลูกและส่งให้กับหลินเฉิงจี๋ “ฉันเล็บสั้น นายช่วยฉันปอกหน่อยนะ”

“…เธอกินองุ่นไปแล้วหนึ่งจาน” หลินเฉิงจี๋จำเป็นต้องเตือนสติเธอ “ยังจะกินส้มอีกหรอ? แล้วอาหารเย็นเธอจะกินได้อีกหรอ?”

“ กินได้สิ ในท้องฉันยังมีที่ว่าง”

……

หลังจากที่รู้ว่าท้องแฝดสาม ถังซินจึงระมัดระวังมากขึ้น ในขณะเดียวกันก็ต้องกันคนใช้ไว้ กลัวว่าพวกเขาจะรู้เรื่องที่เธอท้อง

ไม่กี่วันมานี้โบแนร์ได้ดูแลจี้เจียจื้ออยู่ที่โรงพยาบาล คนรับใช้ที่วิลล่าก็ลาพักร้อน เธอจึงฉวยโอกาสนี้ไปอาบแดดที่สวนดอกไม้กับหลินเฉิงจี๋ เพื่อเดินออกกำลังกายเล็กน้อย

ขณะที่ไปสวนดอกไม้ ถังซินได้สังเกตเห็นแปลงหนึ่งที่กิ่งไม้และใบไม้เจริญงอกงามออกมา แต่กลับไม่มีดอก

เธอจึงเอ่ยถามหลินเฉิงจี๋ด้วยความแปลกประหลาดใจ “ตรงนี้ปลูกอะไร ทำไมถึงยังไม่ออกดอก?”

หลินเฉิงจี๋มองเธออย่างลึกซึ้ง “เธอเป็นคนปลูก จำไม่ได้แล้วหรือ?”

“ ฉันกับฌ็องพึ่งไปอาบแดดที่สวนดอกไม้มา” ถังซินยิ้มเล็กน้อย “ขณะกำลังกลับ ฌ็องเห็นรถคุณกลับมาแล้ว จึงบอกว่าจะมารอรับคุณ”

สายตาเธอมองไปที่ข้างหลัง ก็เห็นจี้เจียจื้อที่สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนกับกางเกงสูท แขนเสื้อด้านขวาของเขานั้นว่างเปล่า แต่เขายังคงมีสีหน้าที่ยิ้มเล็กน้อย ท่าทางดัดจริตสมกับเป็นคุณชายที่มีฐานะสูงส่ง

ถังซินแอบพูดในใจ เป็นไปอย่างที่คิดไว้แหละ ช่วงเวลาที่ผ่านมาโบแนร์ไม่เพียงดูแลจี้เจียจื้อที่โรงพยาบาล แถมยังแอบเอาของให้เขาไปไม่น้อย

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้วแน่น และไปข้างหน้าเพื่อทักทายพวกเขา

“พ่อ พี่ใหญ่”

โบแนร์พยักหน้า “กลับเข้าไปด้วยกันเถอะ”

ทั้งสี่คนนั่งรถกอล์ฟคันเดียวกัน ซึ่งมีหลินเฉิงจี๋เป็นคนขับรถ ถังซินและคนอื่นๆนั่งอยู่ข้างหลัง

เธอนั่งอยู่คนเดียวอีกฝั่งหนึ่ง บังเอิญคนที่นั่งตรงข้ามคือจี้เจียจื้อ

จี้เจียจื้อนั่งพิงเบาะข้างใน เมื่อมองมาที่ถังซิน สายตาจึงมีความอึมครึม

“คุณชายใหญ่” ถังซินสบสายตาเขาอย่างสง่าผ่าเผย และพูดเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เรื่องในงานปาร์ตี้ฌ็องได้บอกกับฉันแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันอยากจะไปเยี่ยมคุณ แต่ก็กลัวว่าจะรบกวนคุณ ฉันกับฌ็องเลยไม่ได้ไป คุณสบายดีมั้ย?”

“ฉันสบายดีแน่นอน” จี้เจียจื้อจ้องมองเธอและแสยะยิ้ม “เพียงเสียแขนไปข้างเดียวเท่านั้น ไม่มีผลกระทบอะไรกับฉันหรอก ยังไงคนใช้ในวิลล่าก็มีเยอะแยะ งานอะไรก็ไม่ต้องให้ฉันทำเอง”

“ในเมื่อพูดเช่นนี้ แล้วบริษัทที่คุณชายใหญ่มีอยู่หล่ะ ถึงอย่างไรก็ต้องไปบริษัท” หยุดไปสักครู่ ถังซินก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอีกครั้ง “ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งขายแขนเทียมโดยเฉพาะ ได้ยินมาว่าเรียนเทคนิคลับสุดยอดมาจากประเทศD ทำแขนเทียมเหมือนกับของจริงได้อย่างไม่มีอะไรแตกต่างกันแม้แต่นิดเดียว ถ้าคุณชายใหญ่ต้องการ ฉันสามารถโทรไปหาเขาให้ได้”

ทันใดนั้นสีหน้าของจี้เจียจื้อก็เคร่งขรึมขึ้นอย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้านัก กล้าที่จะเยาะเย้ยเขาท่ามกลางสายตาทุกคน

“ขอบคุณคุณถัง ทำให้ผมได้มาโดยไม่ได้คาดหวังมาก่อน!” จี้เจียจื้อกัดฟันยิ้ม แววตาคล้ายกับจะกลืนกิน “วันหน้าผมจะต้องตอบแทนคุณถังอย่างแน่นอน”