รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 406

บทที่ 406 ที่ฉันอยากจะกลับไปไม่ใช่เพราะเขา

หลังจากที่ทนายความได้ทำการตรวจสอบเอกสารแล้ว จึงเก็บเอกสารไว้หนึ่งชุด อีกหนึ่งชุดให้กับพวกเขาไป

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว โบแนร์ได้รับเอากล่องเครื่องประดับเคลือบสีน้ำเงินจากในมือของพ่อบ้านมา

“winona” โบแนร์เอ่ยเรียกถังซิน และเอากล่องเครื่องประดับยื่นให้เธอ “เธอมาอยู่ที่วิลล่าก็นานแล้ว ฉันยังไม่ได้ให้อะไรเธอเลย เอาเครื่องเพชรไปชุดหนึ่งเถอะ!”

เมื่อถังซินเห็นกล่องเครื่องประดับเคลือบสีน้ำเงินก็รู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับก่อนหน้านี้เคยเห็นในหนังสือภาพขายประมูลเล่มใดเล่มหนึ่ง เป็นของล้ำค่าที่มีราคาแพง

กล่องที่มีราคาแพง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเครื่องเพชรที่บรรจุไว้ด้านใน

แต่โบแนร์ยื่นให้เธอต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ ถ้าเธอปฏิเสธก็จะเป็นการไม่ไว้หน้าเขา จึงทำได้เพียงแค่รับเอามา

“ขอบคุณคุณลุงค่ะ”

โบแน์ยิ้มเบาๆ “ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้!”

หลินเฉิงจี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอกำลังจ้องมองดูกล่องเครื่องประดับนั้นด้วยในตาที่อึมครึม แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมา

ไม่นานทนายทั้งสองท่านก็เดินหนีบกระเป๋าเอกสารออกไป

จี้เจียจื้อดูเหมือนมีความมั่นใจว่าสุดท้ายตนเองจะชนะข้อตกลงในการเดิมพันนี้ ใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มของหมาจิ้งจอกตลอดเวลา ในขณะที่กำลังกินข้าวด้วยกัน ยังบอกกับหลินเฉิงจี๋ว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือก็สามารถบอกเขาได้

ถังซินทนมองท่าทางที่เสแสร้งจอมปลอมของเขาไม่ได้ ในใจรู้สึกไม่สบายใจ จึงกินข้าวอย่างไม่มีความสุข

และกินอาหารเย็นไปอย่างยากลำบาก ถังซินขึ้นไปข้างบนพร้อมกับหลินเฉิงจี๋

หลังจากที่ปิดประตูแล้ว ถังซินจึงรีบเอ่ยถามเขา “พ่อนายให้บริษัทไหนกับนาย? ท่านรักนายขนาดนี้ คงจะไม่เอาบริษัทที่ทวีปFให้หรอกนะ?”

…ไม่ใช่

“ถ้าอย่างนั้นที่ไหน?” ถังซินซักไซ้ไล่เลียง เมื่อเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดีก็รู้สึกกังวลในใจ “ตะวันออกกลาง? ถ้าเป็นตะวันออกกลางก็ยังพอได้ นักลงทุนที่นั่นต่างมีเงินเยอะ”

หลินเฉิงจี๋เอาเอกสารยื่นให้เธอ ฉีกยิ้มอย่างฝืนใจเล็กน้อย “บริษัทหนึ่งอยู่ที่เมืองหลวงประเทศZ อีกบริษัทหนึ่งอยู่เนินเขาใหญ่ประเทศR”

ความจริงแล้วหลังจากที่เห็น เขาก็รู้สึกเสียใจภายหลัง แทบอยากที่จะแลกกับจี้เจียจื้อ

เพราะประเทศZ เป็นบ้านเกิดของเธอ

ถังซินรับเอกสารมาและรีบกวาดตาดูอย่างเร็ว “เอเชีย เป็นทวีปที่เศรษฐกิจพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว การส่งออกทางการค้านั้นมีขนาดใหญ่ อเล็กซ์เลียร์ไม่เคยมาทำการค้าที่ทวีปเอเชียและไม่ได้ทำเงินในส่วนนั้น”

“พ่อนายต่างให้บริษัทที่อยู่ในเมืองใหญ่และมีเศรษฐกิจที่เจริญเติบโต เพียงแค่วางแผนงานของบริษัทให้ดี ดึงนักลงทุน บริษัทก็จะใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว “

“หลินเฉิงจี๋ พ่อนายได้ปูทางให้นายแล้วนะ! เพียงแค่นายบุกเบิกเส้นทางตลาดการค้าของทวีปเอเชียขึ้นมา หลังจากผ่านไปสามปีก็ถือว่าชนะจี้เจียจื้อแล้ว และได้ครอบครองอเล็กซ์เลียร์ นายจะหารายได้ได้อย่างไม่สามารถมีใครมาเปรียบเทียบได้!”

ตรงกันข้ามกับถังซินที่กำลังตื่นเต้นดีใจ สีหน้าของหลินเฉิงจี๋กลับไม่ใส่ใจในเรื่องนี้ แววตาของเขามีความหดหู่หม่นมัว

เธอเดาออกว่าโบแนร์จะต้องวางแผนอะไรไว้อย่างแน่นอน เพียงแต่……

“ฉันจะจัดทำแผนกลยุทธ์ คัดเลือกกลุ่มคนที่เก่งที่สุดไป” หลินเฉิงจี๋มองไปที่เธอ “ยินยิน เธอช่วยฉันวิ่งเต้นเรื่องงานมานานแล้ว ฉันหวังจะให้เธออยู่ที่วิลล่าเลี้ยงลูกในท้อง”

แต่ถังซินกลับส่ายหน้าและปฏิเสธ “วิลล่าไม่ใช่ของพวกเราสองคน จี้เจียจื้ออาจมาบ้างเป็นครั้งคราว เขาเริ่มกลับมาคิดที่จะทำอะไรบางอย่างอีกครั้ง ถ้าอยู่ด้วยกันนาน เขาจะต้องเกิดความระแคะระคายอย่างแน่นอน”

หลินเฉิงจี๋เข้าไปใกล้เธออีกหนึ่งก้าว และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบ “ฉันได้ซื้อบ้านไว้ที่อื่นหลายแห่ง เธอไปดูกับฉันก็ได้ อยากอยู่ที่ไหนก็ได้หมด…”

“หลินเฉิงจี๋ ฉันอยากช่วยนาย” ถังซินพูดขัดเขาขึ้นมา “สามปีจะว่านานก็ไม่นาน ถ้าจี้เจียจื้อคิดอยากที่จะแทรกคนเข้ามาสอดแนมในบริษัทนายนั้นทำได้ง่ายมาก บริษัทหลายแห่งที่อยู่ในพื้นที่ทวีปเอเชีย นายจะต้องมีคนที่ไว้วางใจได้ช่วยนาย”

“คนที่ฉันไว้วางใจได้นั้นมีเยอะ จงเซิงก็สามารถไปได้” หลินเฉิงจี๋เอาหน้าผากก้มไปวางที่บนมือเธอ “ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอท้อง แล้วยังต้องวิ่งวุ่นทำงานไปทั่วทุกที่ ฉัน……”

แอร์โฮสเตสรีบกล่าวขอโทษ “ขอโทษค่ะ เป็นความผิดพลาดของพวกเรา คุณจำเป็นต้องดำเนินการขอวีซ่าใหม่ ไม่เช่นนั้นถ้าคุณขึ้นเครื่องแล้ว คุณต้องค้างอยู่ที่สนามบินที่ต้องไปเปลี่ยนเครื่อง”

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้วแน่น

หากเขาให้คนของเขาจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด การทำพาตปอร์ตใหม่อย่างน้อยจะต้องใช้เวลาสองวัน

“ฉันเข้าใจแล้ว” หลินเฉิงจี๋ไล่แอร์โฮสเตสคนนั้นออกไป หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พลางพูดกับถังซินขึ้นว่า “ฉันจะให้จงเซิงเตรียมเครื่องบินส่วนตัว พวกเราจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปประเทศZ”

“ค่อนข้างยุ่งยากมากเลย ยังต้องติดต่อกับหอบังคับการบินอีก และจงเซิงก็งานยุ่ง” ถังซินดึงแขนเขาไว้ “ทำวีซ่าเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ให้ฉันกลับไปก่อน ถ้าคุณทำเสร็จแล้วก็ค่อยตามไป”

“ไม่ได้ ฉันไม่วางใจให้เธอไปคนเดียว”

ถังซินยิ้มหัวเราะ “ฉันเป็นนักแปลนะ นายยังกลัวว่าฉันจะหายไปตอนต่อเครื่องหรอ? เอาแบบนี้แหละ ฉันจะกลับไปก่อน ถ้านายได้วีซ่าแล้วค่อยตามฉันมา”

หลินเฉิงจี๋ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนใจเธอได้ ทำได้เพียงแค่เห็นด้วยอย่างฝืนใจ

ในขณะที่ส่งถังซินขึ้นเครื่อง เขากำชับเธอแล้วกำชับอีก หากทำของขายก็ให้ปล่อยมันไป ดูแลตนเองให้ดีๆ หลังจากที่ถึงสนามบินที่เปลี่ยนเครื่องแล้ว ต้องโทรศัพท์มาหาเขา

เขาได้กำชับจนถังซินทำหน้าไม่ถูก ผ่านไปสักครู่ ถังซินจึงชักมือที่อยู่ในมือเขาออกมา

ถังซินได้ซื้อตั๋วเครื่องบินระดับเฟิร์สคลาส ทำให้มีพื้นที่นั่งกว้างและเงียบสงบ พนักงานบนเครื่องบินได้ให้บริการเป็นอย่างดี เธอหลับไปได้สักหนึ่งตื่น เมื่อตื่นขึ้นมาก็ใกล้จะถึงสนามบินที่ต้องเปลี่ยนเครื่องแล้ว

หลังจากที่มาถึงสนามบินที่ต้องเปลี่ยนเครื่อง เธอได้ต่อสายโทรศัพท์ไปหาหลินเฉิงจี๋เพื่อรายงานว่าเธอปลอดภัยดี หลังจากที่ต้องรอประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษๆก็ได้ขึ้นเครื่องบินอีกครั้งเพื่อโดยสารกลับไปยังประเทศz

สิบโมงเช้าของวันที่สอง เครื่องบินโดยสารก็ได้ลงจอดที่สนามบินหนานเฉิง

การกลับมาหนานเฉิงหลังจากที่หายไปหลายเดือน ทำให้ถังซินมีความรู้สึกอบอุ่นที่ได้กลับบ้านเกิด