รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 412

บทที่ 412 ผมคือสามีในอนาคตของคุณ

ขณะที่รอหนุ่มส่งอาหารมาส่งวัตถุดิบอยู่นั้น ถังซินก็ได้ปิ้งขนมปังสไตล์ฝรั่งเศสคู่กับบิสกิตรูปสัตว์ไว้เสร็จเรียบร้อย

เธอได้ยกไปให้จู่ซือซือทานที่ห้องรับเเขก ในขณะเดียวกันก็ได้เปิดประตูไปตรวจเช็ควัตถุดิบในการทำอาหาร ถังซินได้ซื้อของมาเป็นจำนวนมาก เต็มล้นไปทั้งสามถุง หลังจากที่เช็คเสร็จสรรพกำลังจะถือเข้าไปยังห้องครัว กลับมีมือข้างหนึ่งสอดเข้ามา ปะทะเข้ากับหลังมือของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ผมยกไปเอง"

ในระหว่างที่ถังซินกำลังงุนงงอยู่นั้น มู่เฉินหย่วนก็ได้หยิบถุงช็อปปิ้งสามถุงขึ้นอย่างสบายใจ พร้อมเดินกลับเข้าไปยังห้องครัว

เธอมองไปยังหลังมือ คล้ายกับยังหลงเหลือรอยที่ฝ่ายชายได้ทำเอาไว้ ขณะที่กำลังพยุงตัวเองขึ้นนั้น ร่างกายที่โซเซอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เหมือนเขาชนเธอเเล้วก็มองไม่เห็นอย่างนั้นเเหละ

หึหึ!

มู่เฉินหย่วนหยิบวัตถุดิบที่อยู่ในถุงออกมาเเบ่งเเยกไว้ เขาได้เห็นกับถังซินที่เดินเข้ามา "จะทำอะไรน่ะ ฉันช่วยคุณล้างผักเเล้วก็หั่นไว้เรียบร้อยเเล้วนะ"

"ซือซืออยากกินโจ๊กปลาเเผ่น คุณหยิบปลาออกมาเเล้วก็จับฆ่าซะ จากนั้นก็ล้างเนื้อเเดง คึ่นฉ่าย กับผักปวยเล้งด้วย" ถังซินสั่งกำชับ พร้อมหันกลับไปมองเขาครู่หนึ่ง "ถ้าคุณไม่กล้าฆ่าปลาก็เรียกฉันได้นะ"

มู่เฉินหย่วนได้ยินคำพูดที่เธอเหน็ดเเนม ก็มั่นใจได้ว่าเธอไม่พอใจเขา

เขาขมวดคิ้ว พร้อมเดินเข้าไปหาถังซิน มือข้างหนึ่งได้ดันอยู่ที่เคาว์เตอร์ครัว จากมุมนี้ ทำให้เขาได้เห็นยอดหัวของถังซิน เเละได้รับรู้ถึงกลิ่นของกระดิ่งลมอ่อนๆ

"คุณถังครับ ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรอ?" มู่เฉินหย่วนเอ่ยออกไปด้วยเสียงต่ำ "ตอนที่คุณล้มลงไป ผมก็ได้ช่วยประคองคุณขึ้นมาเเล้ว เเล้วทำไมเวลาคุณพูดถึงได้เหน็บเเนมผมทุกคำเลย"

พอถังซินได้ยินดังนั้นก็โกรธขึ้นมา พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คำไหนที่ฉันเหน็บเเนมหรอ? ก็คุณไม่ชอบให้ใครมาดูเเลหนิ ฉันก็กลัวว่าคุณจะทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้"

"คุณพูดดีๆ กับผมได้มั้ย?"

"ฉันก็พูดอยู่นี่ไง!" ถังซินตอบไปอย่างไม่เกรงใจ "ฉันไม่ได้พูดดีๆ กับคุณอยู่หรอ? อีกอย่าง เวลาคุณชนใครเข้ารบกวนพูดคำว่าขอโทษหน่อยก็ดีนะ"

มู่เฉินหย่วนไม่อาจเก็บซ่อนสีหน้าไว้อีกต่อไปได้ "ผมเพิ่งจะประคองคุณ คุณก็ยังไม่เห็นขอโทษผมเลย" ถังซินกล่าวปากไวออกไป " ก็คุณขวางฉันอยู่ตรงนั้น เลยทำให้ฉันล้มลงไป ก็สมควรเเล้วที่คุณจะมาพยุงฉันหนิ! เเล้วฉันก็ไม่ได้ใช้ให้คุณมาถือของด้วย คุณไม่ระวังมาชนฉัน เเถมยังไม่เอ่ยปากขอโทษ คุณว่าคุณผิดรึยังล่ะ?"

"......"

ไม่ได้เจอกันเเค่ไม่กี่เดือน ผู้หญิงคนนี้ปากกล้าขึ้นเยอะ ถ้าไม่ได้ไปเเข่งโต้วาทีนี่เสียดายเเย่!

สายตาของมู่เฉินหย่วนได้กลิ้งกลอกไปด้วยอารมณ์ยิ้ม เเต่เพียงครู่เดียวก็หมดไป

เขาถอยกลับไปหนึ่งก้าว พร้อมกล่าวอย่างจนปัญญา "ได้ คุณพูดอะไรก็ถูกไปหมด พูดกับผมไม่ต้องให้ความเคารพกันก็ได้งั้นสิ?"

"ฉันก็เคารพคุณอยู่นะ จึงเพิ่มช่องว่างระยะห่างของเราสองคน" ถังซินกำลังยุ่งกับสิ่งที่ทำอยู่ในมือ พร้อมตอบกลับเขา "การใช้คำสุภาพ มันทำให้ฉันได้จำระยะต่างระหว่างเราสองคน"

คิ้วทั้งสองของมู่เฉินหย่วนได้เลิกขึ้น ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าทำไมถึงห้ามทะเลาะกับผู้หญิง

เพราะทะเลาะให้ตายยังไงก็ไม่ชนะ

คุณพูดประโยคหนึ่ง เธอก็จะสามารถตอกกลับมาได้เป็นสิบประโยค

"ไอหยา ถอยไปซิ" ถังซินผลักเขาออกอย่างไม่เกรงใจ "ถ้าไม่ช่วยก็ออกไป อย่ายืนเกะกะคนอื่นเค้า! ฉันจะทำกับข้าวเเล้วยังต้องรีบ......"

มองเห็นปากที่พูดอย่างไม่หยุดหย่อนของเธอ มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกหนวกหู เขาจึงหยิกคางของเธอพร้อมจูบเข้าไปอย่างหนักหน่วง

หลังจากที่เธอไม่พูดไม่จาเเล้ว ก็สบายหูขึ้นเยอะ

จู่ซือซือมารับน้ำ พลันได้เห็นกับสถานการณ์นี้ภายในครัว จึงทำให้ตะลึงจนตาค้าง เกือบจะจับเเก้วน้ำไว้ไม่อยู่ "ขะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น พวกคุณทำกันต่อเถอะ!"

เธอเห็นว่าเเก้วน้ำยังว่างเปล่าอยู่ จึงบิดสะโพกกลับมาหยิบน้ำโซดา ในขณะเดียวกันก็เเอบหยุดดูสถานการณ์อยู่ทางด้านนี้

ถังซินเก้ๆกังๆ เป็นอย่างมาก เธอโมโหพร้อมหยิกไปที่สะโพกของฝ่ายชาย ให้เขาออกห่างจากเธอ

ถังซินถอยหลังไปเล็กน้อยเพื่อป้องกัน พร้อมเงยหน้าจ้องไปยังฝ่ายชาย เเก้มอันบอบบางเริ่มเเดงขึ้นมาเล็กน้อย "คะ คุณเป็นผู้ชายทำไมถึงไม่มีศักดิ์ศรีเลย ฉันจะไปฟ้องร้อง!"

"งั้นผมจะรอดูเเล้วกันว่าทนายคนไหนจะกล้ารับคำร้องของคุณ" มู่เฉินหย่วนถกเเขกเสื้อขึ้นอย่างเฉื่อยชา เผยให้เห็นท่อนเเขนที่ล่ำสัน "เว้นเเต่ว่าเขาไม่อยากอยู่ในเเวดวงของทนายเเล้ว"

ถังซินหันกลับไปอย่างโมโห "ตาบ้า!"

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอกำลังจัดการเนื้อต่างๆ ที่ซื้อมา จึงหยิบมีดหั่นผักมาส่งให้เเก่เธอ "ต่อไปเรียกผมก็ไม่ต้องพูดคำสุภาพเเล้วนะ คุณพูดออกมากี่คำ ผมก็จะจูบตามจำนวนคำที่คุณพูด"

"ทำไม —”

"รู้จักสิ"

จู่ซือซือกล่าวอย่างไม่สบายใจ "เเต่ว่าฉันไม่รู้จักคุณนะ ฉันไม่รู้เลยว่าคุณรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง"

"ไม่เป็นไร พวกเรารู้จักกันตอนนี้ก็ยังไม่สาย" ภายในน้ำเสียงของชายหนุ่มเเฝงไปด้วยความอบอุ่นเเละความรักความผูกพันอย่างเปี่ยมล้น "ผมเป็นคุณผู้ชายในอนาคตของคุณ ที่จะอยู่เคียงข้างคุณไปจนเเก่เฒ่า"

"......"

"ถึงเวลาเเล้ว ฉันต้องปิดโทรศัพท์ คุณจำเอาไว้ว่าทานอาหารให้อร่อย เเล้วรอผมกลับไป"

เมื่อรอให้สติของจู่ซือซือกลับคืนมา สายก็ถูกตัดไปเสียเเล้ว

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ จู่ซือซือก็มีการตอบสนองกลับมา เธอถลึงตาไปยังโทรศัพท์อย่างคาดไม่ถึง "ผู้ชายในอนาคต......นั่นไม่ใช่สามีหรอกหรอ!"

คนๆ นี้เเปลกเสียจริง ทำไมถึงจะมาเป็นสามีฉันล่ะ?"

เเต่ว่าเพิ่งจะได้ยินชายหนุ่มกล่าวเช่นนั้น เธอไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลยเเม้เเต่น้อย เเถมยังเเอบหวังอยู่ด้วยซ้ำ

จู่ซือซืออยากจะถือโทรศัพท์เดินไปถามถังซิน ขณะที่กำลังเข้าไปยังห้องครัว เธอกลับเห็นทั้งสองคนกำลังมีปากเสียงกัน "คุณจะเหลือครีบปลาไว้ทำไมกัน คุณจะกินรึไง?"

"ก็ผมเพิ่งฆ่าปลาครั้งเเรก จะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าต้องขูดออกด้วย"

"ฉันทำเป็น ทำไมถึงไม่ถามล่ะ?"

"ก็ผมกำลังจะถามคุณ คุณก็ให้ผมไปหาในไป๋ตู้(ไซต์) ในไป๋ตู้ไม่ได้บอกหนิว่าฆ่าปลาต้องขูดออกด้วย"

"......"

จู่ซือซือตัดสินใจไม่เข้าไปรบกวน กลัวตัวเองจะโดนลูกหลงจากทั้งสองคน

ด้านหนึ่งก็เดินกลับไปยังห้องรับเเขก อีกด้านหนึ่งก็คิดถึงสายโทรศัพท์ที่เพิ่งคุยสายนั้น

เขาเป็นใครกันเเน่นะ?