รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 423

บทที่ 423 คุณยังจะปกปิดตัวเองอีกหรอ

"คุณถัง" ส้าวซิวหรงที่อยู่ในเสื้อสีขาวกางเกงดำ ทั้งร่างดูดีเป็นอย่างมาก มองไม่ออกเลยว่าเขาจะอายุสามสิบหกปีเเล้ว เขายิ้มมาทางถังซินพร้อมผงกหัวเล็กน้อย "ไม่ได้เจอกันนานเลย"

ถังซินชำเลืองมองไปข้างกายเขาคล้ายกับมีลูกค้ามาด้วย จึงกล่าวอย่างว่องไว "คุณกำลังยุ่งอยู่ งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ"

"ไม่ใช่ลูกค้า เเค่เพื่อนน่ะ" ส้าวซิวหรงกล่าวอธิบาย พร้อมเอ่ยถาม "ได้ข่าวว่าคุณถังเข้าไปทำงานในบริษัทเหอซ่งเเล้วหรอ?"

"บริษัทเหอซ่งเป็นเเค่บริษัทเล็กๆ เอง ไม่นึกเลยว่าคุณจะรู้จักด้วย"

ส้าวซิวหรงยิ้มอย่างอบอุ่น "บริษัทเหอซ่งเล็ก เเต่ชื่อเสียงของคุณถังนี่กว้างไกลนะ ถ้าคุณไม่ยุ่ง ไปนั่งคุยกับผมสักหน่อยสิ คุณเข้าไปทำงานในบริษัทเหอซ่งเเล้ว ต่อไปก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงทุนให้บริษัทเหอซ่ง เเค่ฟังดูเพียงเล็กน้อยก็พอ

ถังซินเลื่อนลอยไปชั่วขณะ พร้อมกล่าว "ประธานส้าว ฉันลาออกจากบริษัทมู่ซื่อนานเเล้วค่ะ"

"ผมรู้เเล้ว" ส้าวซิวหรงกล่าว "ผมเชิญคุณเพราะว่าคุณเป็นรองประธานของบริษัทเหอซ่ง ผมเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง เวลาพบเจอธุรกิจที่สามารถทำเงินได้ จะไม่ให้ผมทำก็ไม่ได้ อีกทั้งยังอยากคบเพื่อนเยอะๆ อีกด้วย"

ที่เขาพูดออกมาก็สมเหตุสมผล ทำให้ถังซินจับพิรุธเขาไม่ได้เเม้เเต่น้อย

นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้บริษัทส้าวซือได้ลงทุนหนังเรื่องหนึ่งไปเป็นจำนวนมหาศาล ถังซินครุ่นคิดอย่างเงียบๆ ว่าอาจจะทำธุรกิจร่วมกันกับบริษัทส้าวซือได้ หลังจากที่พิจารณาเเล้ว จึงยิ้มพร้อมกล่าวกับส้าวซิวหรง "หวังว่าประธานส้าวไม่รู้สึกว่าฉันงุ่มง่ามก็โอเคเเล้ว"

"ที่ไหนกัน คุณถังดูถูกตัวเองเกินไปเเล้ว ผมยังหวังเลยว่าคุณไม่รู้สึกว่าผมล่วงเกินก็ดีเเค่ไหนเเล้ว"

ทั้งสองคุยกันไปคุยกันมา ก็ได้ไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

หลังจากที่ได้ย่ำเข้าไปในห้องอาหารที่หรูหราโอ่อ่า ถังซินพบว่าด้านในยังมีผู้ชายนั่งอยู่อีกสองสามคน

เเรกเริ่มเดิมทีผู้ชายเหล่านั้นกำลังคุยกันอยู่ เเต่เหมือนเห็นว่าเธอเดินเข้ามากับส้าวซิวหรง สายตาของทุกคนก็จับจ้องมายังเธอ

หลังจากที่ส้าวซิวหรงกล่าวทักทายทุกคนเป็นรายบุคคลเเล้วนั้น จึงเเนะนำถังซินที่อยู่ด้านข้าง "เธอคนนี้ชื่อถังซิน เเต่ก่อนเคยทำงานใกล้ชิดกับประธานมู่ เเต่ตอนนี้เป็นรองประธานของบริษัทเหอซ่ง"

ต่อมา ส้าวซิวหรงก็ได้เเนะนำคนอื่นๆ ให้เเก่ถังซิน

ถังซินยิ้มเล็กน้อยต่อหน้าผู้คน พร้อมจับมือพวกเขาทีละคน เเละกล่าวคำเเสดงความเคารพต่อพวกเขาเล็กน้อย

เธอสังเกตุเห็นว่า ผู้ชายไม่กี่คนยิ้มเเละจับมือกับเธอ เเต่สายตาของพวกเขากลับมองเหนือขึ้นไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยเเม้เเต่น้อย พูดได้ว่า หากส้าวซิวหรงไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกเขาก็คงจะไม่เหลียวเเลเธอ

ถังซินยังคงยิ้ม เเละไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น

บนห้างสรรพสินค้านี้ยุ่งวุ่นวาย เเถมยังเเบ่งออกเป็นส่วนๆ ล้วนเป็นการพูดคุยกันอย่างสนุกสนานของนักธุรกิจชั้นสูง อย่างเเรกคือเธอไม่มีบริษัทเป็นของตัวเอง สองคือไม่ได้มีชื่อเสียงในสังคมมากมายขนาดนั้น ก็สมควรเเล้วที่คนพวกนี้จะไม่สนใจเธอ

หลังจากทักทายเเละกล่าวคำสุภาพกันเสร็จสรรพ ถังซินก็อยากที่จะย้ายไปนั่งอีกด้านหนึ่ง เธอจงใจเข้าไปนั่งใกล้ส้าวซิวหรง "คุณถังนั่งตรงนี้นะครับ เวลาพวกเราพูดคุยกันจะได้ยินชัดเจนกันหน่อย"

"......"

ภายใต้ความยืนหยัดของส้าวซิวหรงครั้งเเล้วครั้งเล่า ถังซินจึงต้องจำใจนั่งไป

ภายในห้องอาหารส่วนตัวนั้นมีผู้ชายอยู่ประมาณสิบคน เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว เเถมยังนั่งอยู่ตรงกลางอีกด้วย คล้ายกับถูกนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลนั่งรายล้อมอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งลักษณะที่น่าเกรงขามของนักธุรกิจใหญ่เหล่านั้น ทำให้คนๆ หนึ่งมีเเรงกดขี่เป็นอย่างมาก

ฝึกฝนอยู่ที่บริษัทมู่ซื่อนานขนาดนั้น เเถมยังเคยเดินเตร่ออกไปข้างนอกกับมู่เฉินหย่วนอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ถังซินไม่ตระหนกเวลาจัดการเรื่องต่างๆ

เธอยิ้มเล็กน้อย "ขอบคุณประธานส้าวนะคะที่ให้โอกาสนี้กับฉัน ทำให้ฉันได้เปิดประสบการณ์เพิ่มมากขึ้น"

ภายในดวงตาของส้าวซินหรงมองด้วยความเเปลกใจ เขานับถือนิสัยที่นับวันยิ่งถูกขัดเกลาให้ดีขึ้นของผู้หญิงคนนี้อย่างเงียบๆ ครั้งเเรกที่คุยธุรกิจกับเขาเธอยังลนลานอยู่เลย เเต่ตอนนี้กลับสงบสุขุม

ถ้าหากอายุอ่อนลงสักหน่อย ไม่เเน่ว่าเขาอาจจะคว้าผู้หญิงคนนี้ก็เป็นได้

ถังซินเทน้ำผลไม้ให้ตัวเองเเก้วหนึ่ง พร้อมดื่มอย่างไม่รีบร้อน เธอนั่งฟังมู่เฉินหย่วนคุยกับชายเหล่านั้นอย่างไม่ใส่ใจ ตั้งเเต่เรื่องไร้สาระ เรื่อซุปซิบนินทา จนถึงเรื่องของเงินหุ้น

ชายเหล่านั้นพูดคุยกันโดยไม่สนใจถังซิน เเถมยังไม่เห็นถังซินอยู่ในสายตาอีกด้วย พวกเขาพูดเรื่องต่างๆ โดยไม่พะว้าพะวังเลยเเม้เเต่น้อย

ส้าวซิวหรงที่กำลังคุยกับคนอื่นอยู่ก็หันหน้ามา พร้อมกล่าว "อาการเเพ้นี่เป็นปัญหานะ บางครั้งอาจจะทำให้ตายได้ เอาเหล้าเเดงให้คุณถังเถอะ"

"ผมไม่เคยได้ยินว่ามีคนเเพ้เหล้าด้วย" คุณกู้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เเละยังคงยื่นเหล้าขาวเเก้วนั้นอยู่ "คุณถัง เหล้าขาวเป็นเหล้าที่ดื่มดีที่สุดของประเทศพวกเราเเล้ว คุณดื่มน้ำผลไม้เยอะขนาดนั้นน่าเบื่อจะตาย"

"ขอโทษนะคะ คือฉัน......"

คุณกู้ตัดบทพูดของถังซิน พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "คุณถังจะไม่นับผมเป็นเพื่อนหรอครับ?"

"คุณกู้ เเรงเกินไปเเล้ว" ส้าวซิวหรงมองไปยังนาฬิกาข้อมือครู่หนึ่ง พร้อมขยับริมฝีปากอันบอบบาง "คุณถังดื่มไม่ได้จริงๆ งั้นเดี๋ยวผมดื่มเเทนเธอเอง"

เขาพูด เเละคิดจะไปหยิบเเก้วที่อยู่ในมือของคุณกู้

คุณกู้กลับย้ายเเขนไปด้านหลัง พร้อมพูดหยอกล้อกับส้าวซิวหรง "ประธานส้าวครับ คุณเป็นห่วงคุณถังขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าคิดอะไรกับเธอหรอกนะ?"

ส้าวซิวหรงส่ายหัวยิ้มพร้อมกล่าว "จะคิดได้ยังไงกัน ผมก็เเค่ให้ความเคารพเธอเเค่นั้น"

เขาคิดกับถังซินเพียงเล็กน้อย เเต่ว่าเธอได้มีเจ้าของเเล้ว อีกอย่างเเค่ผู้หญิงคนเดียวเขาว่าไม่คุ้ม ที่จะต้องมาโกรธเคืองกับมู่เฉินหย่วน นั่นก็เท่ากับว่าเขาได้พังอนาคตข้างหน้าของตัวเอง

"อ๊ะ งั้นก็ดีเลย เพราะผมคิดอะไรกับคุณถัง!" คุณกู้กล่าว พร้อมเข้าไปใกล้ถังซิน "ถึงอย่างไรคุณถังก็ยังไม่มีเเฟน งั้นผมจีบคุณได้ไหมครับ?"

ถังซินก้าวถอยไปอย่างสุดเเรง เธอเริ่มจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้ไม่อยู่ "ขอบคุณความรักความเมตตาของคุณกู้เป็นอย่างมากนะคะ เเต่ว่าฉันไม่ต้องการ"

"คุณถัง นี่คุณปฏิเสธผมหรอ?" คุณกู้มองตั้งเเต่หัวจรดเท้าถังซินครู่หนึ่ง พร้อมเย้ยเยาะเธอเบาๆ "ข้างนอกได้เเพร่ข่าวเรื่องที่คุณไปมาหาสู่กันกับประธานมู่ คุณยังจะปกปิดตัวเองอีกหรอ?"

"......"

"ฉันไปทานอาหารกับประทานมู่อยู่เป็นประจำ การวางตัวของเขาฉันรู้ดี ฉันไม่มองคุณในสภาพนี้หรอ วันนี้ที่คุณยังนั่งอยู่ตรงนี้ได้ ก็เป็นเพราะหน้าตาที่พวกเรามีให้ประธานส้าว ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าคุณเป็นใคร?"

ไม่รอให้ถังซินได้ตอบคำถาม คุณกู้ก็ได้กล่าวด้วยตนเอง "อย่างนี้ดีกว่า คุณถังหอมผมสักหน่อยผมก็ดีใจมากเเล้ว เเล้วผมก็จะดื่มเหล้าขาวนี้เเทนคุณ เเต่ถ้าคุณไม่ทำ คุณจะต้องดื่มเหล้าขาวเเก้วนี้ด้วยตัวของคุณเอง!”