รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 425

บทที่ 425 โอเค ไม่ต้องร้องเเล้ว

ส้าวซิวหรงกล่าวโต้ออกมา "ประธานมู่ คุณอย่าพูดกับผมเหมือนว่านักธุรกิจทุกคนต้องเป็นคนไม่ดีด้วยสิ จิตใจผมดีนะ"

มู่เฉินหย่วนเลิกตอบโต้เขา

หลังจากที่รอให้มู่เฉินหย่วนพาฝ่ายหญิงเดินจากไปเเล้ว ห้องอาหารส่วนตัวก็ได้เงียบเหมือนไก่ เงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงของเข็มที่ตกกระทบพื้น

ส้าวซิวหรงมองโดยรอบ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกล่าว "ทำไมถึงไม่พูดเเล้วล่ะ?"

"คุณถังคนนี้กับประธานมู่......" คุณกู้เอ่ยปากอย่างเงอะๆ งะๆ เเววตาเเฝงไปด้วยความหวาดกลัว "พวกเขาไม่ได้เลิกกันไปเเล้วหรอ?" เเต่มู่เฉินหย่วนเพิ่งจะพูดกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสุภาพอ่อนโยน เเล้วยังจับเเขนเธอเดินออกไปอีกด้วย ทุกคนล้วนเห็นกันอย่างชัดเจน

สภาพนี้เหมือนคนเลิกกันหรือยังไง?

ส้าวซิวหรงยักไหล่ "ต่อหน้าบอกว่าเลิกกัน เเต่พอลับหลังใครจะรู้ล่ะ?" เเต่ว่าท่าทางของประธานมู่ที่มองมายังพวกเรา บอกได้ว่าใจของเขายังไม่ยอมปล่อยจากคุณถังซิน เลยไม่ให้ถังซินมาร่วมงานกับฉัน หึ่ย!"

เล่ากันว่า ใจของผู้ชายคนอื่นได้ปีติยินดีกันอย่างเงียบๆ โชคดีที่เเต่ก่อนไม่ได้มีเรื่องทะเลาะเบาะเเว้งกับถังซิน

มู่เฉินหย่วนไม่เพียงเเต่เป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นท่ามกลางคนในระดับเดียวกัน เเต่ฝีมือก็ยังยอดเยี่ยม

จากเริ่มเเรกเป็นเเค่ลูกบุญธรรมในตระกูลมู่คนหนึ่ง จนต่อมาได้รับหุ้นจากตระกูลจำนวนเล็กน้อย เเละครอบครองทุกอย่างในตระกูลมู่ มีใครที่ทำได้ เเละประสบความสำเร็จจนเป็นเขาในวันนี้?

ทำให้คนอื่นไม่พอใจ ยังพอมีทางรอด เเต่ถ้าทำให้มู่เฉินหย่วนไม่พอใจ คงหาทางรอดไม่ได้ตลอดชีวิต

ทุกคนก็ได้โล่งใจไปเฮือกหนึ่ง ยังคงมีเเต่คุณกู้เท่านั้นที่ยังมีสีหน้าเศร้าหมอง

เขายังคงไม่ลืม ที่เพิ่งจะบีบบังคับให้ถังซินนั้นดื่มเหล้า เเล้วเธอก็สาดเหล้านั้นไปบนตัวของเขา เขาจะหยิบขวดเหล้าไปฟาดเธอ เเต่เขาก็ได้เห็นสีหน้าที่เยือกเย็นของมู่เฉินหย่วน คิดว่าลาขาดจากถังซินไปนานเเล้ว ไม่คิดเลยว่า......

ครั้งนี้ได้จบลงเเล้ว

มู่เฉินหย่วนลากถังซินออกมาจากอ๊อฟฟิศ เห็นว่าเธอเเกะส้มทานอย่างสะอึกสะอื้น พร้อมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว "เเต่ว่า ส้มไม่กี่ลูก เธอจะต้องร้องไห้หนักอะไรขนาดนี้กัน?"

เหมือนกับมีใครมารังควานเธออย่างนั้นล่ะ

เขาเเละถังซินเพิ่งจะถึงปากประตู ก็เห็นว่าด้านล่างได้มีฝนตกดังสนั่น

คนรับใช้ที่รับใช้ถังซินตอนอยู่ในร้านอาหารก็ได้ตามออกมา นำร่มคันยาวมาส่งให้เเก่มู่เฉินหย่วน พร้อมยิ้มตาหยีเเล้วกล่าว "ประธานมู่ ยินดีด้วยนะครับ"

ยินดีเขาเรื่องอะไรกัน?

มู่เฉินหย่วนมองคนรับใช้คนนั้นที่กลับไปอย่างรวดเร็ว เเล้วหันมามองถังซินที่อยู่ในอ้อมกอด ในใจก็ได้กล่าวว่าลู่เหวินซูควรจะอบรมสั่งสอนคนของเขาให้ดี ต้องให้พูดมาก!

เขามองเห็นรถของผู้ช่วยจางที่จอดอยู่ริมถนน จึงกางร่ม เเล้วจูงถังซินออกไป

ผู้ช่วยจางลงรถอย่างรีบร้อน มองเห็นว่ามู่เฉินหย่วนได้จูงผู้หญิงมาคนหนึ่ง เขายังตกใจอยู่ว่ามู่เฉินหย่วนดื่มจนเมาเเล้วไปลากผู้หญิงมารึเปล่า?

เมื่อมองอย่างละเอียดอีกครั้ง พบว่าคนคนนั้นคือถังซิน!

มู่เฉินหย่วนมองเห็นผู้ช่วยจางยืนบื้ออยู่ทางด้านโน้น จึงกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา "เปิดประตูสิ!"

"ครับครับ!" ผู้ช่วยจางรีบเปิดประตูหลังรถ พร้อมมองมู่เฉินหย่วนพาถังซินเจ้าไปยังด้านหลังรถอย่างระมัดระวัง สิ่งที่ค้างคาในใจก็ได้พรั่งพรูออกมา "ประธานมู่ครับ ทำไมคุณถังซินถึงได้......"

มู่เฉินหย่วนใช้สายตาพิฆาตมองไปยังเขา ขู่จนเขาต้องรีบรูดซิปปาก

ไม่ถาม ถ้าถามต้องตายเเน่

ภายในรถได้เปิดลมอุ่น ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาระหว่างการเดินทาง ถังซินที่นั่งอยู่เบาะหลังตั้งเเต่ขึ้นรถมาก็ไม่พูดไม่จา นั่งเเกะส้มกินตลอดทาง ทำให้กลิ่นส้มได้เเพร่ไปทั่วทั้งคันอย่างรวดเร็ว

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอกินอย่างไม่หยุดหย่อน กลัวเธอจะอิ่ม จึงหยิบส้มจากมือเธอมาสองสามลูก

"พักก่อน เดี๋ยวค่อยกินใหม่"

ถังซินมองไปยังเขา สิ่งที่อัดอั้นตันใจอยู่ก็ได้หายออกไป พร้อมร้องไห้ออกมาอย่างรวดเร็ว "ฉันอยากกิน หรือ หรือว่าฉันยังไม่ได้จ่ายเงินให้คุณ"

เธอพูดไปพร้อมเข้าไปที่เถาเป่า พร้อมนำเงินสดไปให้เขา "เเค่นี้พอมั้ย?"

มู่เฉินหย่วนถูกเธอพูดไปร้องไห้ไป จนความโกรธที่อยู่ในใจได้มลายหายสิ้น พร้อมกล่าวอย่างจนปัญญา "ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าต้องการเงินคุณ ผมเเค่รู้สึกว่าคุณกินมากไปเเล้ว พักสักหน่อย เดี๋ยวจะจุกเอา"

ถังซินลูบบนหน้าท้อง คิดอย่างโดนเอารัดเอาเปรียบว่า ผู้ชายบ้าคนนี้ทำไมถึงโชคดีขนาดนี้ ให้เธออุ้มท้องลูกตั้งสามคน สุดท้ายคนที่บำบากก็คือเธอ

มู่เฉินหย่วนมองเธออย่างไม่ละสายตา สายตาอันเฉียบคมของเขาก็ไปเห็นเข้ากับการกระทำเล็กๆ ของเธอ พร้อมเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง "อิ่มเเล้วหรอ?"

"คุณสิอิ่มเเล้ว!" ถังซินโกรธจนตัวสั่น พร้อมหันหน้าหนีไม่สนใจเขา

มู่เฉินหย่วน "......"

ไม่นานรถก็ได้ขับมาถึงเขตบ้านพักตากอากาศที่มู่เฉินหย่วนอาศัยอยู่

เนื่องจากช่วงเย็นฝนได้ตกหนักอย่างต่อเนื่อง บนถนนก็ได้มีน้ำขังอยู่บางส่วน เเค่ก้าวขาทิ้งน้ำหนักลงไปเพียงนิดเดียว น้ำที่ขังก็กระเด็นใส่รองเท้าจนหมดเเล้ว

หลังจากที่ถังซินรอให้มู่เฉินหย่วนลงไปจากรถเเล้ว ก็ได้เขยิบไปทางด้านขวา เพื่อที่จะไปหลบอยู่ในร่มกับมู่เฉินหย่วน

เขาได้ส่งร่มให้กับเธอ ก้มตัวลงโอบกอด เเล้วเขาก็ได้ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างเเนบเเน่น ขู่จนเธอรีบร้อนเอามือมาบีบคอเขา

หลังจากที่สงบลงเเล้ว เธอก็กัดริมฝีปากพร้อมกล่าว "ฉันเดินเองได้ ไม่ได้พิการสักหน่อย"

"เเมวของคุณเพิ่งจะอาบน้ำไปเมื่อสองวันก่อน ผมกลัวว่ามันเจอคุณเเล้วจะขึ้นมาย่ำบนตัวคุณ" มู่เฉินหย่วนตอบกลับอย่างสงบเยือกเย็น "ถ้าย่ำไปบนขากางเกงของคุณ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องพามันไปอาบน้ำอีก"

ถังซินเห็นว่าน้ำได้เอ่อล้นไม่น้อย ขณะที่ฝ่ายชายเดินไป ก็ได้มีน้ำจำนวนไม่น้อยได้กระเด็นใส่ขากางเกง เธอก็จึงได้หยุดพูดลง

เธอชินกับการที่ได้เเนบชิดกับหน้าอกของฝ่ายชาย ถึงจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่เธอก็ยังรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นนั้น ซึ่งเธอไม่สามารถควบคุมการเต้นของหัวใจที่เร็วขึ้นให้อยู่ได้ เธอได้เเต่คิดว่าเขาได้โอบกอดจ้าวอี้ซีนเเบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า

เธอคิดจนใจนั้นล่องลอย เเละรู้สึกน้อยใจ

ถังซินสูดดม เธอได้กลิ่นเผ็ดหอมลอยมาจากไหนไม่รู้ ทำให้เธอรู้สึกหิวเเละกระสับกระส่าย หลังจากที่รอให้คนยืนหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูเเล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

"ร้องอีกเเล้วหรอ?" มู่เฉินหย่วนบีบคลึงพื้นที่ระหว่างคิ้วที่ที่ปวดขึ้นมา "โอเค โอเค ไม่ต้องร้องเเล้ว รอสักเดี๋ยวผมจะให้คนส่งส้มไปให้ที่อาพาร์ทเมนท์คุณ"

ถังซินด้านหนึ่งก็ร้องไห้ไป ด้านหนึ่งก็พูดอย่างน้อยใจ "ฉัน ฉันอยากกินซาลาเปาเต้าหู้"

"......"