รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 432

บทที่432 บนโลกนี้ทำไมมีผู้หญิงแบบคุณ

“คุณ คุณ……ปีศาจ”หยางซิงเยี่ยตกใจจนขาอ่อนแล้วก็เข้าใจทุกอย่าง“ที่แท้ก่อนหน้านี้คุณทำดีกับฉันก็เพื่อเรื่องนั้น……คุณอยากแก้แค้นแทนหลี่หวินรุ่ย”

“เหมือนว่า คุณหยางก็ยังฉลาดอยู่”ลู่เหวินซูเข้าไปใกล้หล่อนพูดเบาๆ“แต่ว่าพ่อคุณคงไม่ดีเหมือนคุณ แค่ตายยังไม่รู้เลยว่าตายยังไง”

หยางซิงเยี่ยเกือบจะกรีดร้อง พูดอย่างตัวสั่นว่า“พ่อฉันไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ คุณฆ่าพ่อฉันใช่ไหม？”

“ผมเป็นประชาชนที่ปฏิบัติตามกฎ ไม่ทำเรื่องผิดกฏหมาย”

“ลู่เหวินซู คุณมันปีศาจ！แม้แต่พ่อฉัน！”หยางซิงเยี่ยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เข้าไปตีลู่เหวินซูแต่กลับถูกเขาผลักล้มลง

หยางซิงเยี่ยอยากลุกขึ้นมาเหมือนจะสู้กับเขา

ขาลู่เหวินซูเตะไปที่ท้องหล่อน

“กรี๊ด——”หยางซิงเยี่ยกรีดร้อง เจ็บจนต้องห่อตัว ตัวสั่น

ลู่เหวินซูสายตาที่เย็นชาเหลือบมองหล่อนที่ตอนนี้เหมือนมด แล้วจึงเดินไปที่หน้าโต๊ะแล้วต่อสายภายใน“ให้การ์ดสองคนเข้ามาที่นี่แล้วทำความสะอาดขยะหน่อย”

สามนาทีต่อมา การ์ดสองคนรูปร่างกำยำก็เข้ามาที่ห้องประธานเพื่อเก็บทำความสะอาด‘ขยะ’ที่พื้น

ลู่เหวินซูกลับไปนั่งที่เดิมแล้วเคลียงาน

ทำเหมือนจะเพิ่งอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นรบกวนลู่เหวินซูที่นั่งทำงานอยู่

เขาดูโทรศัพท์เห็นเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์ปี้สี่โทรมา

“มีอะไร？”

“คุณลู่ คืนนี้กลับมาไหมคะ？”แม่บ้านถามอย่างระมัดระวัง“สองสามวันนี้คุณหลี่แพ้ท้องอ้วกหนักมาก กินอะไรก็อ้วกออกมาหมอมาดูแล้วก็บอกว่าถึงจะกินไม่ลงยังไงก็ต้องกิน ไม่งั้นเด็ก……”

สายตาเขาหม่นลงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“อ้วกก็ให้หล่อนกินอีก！ทำไม ผมให้เงินพวกคุณน้อยไปเหรอ ทุกวันทำอาหารให้หล่อนกินไม่พอเหรอ？”

“พอค่ะ แต่แค่คุณหลี่กินไปก็อ้วกเลย พวกเราก็หมดหนทาง”

“เดี๋ยวคืนนี้ผมไป！”ลู่เหวินซูวางสาย

พอคิดถึงหล่อนที่ผอมแห้งขนาดนั้นเขาก็ว้าวุ่นใจ มองนาฬิกาห้าโมงกว่าแล้วจึงเก็บของแล้วออกไป

ระหว่างที่ลงลิฟท์ไปโรงจอดรถเขาก็ส่งข้อความให้ฝ่ายตรงข้ามส่งคลิปกับรูปภาพไปให้ทั่วตอนหกโมง แม้แต่เว็บโรงเรียนก็ด้วย

ส่งข้อความเสร็จก็เอาโทรศัพท์เก็บในกระเป๋าเสื้อ

ตอนที่ขับรถไปที่คฤหาสน์ปี้สี่ฟ้าก็มืด

เขาเข้าไปไม่เห็นหลี่ซูเจ๋สีหน้าก็แย่ลงจึงถามแม่บ้าน“วันนี้หล่อนไม่ลงมา？”

“ลง ลงมาค่ะ”แม่บ้านรีบพูด“ตอนบ่ายแดดกำลังดี คุณหลี่ลงมาที่สวนแปปนึง พอสามโมงกว่าก็กลับขึ้นไป จากนั้นก็ไม่ได้ลงมา”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าเขาก็ยิ่งแย่เข้าไปอีก

เขาเอาชุดยื่นให้แม่บ้านแล้วกำชับว่า“เอาข้าวเย็นมาเดี๋ยวผมยกขึ้นไปเอง”

“ค่ะ”

พวกแม่บ้านต่างไม่รอช้า เอาอาหารเย็นที่เตรียมเรียบร้อยใส่ในถาดแล้วยืนให้ลู่เหวินซู

มองเขาที่เดินขึ้นไป พวกหล่อนต่างไม่กล้าออกไป

ลู่เหวินซูยกไปที่ชั้นสามแล้วเปิดประตูห้องนอน

พอเข้าไปสายตาเขาก็ล็อคอยู่ที่หลี่ซูเจ๋ที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง

หล่อนใส่ชุดอยู่บ้านสีเทาอ่อน อ่านหนังสือในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ แขนเล็กๆนั่นแค่จับก็เหมือนจะหักช่างอ่อนแอน่าสงสาร

เขาเดินเข้ามาแล้วเอาถาดนั่นวางที่บนโต๊ะ แล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับหล่อน

หลี่ซูเจ๋ผิวบางมาก หน้าที่โดนเขาตบก็แดงอย่างไวเป็นรอยมือ

หล่อนก้มหน้าลงเม้มปากไม่พูดอะไร

หลังจากเงียบไปนาน ลู่เหวินซูก็ปล่อยหล่อนอย่างหยาบคายแล้วยกถาดออกไป

หลี่ซูเจ๋หยิบหนังสือบนพรมแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา นิ้วมือที่เปิดหนังสือกลับสั่นตลอด

ลู่เหวินซูเห็นท่าทางของหล่อนแล้วก็กำชับเหล่าแม่บ้านให้พวกเขาพยายามให้หลี่ซูเจ๋ลงมา ไปที่สวนบ่อยๆ อ้วกก็เอาอาหารชุดใหม่มาให้หล่อนกิน

“ถ้าครั้งหน้าผมมาแล้วเห็นหล่อนผอมลงอีก ไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่！”

พวกแม่บ้านตกใจจนเงียบกริบ

ทีแรกพวกหล่อนเห็นว่าเงินเดือนสูงก็เลยมา ใครจะไปรู้ว่าเวลาโกรธเขาจะระเบิดได้ขนาดนี้ ยากที่จะรับใช้จริงๆ

ลู่เหวินซูอยู่ในห้องทำงานยันเที่ยงคืน ตอนไปที่ชั้นสามก็เห็นว่าไฟในห้องนอนสลัวลง

แสดงว่าหลี่ซูเจ๋น่าจะหลับแล้ว

เขาไม่ได้เปิดไฟ ใช้แสงไฟเล็กๆนั่นเข้าไปอาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จก็ออกมา เขาเดินไปที่ข้างเตียงเบาๆ เปิดผ้าห่มออกแล้วเข้าไป เตียงฟุบลงเล็กน้อย

เห็นหลังของหล่อนที่หันมาให้อยู่ห่างออกไปจากเขา ในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายจึงยื่นมือไปโอบหล่อนเข้ามา ลูบแขนของหล่อนที่มีเนื้อน้อยๆนั่น ดมกลิ่นหอมบางๆนั่นบนร่างกายของหล่อน

เขาที่เพิ่งหลับตาลงก็ได้ยินเสียงสั่น

เห็นโทรศัพท์ที่หัวเตียงสว่างขึ้น ในใจเขาก็แอบด่าแล้วก็หยิบมารับ

“ตีสามกว่าเนี่ยนะ อยากตายเหรอ？”

ฝ่ายตรงข้ามพูดเบาๆ“ขอโทษค่ะประธานลู่ ก็คุณบอกว่ามีอะไรก็ให้รีบบอก……”