รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 441

บทที่ 441 ประธานมู่ของคุณไม่ใช่ว่าโปรดปรานเธอมากหรือ

ถังซินปวดหัวอย่างแท้จริง จึงเอ่ยถามผู้ช่วย “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทมู่ซื่อไม่ทำอะไรเลยหรือ?

“ไม่ทราบชัดค่ะ” ผู้ช่วยพูดด้วยน้ำสียงไม่มีความสุข “ตอนนี้ทั้งบนอินเตอร์เน็ตมีเรื่องที่ดาราหญิงคนนี้เสพยา และเป็นข่าวในเวลารุ่งเช้า คาดว่าคนในอินเตอร์เน็ตคงจะเก็บข้อมูลที่ควรเก็บไว้แล้ว”

“เดิมทีดาราหญิงคนนี้ช่วงนี้กำลังเป็นที่นิยม ไม่เพียงแต่นักแสดงของบริษัทพิงโอ นักแสดงหนังคนอื่นเห็นดาราหญิงคนนั้นเป็นที่นิยมขนาดนี้ ในใจจึงรู้สึกไม่สบายใจ นี่เป็นโอกาสเหมาะที่จะซ้ำเติม”

“เอเจ้นท์ของเธอคอยควบคุมอย่างไร ถึงไม่สามารถดูแลเธอได้” ถังซินเอ่ยด่าเบาๆ และคิดเรื่องหนึ่งได้ขึ้นมากะทันหัน จึงรีบเอ่ยถามผู้ช่วย “มีข่าวเรื่องที่เกี่ยวกับเธอเซ็นต์สัญญากับบริษัทเหอซ่งออกไปหรือยัง?”

“ยังไม่มีค่ะ” ถังซินรีบถอนหายใจ “ไม่มีก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เรียกค่าเสียหายตามสัญญา”

“ประธานถัง ตอนนหนี้มีเรื่องหนึ่งที่วุ่นวายมากกว่า.......” ผู้ช่วยมองมาที่เธอ และพูดอย่างระมัดระวังขึ้นว่า “บริษัทมีเดียซินลี่บอกว่าตอนนี้บทหนังได้ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้กำกับมีเวลาพักร้อนสามสิบวัน เดิมทีพรุ่งนี้ต้องไปแม่น้ำหลีเจียงเพื่อเลือกฉากหนัง เกิดเรื่องดังแบบนี้กับดาราหญิงที่เราเซ็นต์สัญญาด้วย ตอนนี้เวลาของเราที่วางไว้ได้มั่วไปหมดแล้ว

ถังซินจึงเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่วุ่นวาย เธอไปบอกผู้กำกับและพระเอกว่า การเดินทางเลื่อนไปอีกสองวันแล้วเธอรีบไปมองหาตามสถานศึกษาหรือที่ถ่ายทำหนัง ถ้าหากเจอคนที่สามารถเซ็นต์สัญญาได้ ก็ให้เธอคนนั้นไปกับทีมงาน”

ผู้ทำท่าแผ่สองมือออกและพูดอย่างจนปัญญา “เมื่อเช้าหลังจากที่ฉันเห็นข่าวแล้ว จึงรีบต่อสายโทรศัพท์ไปหาบริษัทมีเดียซินลี่ อยากที่จะผลัดไปอีกสองวัน ฝ่ายนั้นบอกว่าไม่ได้ บอกว่าเวลาของผู้กำกับนั้นแน่น อีกสิบสามวันต้องบินไปร่วมงานเทศกาลหนังที่ต่างประเทศ”

ถังซินเข้าใจขึ้นมาทันที และยิ้มอย่างเย็นชา คือพวกเขาอยากได้เงินเหรอ?

“ใช่ค่ะ” ผู้ช่วยคิดไม่ถึงว่าถังซินจะเดาออก และเอ่ยขึ้นว่า “บริษัทมีเดียซินลี่จะถ่ายทำหนังช้าหน่อยก็ได้ แต่ต้องเซ็นต์สัญญาใหม่ ราคาต้องขึ้นอยู่กับใบเสนอราคาที่พวกเขากำหนด”

“จะขู่กันโชกเอาเงินก็บอกมา ทำไมจะต้องพูดให้มันโอ่อ่า?” ถังซินฟังจนรู้สึกสะอิดสะเอียนในใจ ฉันเลือกเขาเพราะว่าจากผลงานถ่ายภาพรับปริญญาเขาสามารถประยุกต์การใช้หน้ากล้องได้อย่างดี คิดไม่ถึงว่าเขาจะหาผลประโยชน์จากคนที่อ่อนแอ”

หลังจากที่ผู้ช่วยครุ่นคิดเสร็จแล้ว จึงเสนอความคิดเห็นของตนเอง “ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ไว้หน้า ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ช่างมันเถอะ ฉันจะเอาผลงานรับปริญญาของเด็กวัยรุ่นให้คุณลองดูก่อน ฉันจะไปเลือกหาตามสถานศึกษา”

ถังซินพยักหน้า “ได้”

“ต้องเอาบทหนังกลับมาหรือไม่?” ผู้ช่วยเอ่ยถามขึ้น “บริษัทมีเดียซินลี่เป็นผู้เขียนบท แต่พวกเราซื้อบทหนังแล้ว ในเมื่อไม่ร่วมงานกันแล้ว ถ้าบทอยู่ที่พวกเขา เมื่อเกิดปัญหาจะไม่ดี”

ถังซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง และไม่ให้เธอไป “ไม่เป็นไร พวกเราเซ็นต์สัญญากับผู้เขียนบทแล้ว ถึงแม้บทจะอยู่กับพวกเขา เมื่อเกิดอะไรขึ้นคนที่รับผิดชอบก็คือพวกเขา อย่าพึ่งรีบยกเลิกสัญญากับบริษัทมีเดียซินลี่ เธอรีบไปมองหานางเอกหนังสั้นโฆษณาก่อน”

ถ้าหากว่าเธอเลือกผู้กำกับคล้ายแบบนี้ไม่ได้ ถ้ากลับไปหาพวกเขา ฝ่ายนั้นจะต้องเพิ่มราคาสูงขึ้นอย่างแน่นอน

ทุกอย่างที่ก้าวไปช้ามักจะไม่ผิดพลาด

“ได้ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

เมื่อผู้ช่วยออกไปทำงาน ถังซินก็ไม่ว่างอีกเลย หลังจากที่จัดการงานที่เร่งด่วนเสร็จแล้ว จึงพลิกอ่านข้อมูลที่ผู้ช่วยได้ให้เธอไว้ ซึ่งเกี่ยวกับผลงานของผู้กำกับวัยรุ่นเหล่านั้น

แต่ทว่าเธอดูผลงานของผู้กำกับหลายคนแล้ว กลับไม่เลือกออกมาสักคน

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นกระบอกเก็บความร้อนที่อยู่บนโต๊ะ ถังซินจึงนึกออกว่าลืมต่อสายโทรศัพท์ไปหาฉางผิง แต่ว่าวันนี้ยุ่งมาก เธอจึงส่งข้อความวีแชทไปหาผู้ช่วยจางเสียเลย ขอร้องให้เขามาที่บริษัทเหอซ่ง

ข้อความวีแชทมีเพียงมู่เฉินหย่วนเท่านั้นที่สามารถดูได้

หลังจากที่มู่เฉินหย่วนเห็นแล้ว นึกว่าถังซินเห็นข่าวเหล่านั้นของดาราหญิงแล้วจะร้อนใจ

เขาจึงเรียกผู้ช่วยจางเข้ามา “เอาข้อมูลของนักแสดงหญิงอันดับหนึ่งและสองของบริษัทพิงโอขึ้นมา และไปที่บริษัทเหอซ่ง ดูว่าถังซินมีนักแสดงที่อยากจะร่วมงานด้วยหรือไม่”

บัญชีวีแชทอันนั้นอยู่กับประธานมู่ ถังซินส่งข้อความอะไรไป ผู้ช่วยจางก็ไม่รู้เช่นกันจึงรีบพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่เพราะผมกลัวว่าคุณถังไม่มีพรีเซ็นเตอร์หรอกหรือ จึงเอาข้อมูลนักแสดงทั้งหมดมาให้คุณ”

“งบประมาณของฉันมีจำกัด คุณเอาข้อมูลดาราหญิงอันดับหนึ่งมาให้ฉัน ฉันก็คงไม่มีปัญญาเซ็นต์” ถังซินส่ายหน้าและเอามือหยิบข้อมูลไปวางไว้อีกด้านหนึ่ง

“เกิดอะขึ้นกับดาราหญิงคนนั้น”

ผู้ช่วยจางยักไหล่ “คือเธอถูกจับกุมเพราะเสพสารเสพติด ต้องอยู่ที่ศูนย์บำบัดยาเสพติดระยะหนึ่ง”

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

ผู้ช่วยจางรู้สึกมึนงงเล็กน้อย และเอ่ยถามอย่างแปลกประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณถังหมายถึงอะไร?”

“ประธานมู่ของคุณไม่ใช่ว่าโปรดปรานเธอมากหรือ? ให้งานถ่ายหนังและยังให้งานพรีเซ็นเตอร์สินค้าแบรนด์ดังแก่เธอ” แววตาของถังซินมีเลศนัยและพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติหน่อย “ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทมู่ซื่อเป็นที่หนึ่งและสองในวงการธุรกิจ ทำไมขณะที่ดาราหญิงคนนี้เกิดเรื่องขึ้นไม่กี่ชั่วโมง ถึงไม่ทำให้ข่าวเสียหายเงียบลง?”

“อ้อ ที่แท้คุณถังก็อยากถามเรื่องนี้” ผู้ช่วยจางเข้าใจแล้ว และเอ่ยถามอย่างสงสัย “ แต่ว่าคุณถังซินทำไมถึงรู้ว่าประธานมู่ให้งานพวกนี้กับเธอ?”

เห็นได้ชัดว่าเขาแอบจัดการเรื่องนี้

ถังซินจึงเอ่ยขึ้นว่า “บริษัทไหนก็มีคนที่ชอบซุบซิบนินทา รู้เรื่องพวกนี้จะแปลกตรงไหน คุณยังไม่ตอบคำถามฉัน ดาราหญิงคนนั้นเกิดปัญหาขึ้นแล้ว ประมู่ของคุณทำไมไม่ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทมู่ซื่อจัดการเรื่องนี้?

ผู้ช่วยจางยังคงคิดอยู่ว่าเรื่องนี้รั่วไหลออกมาจากไหน เมื่อเห็นถังซินถามเช่นนี้ จึงพูดตอบไปว่า “บริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์เป็นองค์กรอิสระ ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาเกิดเรื่อง ก็จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทมู่ซื่อ”

“และอีกอย่าง ดาราหญิงคนนั้นปกติแล้วจะเย่อหยิ่ง โอ้อวด คนที่อยากจะจัดการเธอนั้นมีเยอะ ครั้งนี้เธอเสพสารเสพติด ถ้าบริษัทมู่ซื่อไปช่วยเธอ บริษัทมู่ซื่อต้องเกิดปัญหาอย่างแน่นอน”