รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 454

บทที่454ฉันแค่เฝ้าดูคุณเท่านั้น

ก่อนหน้านี้เธอได้กลิ่นน้ำหอมของจ้าวอี้ซีนมาก่อนเป็นกลิ่นฉุนเบาๆเธอไม่ชอบ

“กลิ่นนั่นมันฉุนจมูกเกินไป”มู่เฉินหย่วนตอบ

เขาเพิ่งรู้สึกว่าเขาได้กลิ่นเหมือนกับว่ามีแค่กลิ่นผลไม้บนกระดาษทดลองน้ำหอมนานแล้วที่ไม่ได้กลิ่นแรงๆแบบนี้

ผู้ชายแสร้งถามโดยไม่ได้ตั้งใจว่า“วันนี้คุณไม่ได้ฉีดน้ำหอมใช่ไหม”

“ใช่แล้วค่ะไม่ได้ฉีดนานแล้ว”ถังซินดื่มชาดำตอบเขา“น้ำหอมขวดนั้นถูกเงินดึงดูดจนแตกแล้วเว็บไซต์ทางการก็หยุดผลิตแล้วหาซื้อไม่ได้ฉันก็ไม่ได้ฉีดอีกเลย”

เธอพูดเสียงกระซิบอีกครั้งว่า“ฉันคิดว่าน้ำหอมตัวนั้นขายดีในเขตเอเชียไม่รู้ว่าทำไมถึงหยุดผลิตไปใช้มาตั้งหลายปียังแอบเสียดายนิดหน่อย”

ได้ยินมู่เฉินหย่วนก็ขมวดคิ้ว

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ได้มีคุยเรื่องน้ำหอมตัวนี้กับผู้ช่วยจาง.....

“ทำไมจู่ๆคุณก็ถามถึงอันนี้คะ”ถังซินตอบสนองมาเงยหน้ามองเขา“คุณชอบกลิ่นนั้นเหรอคะ”

“ใช่กลิ่นหอมเบาๆดีต่อการดมกลิ่น”มู่เฉินหย่วนก็ไม่ได้ปฏิเสธกลับตอบกลบเกลื่อนว่า“ผมคิดว่ามาใช้กับลูกค้าผู้หญิงก็ไม่เลวคิดไม่ถึงว่าจะหยุดผลิตไปแล้ว”

ในใจถังซินไม่มีความตื่นเต้นสักนิดเหลือเพียงความรู้สึกผิดหวังเท่านั้น

ตอนแรกเขารู้สึกว่าน้ำหอมนั่นกลิ่นหอมดีเพียงแค่อยากส่งให้ลูกค้าผู้หญิงเท่านั้นไม่ได้มีความคิดอื่นเลย

“ไปกันเถอะ”มู่เฉินหย่วนลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อนอกขึ้นมาจากเก้าอี้

ถังซินเก็บของใส่กระเป๋าหยิบบิลอาหารไปชำระเงินแต่กลับไม่เจอบิลอาหารวางอยู่

ดูอีกทีมู่เฉินหย่วนก็ไปถึงเคาน์เตอร์ชำระเงินแล้ว

เธอรีบเดินตามไป“มันเป็นอาหารที่ฉันกินทั้งหมดให้ฉันจ่ายเถอะ”

มู่เฉินหย่วนเอาบัตรเก็บใส่กระเป๋าเงินพูดเบาๆว่า“ให้คุณต้องมารอผมนานขนาดนั้นก็เกรงจะแย่แล้วผมจ่ายน่ะดีแล้ว”

“ฉันกลัวว่าคุณใส่ใจกับงานมากเกินไปจนถูกคนอื่นถ่ายรูปลงอินเตอร์เน็ต”ถังซินพูดอย่างตรงไปตรงมา“กลัวว่าคุณเสียเวลาให้บริษัทเหอซ่งและยังมีฉันที่นำพาความยุ่งยากมาให้อีกฉันก็แค่เฝ้าดูคุณเพียงเท่านั้น”

“......”มู่เฉินหย่วนหน้าหมองลงไปชั่วขณะไม่พูดอะไร

ถังซินคิดว่าต้องกลับโฮมสเตย์แต่กลับพบว่ามู่เฉินหย่วนพาเธอเดินไปข้างนอกโฮมสเตย์

ผู้ชายพูดว่า“วันนี้คุณทานเยอะไปแล้วต้องพาเดินย่อยสักหน่อย”

“ฉันไม่อยากเดินแล้ว”ถังซินพอฟังก็เดินกลับ

แต่กลับถูกมู่เฉินหย่วนจับที่หลังคอถูกบังคับให้หันกลับมาเดินตามเขาออกไป

“ไม่อยากเดินก็ต้องเดิน”มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงเบาแต่กลับเต็มไปด้วยการบังคับ“ก่อนหน้านี้บนเครื่องบินคุณก็ทานไปเยอะตอนนอนผมคิดว่าท้องคุณก็แบนแล้ว”

ถังซินหน้าซีด

ที่เธอกำลังท้องอยู่มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอเขาถึงมองแล้วรู้

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอหน้าซีดน้ำเสียงค่อนข้างดูกังวลเล็กน้อย“เพราะทานเยอะไปใช่ไหมถึงรู้สึกอึดอัด”

“เป็นคุณทำต่างหากที่ทำให้ฉันปวดหัว”ถังซินขมวดคิ้วพูดบ่นอย่างไม่พอใจ“ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ไปแล้วดูคุณสิจับคอฉันแรงเยอะอะไรขนาดนั้น”

ผู้ชายเห็นหลังคอเธอแดงเล็กน้อยก็เสียใจคิดว่าน้ำหนักมือคงแรงจริงๆ

“รอสักครู่ผมจะไปซื้อครีมนวดกล้ามเนื้อมาให้คุณ”

ถังซินตอบด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า“ช่างเถอะรอให้มันหายเองหวังว่าประธานมู่จะไม่บีบแบบนั้นอีก”

มู่เฉินหย่วนทำสีหน้าปกติแล้วมองไปทิวทัศน์รอบๆ

ตอนที่เธอหลับบนเครื่องบินมู่เฉินหย่วนสังเกตได้ว่าท้องเธอนูนขึ้นคิดว่าเป็นเพราะเธอทานไม่หยุดกลัวว่าท้องจะแตกดังนั้นจึงคิดจะพาเธอเดินย่อย

โฮมสเตย์ของเว่ยเว่ยอยู่ในเขตชานเมืองแต่ที่นี่ก็เป็นเขตชมวิว

ออกมาจากโฮมสเตย์เดินไปหลายเมตรก็ถึงถนนคนเดินที่ซื้อของกินและของระลึกได้

ถนนสายยาวนี้มีร้านเปิดหลากหลายการออกแบบหน้าประตูล้วนมีเอกลักษณ์ท้องถิ่นของหลีเจียงเอาไว้ตอนนี้เป็นช่วงนอกฤดูท่องเที่ยวบนถนนจะมีเพียงแค่สองสามคนเท่านั้นงดงามเหมือนดั่งภาพวาด

ถังซินเดินตามมู่เฉินหย่วนไปบนถนนช้าๆลมเย็นๆพัดมารู้สึกสบาย

“……”

เด็กผู้หญิงเลยรู้ว่าถังซินยังไม่ได้ซื้อจึงถามเจ้าของร้านว่าราคาเท่าไหร่

ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยว่าเจ้าของร้านจะขายราคาสองเท่าของ328หยวนเธอก็จะเอาแฟนเธอจึงหยิบเงินสดยื่นให้เจ้าของร้าน

คู่รักหนุ่มสาวจ่ายเงินไปแล้วถังซินจำต้องเอาต่างหูให้เด็กผู้หญิง

เธอคิดว่าเจ้าของร้านคนนี้ช่างน่ารังเกียจจริงๆรีบก้าวออกจากร้านพอดีกับที่มู่เฉินหย่วนเดินกลับมา

มู่เฉินหย่วนถาม“สแกนจ่ายแล้วเหรอ”

“ยังถูกคนอื่นซื้อไปแล้ว”ถังซินหันไปมองเจ้าของร้าน“เจ้าของร้านคนนี้ขายคนที่ให้ราคาสูงกว่าก็เลยขายให้พวกเขาไปแล้วทำการค้าแบบนี้มันน่ารังเกียจจริงๆ”

เวลานี้มู่เฉินหย่วนเห็นคู่รักวหนุ่มสาวที่ออกมาจากในร้านพูดคุยกันเด็กผู้หญิงได้ใส่ต่างหูทำมือคู่นั้นที่ถังซินเพิ่งดูไปอยู่บนหู

มู่เฉินหย่วนเหมือนกับจะอยากไปคุยกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

แต่ถังซินกลับเห็นความตั้งใจเอาใจใส่ของผู้ชายจึงจับข้อมือของเขาไว้“ช่างเถอะก็แค่ต่างหูทำมือคู่หนึ่งร้านต่างหูบนถนนยังมีอีกเยอะเดี๋ยวก็หาเจออีกอีกอย่างฉันไม่ชอบของที่คนอื่นเคยใช้สักเท่าไหร่”

“ก็ได้ผมไปหาเป็นเพื่อนคุณ”

ตอนเดินมู่เฉินหย่วนหันไปมองชื่อร้านนั้นจ้องลึกลงไปร้านเครื่องประดับทั้งหมดที่อยู่บนถนนถังซินเดินดูมาหมดแล้วแต่กลับไม่เจอต่างหูที่เหมือนดอกเดซี่คู่นั้นเลย

เธอบอกกับมู่เฉินหย่วนว่าเป็นแค่ต่างหูคู่หนึ่งซื้อไม่ได้ก็ช่างมันแต่ในใจกลับห่อเหี่ยว

ไม่คิดว่าของที่ดูจะมีเพียงแค่หนึ่งเดียวที่หาซื้อไม่ได้

หลีเจียงที่นี่จะมืดค่อนข้างช้ากว่าในช่วงฤดูใบไม้ผลิทั้งสองคนเดินเล่นรอบหนึ่งกลับถึงโฮมสเตย์ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้วพระอาทิตย์เพิ่งตก

เว่ยเว่ยกับสามีของเธอก็บังเอิญเพิ่งกลับมา

เธอจึงแนะนำสามีตัวเองให้ทั้งสองคนรู้จักถามว่า“คุณถังพวกคุณทานอะไรกันหรือยังคะสามีฉันไปบนเขาได้กระต่ายมาหลายตัวมากินด้วยกันไหมคะ”

ถังซินโบกมือปฏิเสธ“ไม่เป็นไรค่ะพวกเราไปกินที่ห้องอาหารก็ได้ค่ะ”

“คุณไม่ต้องเกรงใจหรอกนะคะ”เว่ยเว่ยไปดึงมือของเธอเดินและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า“ตอนกลับมาที่คุณมู่ขับรถให้สองชั่วโมงฉันเกรงใจมากเลยนะคะจึงอยากจะขอบคุณสักหน่อย”