รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 481

บทที่ 481 ติดต่อเขาไม่ได้

ภายใต้การยินยอมจากชายคนนั้น ถังซินโทรศัพท์หาผู้ช่วย “ไอรา เธอช่วยติดต่อทนายที่ดีที่สุดของหนานเฉิง ให้เขามาหาฉันที่สถานีตำรวจเพื่อถามข้อมูลของฉัน”

“ประธานถัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ผู้ช่วยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร เพียงถูกกล่าวหาว่าฆ่าหญิงท้อง” ถังซินตอบแบบเรียบๆ อารมณ์ไม่แปรปรวน “ระยะนั้นฉันไม่สามารถไปทำงานที่บริษัทได้ เรื่องสินค้าตัวใหม่ เธอต้องติดตามอย่างกระชั้นชิด”

“ยังมี เธอโทรศัพท์ติดต่อบริษัทมีเดียซินลี่ ติดต่อนักออกแบบของพวกเขาที่ชื่อเสิ่นสวีน รบกวนเธอให้เป็นพยานให้ฉันเมื่อถึงเวลา อ้อโทรศัพท์ไปที่มู่ซื่อ ให้ผู้ช่วยจางนำเรื่องที่ฉันถูกคุมขังไปแล้วแก่ประธานมู่ของพวกเขาด้วย”

แม้ว่าเว่ยเว่ยจะมีหลักฐานแน่นหนา แต่มีมู่เฉินหย่วน นักออกแบบที่เป็นพยานให้เธอได้ เธอก็ไม่ต้องรับโทษ

ผู้ช่วยรับปาก “เข้าใจแล้ว ฉันจะไปหาทนายตอนนี้!”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ในมือถังซินเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอต้องขอโทษเว่ยเว่ย ทำร้ายเว่ยเว่ยจนต้องเสียลูกไป เธอยอมชดใช้ทุกอย่าง พูดขอโทษต่อหน้าเธอ

แต่เธอก็ต้องปกป้องสิทธิของเธอด้วย

ถ้าแพ้คดี เธอกำลังท้อง ข่าวการประกันตัวถูกปล่อยออกไป นั่นก็จบแล้ว

เพราะยังไม่ได้กำหนดวันดำเนินคดี ถังซินถูกขังไว้ให้ห้องกักกันอยู่กับหญิงที่มีข้อพิพาทคดีที่ยังไม่ได้ตัดสิน พวกผู้หญิงที่ไม่มีทางย้ายสถานที่ก็อยู่รวมกัน

ห้องกักกันมีขนาดใหญ่ มีผู้หญิงถูกกักกันในนี้ถึงเจ็ดแปดคน ยังมีคนเมาที่ถูกจับมากำลังอาเจียนอยู่ตรงกำแพง

กลิ่นน้ำหอมแต่ละชนิดผสมปนเป จนซึมซับเข้าไปในหัวใจของถังซิน

มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามถังซินว่าทำไมถึงเข้ามาอยู่ในห้องกักกันนี้ได้ ถังซินตอบแบบเรื่อยเปื่อยไม่กี่ประโยค ต่อให้พูดกับผู้หญิงคนนี้มากเท่าไรก็ไม่มีทางเข้าใจได้ ต่อมาผู้หญิงคนนั้นเดินไปเม้ามอยกับคนอื่น

รอมาหนึ่งคืน ก่อนหน้านี้ชายคนที่รับถังซินมาห้องกักกันเรียกเธอแล้วพาเธอออกไป

ถังซินถูกนำตัวมาที่หน้าโต๊ะสำนักงาน

เธอเห็นชายคนหนึ่งสวมสูทรองเท้าหนังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ บนโต๊ะวางกระเป๋าเอกสาร เดาว่าชายคนนี้ต้องเป็นทนายที่ไอราหามาแน่น

“คุณถังซิน”

เมื่อเห็นถังซินเดินเข้ามา ทนายจึงลุกขึ้นและจับมือทักทายกับเธอ : “ผมเป็นทนายแก้ต่างของคุณ ผมจะใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยคุณ เรื่องราวเป็นอย่างไร กรุณาเปิดเผยทุกเรื่องอย่าปิดบัง”

ถังซินพยักหน้า

ต่อจากนั้นสามสิบนาที ถังซินเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทนายฟัง ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่อย่างละเอียด

ทนายหยดจดบันทึก เงยหน้ามองถังซิน “คุณถังซิน ถามถึงพ่อเด็กได้ไหมว่าคือใคร?”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องคดีไหม?”

“เกี่ยว” ทนายตอบ “ผมได้ยินมาว่าคุณเคยไปมาหาสู่กับคุณมู่เฉินหย่วน ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา งั้นก็พอจะเดาออกว่ายาสมุนไพรกระตุ้นเลือดในซุปเป็ดเป็นเขาที่ให้คนจงใจใส่เข้าไป”

ถังซินลดสายตา มือจับชายเสื้อไว้แน่น

ทนายยังคงพูดต่อ : “ถ้าเป็นเช่นนี้ คุณถังซินคุณเป็นผู้บริสุทธิ์ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่รู้อะไร คุณส่งซุปเป็ดไปให้คุณหลัวจื่อเว่ยดื่ม เพื่อฆ่าหญิงท้องก็ควรเป็นคุณมู่เฉินหย่วน....”

“ฉันเลิกกับเขานานแล้ว” ถังซินขัดจังหวะคำพูดของทนาย พูดอย่างใจเย็น : “คู่หมั้นของฉันทำงานอยู่ที่ประเทศอาร์ ยาสมุนไพรกระตุ้นเลือดคงเป็นเพราะพ่อควรไม่ทันระวังใส่ลงไปในซุปเป็ด”

ทนายลูบคางไปมา คิดอยู่สักพัก “ก็ใช่ ซุปบางโรงแรมก็ชอบใส่สมุนไพรกระตุ้นเลือดราคาแพง เพื่อเพิ่มรสชาติของน้ำซุป”

“งั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับคุณมู่เฉินหย่วนแล้ว?”

“อืม”

เรื่องพวกนั้นถังซินเองก็ไม่อยากสนใจ เธอเพียงแต่หวังว่ามู่เฉินหย่วนจะเป็นพยานให้ตัวเธอเอง

หลังจากที่เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ทนายปิดสมุดจดบันทึก “ผมจะไปหลีเจียงเพื่อสอบถาม ถ้าเซินสวีนเจินและมู่เฉินหย่วนยอมเป็นพยานให้คุณ คดีก็มีโอกาสชนะถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”

“ได้ งั้นต้องรบกวนคุณแล้ว” คำพูดของทนายเหมือนกับความคาดหวังของถังซิน

ขอเพียงพวกเขาเป็นพยานในศาล เธอก็จะไม่เป็นไร

ทนายเดินถือกระเป๋าเอกสารออกไป ก็เกิดปัญหาขึ้นกับถังซิน

คนของสถานีตำรวจบอกเธอว่า กำหนดวันที่ขึ้นศาลแล้วคือสิบวันหลังจากนี้

ถังซินไม่มีกระจิตกระใจจะพูดคุยกับผู้ช่วย หลังจากที่มอบหมายงานแล้วจึงวางสายโทรศัพท์ รู้สึกเสียใจอย่างรุนแรง

อาหารเย็นวันนี้ส่งมาค่อนข้างช้า หนาวนิดหน่อย

ผู้หญิงในห้องกักกันหยิบอาหารเย็นด้วยความไม่พอใจ อยากให้พนักงานช่วยทำให้ร้อน

อีกฝ่ายพูดอย่างหงุดหงิดว่าอาหารที่ให้คุณกินฟรีไม่เลว จากนั้นเดินจากไป

ถังซินกินข้าวสวยเย็นๆ กระเพาะไม่ค่อยสบาย จึงไม่กินอีก

เธอนอนขดอยู่บนเตียง เป็นลมหลับไป

ข้างๆ หูได้ยินเสียงถกเถียงกัน ต่อมาเปลี่ยนเป็นเธอยืนอยู่ที่จำเลย ยอมรับข้อกล่าวหาของหลัวจื่อเว่ย ไม่มีใครเป็นพยานให้เธอ เธอถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมหลัวจื่อเว่ย

หลังจากที่ผู้พิพากษาหยิบรายงานที่ว่าเธอท้อง จึงตัดสินให้มีการประกันตัวระหว่างการพิจารณาคดี รอจนกว่าเธอจะคลอดลูกแล้วถึงรับโทษ

เมื่อเธอออกจากสถานีตำรวจ เธอกลายเป็นฆาตกรในหมู่ประชาชน

เรื่องอื้อฉาวมากมายทำให้ชื่อเสียงของถังซิน งานสูญหายไปหมด ไม่มีใครช่วยเธอได้สักคน

เธอเดินอย่างสิ้นหวัง ขึ้นรถบัสที่อยู่ใกล้ที่สุด อยากหนีไปจากที่นี่

ภายในรถบัสมีแสงไฟสลัวๆ และมีไม่กี่คน

หน้าต่างรถถูกปิดอย่างหนาแน่น ราวกับอากาศจะถูกดูดออกไป

เธอรู้สึกหายใจลำบาก อยากทุบกระจก ยื่นมือไปหยิบค้อนนิรภัย

ถังซินตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง

ปากดูเหมือนถูกปิดด้วยสิ่งที่อ่อนนุ่ม ยังมีคนกดมือเท้าของเธอไว้

ถังซินรู้สึกตัวมีสติสมบูรณ์ครบถ้วน

เธอพยายามดิ้นรน อยากยื่นมือ แต่กลับถูกฝ่ายตรงข้ามกดจนแน่น จิตสำนึกยังคลุมเครือ อยากหนีไปอย่างรวดเร็ว